หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 803

ก่อนที่เขาจะกลับ เลอศิลป์ก็ไปที่ห้องเด็กๆ เพื่อตรวจดูพวกเขา

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาเห็นพวกเขาคุยกันพร้อมถือแล็ปท็อปไว้ในมือ

เมื่อเห็นเขาแล้ว เด็กๆ ก็ปิดแล็ปท็อปและมองเขาอย่างประหม่า "คุณเลอศิลป์ มาที่นี่ทำไมเหรอครับ? แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เลอศิลป์ยังคงสวมเสื้อที่รษิกาอาเจียนใส่เพราะเขาไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน แต่เสื้อนอกของเขาก็ช่วยซ่อนเสื้อสกปรกไม่ให้ใครเห็นได้

เมื่อมองดูสีหน้ากังวลของพวกเขา เลอศิลป์ก็ถามพร้อมกับขมวดคิ้วว่า “มันดึกมาแแล้ว ทำไมยังไม่นอนกันสักทีล่ะ?”

เด็กๆ มองตากัน “เราจะไปนอนทันทีเลยครับ”

ไม่มีทางที่พวกเขาจะบอกเลอศิลป์ว่าที่พวกเขายังไม่นอนเพราะกังวลว่าพ่อแม่จะโต้เถียงกันนั่นเอง

เมื่อเห็นความอยากรู้อยากเห็นของเด็กๆ เลอศิลป์ก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกกับพวกเขาไปว่า “แม่ของพวกเธอหลับไปแล้ว ฉันจะกลับบ้านไปก่อนนะ พวกเธอควรเข้านอนกันได้แล้ว”

หลังจากนั้นเขาก็เตือนพวกเด็กๆ ว่า “อย่าบอกแม่ของพวกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้เลยนะ”

แม้จะตอบตกลงกับคำขอของเลอศิลป์ แต่เด็กๆ ก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ในตอนแรกพวกเขาหวังว่าเลอศิลป์จะอยู่ดูแลแม่ของพวกเขาตลอดทั้งคืน และเมื่อรษิกาเห็นเขาตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอก็จะต้องประทับใจอย่างแน่นอน

น่าเสียดายที่พ่อของพวกเขากำลังจะกลับไป และเขายังห้ามไม่ให้บอกแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

จากเรื่องที่เป็นอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไรพ่อกับแม่จะคืนดีกันสักที?

หลังจากที่แน่ใจว่าเด็กๆ หลับแล้ว เลอศิลป์ก็จากไป

เมื่อเขากลับมายังบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาก็ไปท่องอยู่ในโลกแห่งความฝันแล้ว

เสื้อผ้าของฉันอาจจะซับกลิ่นภายในรถมา

เลอศิลป์ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เพราะเขาเกือบลืมไปแล้วว่าไอรดาห่วงใยรษิกามากแค่ไหน

“พ่อกลับบ้านหลังจากพาคุณรษิกาเข้านอนที่บ้านเธอ ตอนนี้เธอหลับไปแล้วล่ะลูก”

ถึงกระนั้น ไอรดาก็ยังไม่พอใจกับคำตอบของเขา “แต่ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายเมื่อตื่นขึ้นมาล่ะคะ? พ่อควรรอจนกว่าเธอจะตื่นในวันพรุ่งนี้เช้าแล้วค่อยกลับบ้าน”

เลอศิลป์ได้แต่หัวเราะเบาๆ และส่ายหัวโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม

ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการทำอย่างนั้น แต่ถ้าเธอเห็นฉันพรุ่งนี้เช้า เธอจะจำได้ว่าเธอเปลื้องผ้าต่อหน้าฉัน เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น ฉันเกรงว่าเธอจะโกรธเคืองเพราะความลำบากใจ ฉันควรปล่อยให้เธอคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงความฝันไปจะดีกว่า

เมื่อเผชิญกับความเงียบของเขา ไอรดาก็เริ่มบ่นว่าเขาแย่แค่ไหนในการตามจีบรษิกา ในไม่ช้า เสียงพร่ำบ่นของเธอก็เริ่มล่องลอยไป และดวงตาของเธอก็ไม่สามารถลืมได้อีกแล้ว

จนกระทั่งเธอผล็อยหลับไป เลอศิลป์ก็ไม่ได้อธิบายอะไรเลย