หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 865

จิรายุเป็นคนขับรถ ขณะที่เลอศิลป์นั่งอยู่ข้างหลังกับไอรดา

ทันใดนั้น ไอรดาก็ทำหน้าบูดบึ้งและพึมพำบางอย่างเบาๆ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและเอนตัวเข้าใกล้ไอรดาเพื่อจะฟังว่าเธอพูดอะไร

“แม่ขา…” ไอรดาพึมพำ ขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือคว้าเสื้อของเลอศิลป์ด้วย

แม้ว่าเธอจะยังหลับอยู่ เลอศิลป์ก็มองออกว่าเธอผูกพันกับรษิกามาก

สายตาเขาเคร่งขรึมขึ้นขณะที่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น

จิรายุเองก็ได้ยินไอรดาพูด และเขาก็ส่งสายตาที่ซับซ้อนผ่านไปทางกระจกมองหลัง

กระจกมองหลังในรถนั้นสะท้อนให้เห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของเลอศิลป์ จิรายุเห็นเช่นนั้นแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไอวี่ต้องการแม่ ก่อนที่นายจะได้เจอผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของไอวี่ นายก็ไม่ควรกีดกันไม่ให้ไอวี่ได้เจอคุณรษิกาไม่ว่านายจะมีความเห็นต่อเธอยังไงนะ”

ผ่านไปพักใหญ่ เลอศิลป์ก็ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฉันจะจำใส่ใจไว้”

จิรายุเลิกพูดไปเพราะเขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดต่อเพราะเขาไม่รู้เลยว่าเลอศิลป์คิดอะไรอยู่

ระหว่างนั้น รษิกาก็รออยู่ข้างนอกบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์มาระยะหนึ่งแล้วเพราะเลอศิลป์ไม่รับสายเธอหรือตอบข้อความเธอเลย

“คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะติดต่อคุณอีกทีตอนที่คุณเลอศิลป์กลับมาแล้ว” คติยาแนะนำเธอเมื่อเห็นว่ารษิกามีสีหน้ารู้สึกผิด

ดวงตาของรษิกาเป็นประกาย “ฉัน…”

เธออยากจะพูดต่ออีกหน่อย เมื่อกี้ฉันมาช้าเกินไป แล้วคราวนี้ จะเป็นยังไงถ้าพวกเขากลับมาทันทีหลังจากที่ฉันออกไป? ฉันจะคลาดกับไอรดาอีกหรือเปล่า?

รษิกายิ้มให้พวกเขาอย่างเลื่อนลอยและกวาดตามองห้องนั่งเล่น แต่เธอก็ไม่เห็นไอรดาและเลอศิลป์เลย

“แม่ครับ แม่มองหาอะไรเหรอครับ?” พวกเขาถามด้วยความสับสน

รษิกาสบตาพวกเขาและถามอย่างมีความหวังว่า “ไอวี่กับคุณเลอศิลป์มาที่นี่หรือเปล่า?”

อชิกับเบนนี่มองหน้ากันแล้วส่ายหน้า

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมรษิกาถึงถามเช่นนี้

ใจของรษิกาจมดิ่งลงทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของพวกเขา แต่เธอก็ไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง เธอจึงส่ายหน้าและพยายามนิ่งสงบเอาไว้ “ไม่มีอะไรหรอกลูก”

อชิกับเบนนี่สังเกตเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของรษิกา แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมเพราะรษิกาดูเหมือนจะไม่อยากอธิบายอะไร