หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 858

มุมปากของเจตนินขยับขึ้น หนึ่งพันล้านสองร้อยล้านที่ฉันเจียดไปเมื่อคืนนี้สร้างความแตกต่างอย่างมากเลยสินะ

เขาไม่แปลกใจกับพฤติกรรมอันต่ำต้อยของดิศกุลในวันนั้น

รษิกาไม่รู้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างชายสองคนเมื่อคืนนี้ จึงได้แต่พึมพำและยืนอยู่ข้างหลังเจตนิน

ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในมโหสถกรุ๊ปโทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้น

ชายทั้งสองหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเธอ

รษิกายิ้มอย่างขอโทษก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า สีหน้าของเธอแข็งทื่อเมื่อเห็นชื่อผู้โทรบนหน้าจอ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ? เด็กๆ ไม่สบายหรือเปล่า?” เจตนินแสดงความกังวลของเขา

รษิกาตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอก็กดวางสายโทรศัพท์แล้วยิ้ม “มันไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรค่ะ เรามาเซ็นเอกสารกันก่อนดีไหมคะ?”

เจตนินและดิศกุลไม่ได้คิดมาก พวกเขาหันหลังกลับและเดินต่อไป

อย่างไรก็ตาม โทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เธอเดินไปไม่กี่ก้าว

หัวใจของเธอจมดิ่งเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ คราวนี้เธอขอโทษเจตนินและดิศกุล "ฉันขอโทษนะคะ แต่ฉันต้องรับสายนี้ รบกวนดำเนินการกันต่อไปโดยไม่มีฉันก่อนเถอะค่ะ ฉันจะกลับมาหาพวกคุณในไม่ช้า”

หลังจากพยักหน้าให้คนทั้งสองแล้ว รษิกาก็หันหลังเดินไปที่ทางเข้าแล้วรับสาย

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เธอก็ได้ยินเสียงไอรดาคร่ำครวญมาจากปลายสาย

“มีอะไรหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้นกับไอวี่?” รษิกาเป็นกังวลเกี่ยวกับเด็กหญิงตัวน้อย

เลอศิลป์ระงับความไม่พอใจของเขาและตอบด้วยเสียงทุ้มลึกว่า “เธออยากพบคุณ ถ้าคุณว่าง รบกวนช่วยผมอีกครั้งเถอะ”

เขาอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดเรื่องที่รษิกากดตัดสายในการโทรครั้งแรกไปอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเชื่อว่าเธอกำลังโมโห

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น เลอศิลป์ก็อดยิ้มไม่ได้ เธอเป็นคนผิด แต่เธอก็กล้าที่จะวางสายใส่ฉัน!

การได้ยินเด็กหญิงตัวเล็กๆ ร้องไห้ผ่านโทรศัพท์ทำให้รษิกาใจสลาย

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปฏิเสธเขา "ฉันเสียใจนะ แต่ฉันติดงานอยู่ตอนนี้ ขอเวลาฉันหนึ่งชั่วโมงได้ไหม? ฉันจะรีบไปทันทีเมื่อฉันเสร็จงานที่นี่!”

หลังจากที่เธอพูด เลอศิลป์ก็ตอบอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกนะ ถ้าคุณยุ่งอยู่ ไอวี่ก็แค่โวยวาย คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเธอหรอกเพราะคุณไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธออยู่แล้ว!”

รษิกาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะสื่อเลยนะ ฉันแค่…"

ก่อนที่เธอจะทันได้ปกป้องตัวเอง เลอศิลป์ก็ขัดจังหวะ "ขออภัยที่รบกวนคุณ ผมจะจัดการไอวี่เอง ขอให้คุณโชคดีแล้วกัน"

จากนั้นชายคนนั้นก็วางสายไปทันที

รษิกาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดำมืดไปด้วยความวิตกกังวล