หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 83

รษิกาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เธอได้ใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เธอคาดว่าจะต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้ในการที่จะหาพี่เลี้ยงที่เหมาะสม เธอรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบกับผู้สมัครที่สามารถตกลงกันได้อย่างง่ายดาย

“เริ่มงานพรุ่งนี้เช้าได้เลยนะคะ” รษิกาบอกหลังจากที่เธอแจ้งเงินเดือนคร่าวๆ ให้กับลิสา “ฉันจะร่างสัญญาจ้างงานให้หลังจากนี้ คุณสามารถลงชื่อได้ทันทีหากทุกอย่างเป็นไปตามที่ตกลง”

ลิสาพยักหน้าตอบรับ หลังจากบอกลาทุกคนเรียบร้อยเธอก็กลับไปพร้อมกับเครื่องมือและทิ้งพวกเขาให้อยู่ในห้องนั่งเล่นกันตามลำพัง

แม้ว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้นจากการได้คุยกับลิสา แต่ความตึงเครียดก็วนกลับมาอีกครั้งเมื่อเธอหันมาเจอเลอศิลป์ “ฉันขอโทษที่แผลของฉันทำให้คุณลำบากและขอบคุณที่หาแม่บ้านให้ฉันนะคะ ฉันเป็นหนี้คุณแล้วคราวนี้”

ประกายแววตาแปลกๆ ฉายวาบขึ้นในดวงตาของเขา เขารีบข่มความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและตอบกลับด้วยท่าทีที่ไม่ต่างไปจากเดิม “ไม่ต้องพูดถึงมันอีก ไอวี่กับผมต่างหากที่สร้างเรื่องให้คุณตั้งแต่แรก เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ผมถือว่าเป็นการตอบแทนคุณก็แล้วกัน”

ไอรดาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของพ่อเธอ และวิ่งตรงไปคว้าข้อมือของรษิกามาจ้องมองนิ้วมือที่มีผ้าพันแผลอยู่เป็นเวลานาน

รษิกายิ้มขณะที่เธอลูบหัวของเด็กหญิงตัวน้อย “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มันไม่เจ็บเลย”

ไอรดากระพริบตาขณะที่เธอสัมผัสนิ้วของรษิกาอย่างเบามือ เมื่อเธอแน่ใจว่ามันไม่มีปัญหาเธอก็เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย

หัวใจของรษิกาอ่อนลงเมื่อเจอกับความอ่อนโยนของเด็กน้อย

“ดึกมากแล้ว เรารบกวนคุณมานานมากแล้วล่ะ” เลอศิลป์กระแอมขึ้นในลำคอขณะที่เขาสบตากับไอรดา “บอกลาคุณรษิกาและเด็กๆ ได้แล้วไอวี่”

ถึงแม้ว่าไอรดาดูเหมือนไม่อยากจะทำเท่าไรนัก แต่เธอก็โบกมือให้กับเด็กชายทั้งสองอย่างเชื่อฟัง เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังจะได้เจอพวกเขาอีกในวันรุ่งขึ้น

เด็กชายทั้งคู่โบกมือตอบเธอด้วยรอยยิ้ม “ไว้เจอกันที่โรงเรียนวันพรุ่งนี้นะ!”

“ถ้าพ่อของไอวี่ถามว่าลูกอายุเท่าไร ลูกบอกเขานะว่าลูกอายุน้อยกว่าไอวี่หนึ่งปี ลูกเข้าใจใหม?”

เด็กๆ เข้าใจเรื่องราวในทันที แต่พวกเขาก็ทำเป็นไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะครับแม่?” พวกเขาถาม

รษิกาลังเลที่จะอธิบาย ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก แต่ทำตามที่แม่บอกได้ไหมครับ?”

เด็กชายทั้งสองสบตากันก่อนที่จะพยักหน้าช้าๆ

อชิไม่แสดงอาการใดๆ แต่อย่างไรก็ตามน้องชายของเขายังดูสับสน

มันชัดเจนมากว่าทำไมแม่ถึงอยากให้เราบอกว่าเราอายุน้อยกว่าไอวี่หนึ่งปี ก็เพราะเพื่อไม่ให้พ่อรู้ว่าเราเป็นลูกของเขา เกิดอะไรขึ้นระหว่างแม่กับพ่อกันแน่? เขาก็ดูใจดีกับแม่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมแม่ถึงไม่อยากให้เขารู้ว่าเราเป็นลูกของพ่อกันล่ะ?