หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 870

ในขณะเดียวกัน รถเบนท์ลีย์สีดำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนไม่ไกลจากบ้านของรษิกาก็ขับผ่านไปช้าๆ

เมื่อจิรายุเหลือบเห็นคนที่คุ้นเคย เขาก็หันหน้าไปทางเลอศิลป์แล้วพูดว่า “นั่นดูเหมือนจะเป็นคุณหมอรษิกาเลยนะ เธอกำลังจะออกไปข้างนอกเหรอ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและมองบ้านของรษิกา แต่กลับเห็นผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไป

ทันทีที่ประตูรถเปิดออก ก็เผยให้เห็นชายที่นั่งอยู่ข้างใน เมื่อมองแวบเดียว เลอศิลป์ก็รู้ทันทีว่าเป็นเจตนิน

ทำไมเธอถึงโทรหาฉันทั้งที่เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น?

สีหน้าเคร่งขรึมแผ่ไปทั่วใบหน้าของเลอศิลป์

เขาคิดว่ารษิกาตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของเธอแล้ว

จิรายุไม่ทันเห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเลอศิลป์ และเขาไม่ตระหนักถึงความยุ่งเหยิงระหว่างเลอศิลป์กับรษิกา

เขาเพิ่งเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถอย่างไม่ชัดเจนนัก เขารู้สึกงุนงงจึงถามว่า “ผู้ชายที่อยู่ในรถคือหุ้นส่วนทางธุรกิจของคุณรษิกาหรือเปล่า? เรารีบไปกันดีกว่า ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะออกไปแล้ว”

เขาเตรียมตัวเร่งความเร็วรถในทันที

“ช่างเถอะ วนรถข้างหน้าแล้วกลับกันเถอะ” เสียงเย็นชาของเลอศิลป์ดังมาจากด้านหลัง

ตอนนั้นเอง จิรายุจึงได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเขา เมื่อตระหนักได้ว่าเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติระหว่างชายหนุ่มกับรษิกา จิรายุจึงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปครู่หนึ่ง

ไอรดายังคงนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเลอศิลป์ โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่นบ้าง

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สบายใจเพราะเธอพลิกตัวไปพร้อมกับส่งเสียงครวญคราง

เลอศิลป์เหลือบมองไอรดาในอ้อมแขนของเขา ความโกรธของเขาที่มีต่อรษิการุนแรงมากขึ้น

แต่รษิกา... ถ้าเธอไม่จริงใจกับไอวี่ แล้วจะปล่อยให้ไอวี่ไปเจอเธอทำไม? มันไม่ได้อะไรเลยนอกจากการหลอกตัวเอง

เมื่อมองดูรถที่ขับออกไป จิรายุก็ขมวดคิ้วและจอดรถที่ข้างถนน

ไอรดาไม่ได้หลับสบายนัก เธอคว้าชายเสื้อของเลอศิลป์ไว้แน่น

เมื่อสังเกตเห็นสัญญาณความไม่มั่นคงของไอรดา จิรายุจึงถอนหายใจ "ทำไมนายถึงทำอย่างนี้?"

จิรายุไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาคิดอย่างไรกับรษิกา อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผู้ใหญ่ไม่ควรเกี่ยวข้องกับเด็ก

สภาพของไอรดาแตกต่างจากเด็กทั่วไป

แทนที่จะตอบคำถามของจิรายุ เลอศิลป์กลับถามว่า “เราจะทำอะไรได้อีกเพื่อให้อาการของไอวี่ดีขึ้นถ้าเราไม่ไปเจอเธอ?”

จิรายุเงียบไปพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตอบว่า “พาไอวี่กลับบ้านและให้เธออยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย บางทีเธออาจจะดีขึ้น”