หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 846

เลอศิลป์ตื่นขึ้นมาสายกว่าปกติในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาใช้เวลาทั้งคืนติดตามการสนทนาออนไลน์เกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวของมโหสถกรุ๊ป

เมื่อเขาเปิดประตูห้อง เขาก็พบกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่โกรธจัดทันที

เขารู้ว่าไอรดาโกรธเขาเพราะเขาไม่ได้เข้าไปดูเธอหลังจากกลับถึงบ้านเมื่อคืนนี้

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว แต่เขาซ่อนความคับข้องใจไว้อย่างดี เธอเป็นลูกสาวของเขา และเขาก็ไม่คิดจะเพิกเฉยต่อเธอเลย เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นความโกรธของเธอขณะที่เขาถามว่า “ไอวี่ ทำไมลูกถึงมาหาพ่อแต่เช้า?”

ไอรดาเงยหน้าขึ้นมองพ่อของเธอแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “พ่อใจร้าย! พ่อไม่สนใจหนูเลย!”

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าลูกสาวของเขาจะได้ข้อสรุปเช่นนี้

"ทำไมหนูพูดแบบนี้ล่ะ?" เขาถามอย่างใจเย็นแม้จะรู้เหตุผลของความโมโหนี้แล้วก็ตาม

ไอรดาพองแก้มออกมาด้วยความโกรธ แต่ไม่นานก็กลายเป็นความโศกเศร้าเมื่อเธอคร่ำครวญว่า “คุณคติยาบอกว่าพ่อกลับบ้านมาเมื่อคืนนี้”

เธออารมณ์เสียกับตัวเองที่เผลอหลับไปก่อนที่พ่อจะกลับถึงบ้าน

เธอคิดว่าเลอศิลป์จะมาหาเธอเมื่อเขากลับถึงบ้าน แต่ก็ไม่มีใครปลุกเธอ

อันที่จริง เมื่อเธอตื่นในเช้าวันนั้น เธอคิดว่าพ่อออกไปข้างนอกทั้งคืนและรู้สึกสงสารเขา

จากนั้นไอรดาก็เดินไปชั้นล่าง และเธอก็ตกใจเมื่อคติยาบอกว่าเลอศิลป์กลับมาบ้านเมื่อคืนนี้

ความเห็นอกเห็นใจของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธทันที และเธอก็เดินกลับขึ้นไปข้างบน โดยรออยู่นอกห้องนอนของเลอศิลป์เพื่อซักถามเขา

เลอศิลป์รู้ว่าไอรดาจะต้องหลั่งน้ำตาด้วยความโกรธหากเขายังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไป

ก่อนที่เธอจะทันโต้ตอบ เลอศิลป์ก็ยืดตัวขึ้นและเดินจากลูกสาวของเขาไป

ไอรดาตระหนักได้อย่างช้าๆ ว่าเลอศิลป์หลบหน้าเธอไปแล้ว เธอรีบไล่ตามเขาไปและคร่ำครวญว่า “แต่หนูจะไม่ใช้เวลามากนักหรอกค่ะ รอหนูหน่อยนะคะพ่อ...”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแต่เมินเฉยต่อคำวิงวอนของเธออย่างเด็ดเดี่ยว

ในขณะเดียวกัน คติยาเฝ้าดูพวกเขาลงมาข้างล่างและรู้สึกกังวลใจที่เลอศิลป์ดูเหมือนไม่สะทกสะท้านแม้ว่าไอรดาจะมีสีหน้ากังวลก็ตาม

เธอเดาเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความทุกข์ใจของเด็กสาวได้และพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณเลอศิลป์คะ คุณไอรดากำลังขอร้อง…”

คำพูดของเธอหยุดชะงักไปทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าไอรดาเกือบจะตกจากบันไดขณะที่เร่งรีบวิ่งไปหาพ่อของเธอ

"คุณหนูไอรดา!” คติยากรีดร้องขณะวิ่งไปหาเด็กน้อย