หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 868

“คุณรษิกา”

เจตนินยืนอยู่ที่หน้าประตูโดยมีผู้ช่วยของเขาตามหลังมา คิ้วของเขาขมวดแน่นเมื่อเห็นสีหน้าของรษิกา “ผมมาผิดเวลาหรือเปล่าครับ?”

รษิกากลืนความผิดหวังของเธอลงไปและฉาบรอยยิ้มไว้บนใบหน้า “ไม่ ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่เพิ่งถึงบ้านค่ะ”

เจตนินพยักหน้าน้อยๆ กับคำตอบของเธอ ดวงตาของเขากวาดมองเบื้องหลังเธอและมาหยุดที่เด็กชายสองคน

“สวัสดีครับ คุณเจตนิน” เด็กชายสองคนทักทายเขาอย่างสุภาพขณะที่เขามองสำรวจเด็กทั้งสอง

เจตนินพยักหน้าให้พวกเขาเป็นการตอบรับก่อนที่จะหันไปหารษิกา “เด็กๆ ดูดีขึ้นมากเลยนะครับ”

รษิกาแปลกใจและสับสนกับคำพูดของเจตนิน หลังจากนั้น เธอก็นึกได้ว่าเด็กทั้งสองแกล้งป่วยไปเมื่อเช้านี้

เธอกังวลอยู่เต็มหัวใจเกี่ยวกับเรื่องของไอรดาจนเธอลืมเรื่องนั้นไปชั่วขณะ

ตอนนี้เจตนินได้ย้ำเตือนเธอเรื่องนี้ รษิกาก็เหลือบมองลูกชายทั้งสอง

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับคุณเจตนิน เรากินยาไปและรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ” เด็กชายทั้งสองพูดอย่างรู้หน้าที่

“ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะคะ? คุณเจตนิน” รษิกาถาม เธอเปลี่ยนหัวข้อไปอย่างรู้สึกผิด

เจตนินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก จากนั้นก็หันไปทางรถที่จอดอยู่ไกลๆ “ยาที่คุณขอไว้พร้อมหมดแล้วนะครับ ทำไมไม่ลองไปตรวจดูล่ะ?”

รษิกาพยักหน้าและเดินตามเขาไปที่รถ

“โชคดีที่เราไปถึงที่นั่นทันเวลาพอดี” เจตนินพูดขณะที่รษิกากำลังตรวจดูยา “ทันทีที่คุณออกไป มโหสถกรุ๊ปก็ถูกยึดและปิดล้อมไว้ทันที ถ้าเราช้าไปหนึ่งก้าว เราก็คงไม่ได้อะไรออกมาเลย”

รษิกายิ้มจางๆ ความคิดของเธอล่องลอยไปหาไอรดาอีกครั้ง

เป็นเพราะยานี้ทำให้เธอไปหาไอรดาไม่ทันเวลา

ความรู้สึกผิดปกคลุมไปทั่วดวงตาของรษิกา เธอชะลอการตรวจยาขณะที่เธอหันไปสนใจไอรดา

เมื่อพวกเขาเห็นเจตนิน เด็กๆ ก็รุมล้อมรษิกากันทันทีราวกับกลัวว่าเธอจะตามเจตนินออกไปอีกครั้ง

รษิกามองลูกชายของเธอด้วยสีหน้างุนงง พวกเขาแต่ละคนกำชายกระโปรงของเธอไว้แน่นด้วยมือเล็กๆ ของพวกเขา

“มีอะไรเหรอ?” เธอถาม

เด็กๆ อ้าปากออกมาแต่กลับปิดปากอย่างรวดเร็วอีกครั้ง พวกเขาส่ายหัวอย่างเก้ๆ กังๆ "ไม่เป็นไรหรอก"

พวกเขาอยากหาข้ออ้างเพื่อโน้มน้าวรษิกาไม่ให้ไปกับเจตนิน แต่พวกเขาคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี

พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่สบายในเช้าวันนั้น และเจตนินก็มองเห็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขา

ถึงเราจะอยากให้แม่พาออกไปเล่นตอนนี้ แต่แม่ก็ไม่มีอารมณ์แน่นอน...

เด็กๆ รู้สึกหงุดหงิดกับความคิดเหล่านี้