หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 880

สีหน้าของคมสันเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดอย่างเชื่องช้าว่า “นี่คือเรื่องส่วนตัวของคุณหมอรษิกา คุณเจตนิน ผมแค่เล่าให้คุณฟังเพราะผมคิดว่าคุณรู้เรื่องนี้แล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ”

เจตนินเลิกคิ้วและมองคมสัน แววตาของเขาที่น่าสงสัยก็เพียงพอที่จะบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น

คมสันสะดุ้งไปและรู้สึกอับอาย อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดทบทวนดูอีกที เขาก็รู้ว่าเขาจะต้องอ่านหนังสือดีๆ ของตระกูลดำรงกุล ถ้าเขาอยากทะยานไปสู่ตำแหน่งที่สูงในอาชีพที่ทัดเทียมกับรษิกา

เขาระงับอารมณ์อันไม่พึงประสงค์ไว้ในใจ เขาเริ่มเล่าเรื่องของเขากับรษิกา “ผมพบกับคุณหมอรษิกาตอนที่เธออาศัยอยู่ต่างประเทศ และเราก็ร่วมงานกันหลายครั้งหลังจากนั้น พอผมกลับประเทศมา ผมก็คิดว่าจะขาดการติดต่อกับคุณหมอรษิกาไป แต่น่าประหลาดใจที่เธอกลับประเทศหลังจากผมกลับมาได้ไม่นาน เธอเข้ามาเริ่มเปิดสถาบันวิจัยนี้ร่วมกับผมเสียด้วยซ้ำ” ขณะที่เขาพูด เขาก็ดูสีหน้าของเจตนินอย่างตั้งใจ “แม้คุณหมอรษิกาจะกลับประเทศมาได้ไม่นานนัก แต่เธอกับผมก็ทำงานและแก้ไขปัญหาต่างๆ มากมายด้วยกัน”

เขาบอกชัดเจนว่าเขาสนิทกับรษิกามาก ในด้านหนึ่ง เขาต้องการใช้ความสัมพันธ์ของเขากับรษิกาเพื่อใกล้ชิดกับตระกูลดำรงกุลให้มากขึ้น ในทางกลับกัน เขาต้องการปลูกฝังประเด็นที่น่าเชื่อมากขึ้นในสิ่งที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของเขา

เจตนินรักษาสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้และฟังทุกสิ่งที่คมสันพูด จากนั้นเขาก็ยิ้ม “เอาล่ะ คุณหมอคมสัน ผมคิดว่าคงเพียงพอแล้วที่ผมจะถือว่าคุณค่อนข้างสนิทกับคุณรษิกา”

คมสันยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไร

เจตนินกล่าวต่อไปว่า “แต่ความสัมพันธ์ของคุณดูเหมือนเป็นเรื่องงานซะเป็นส่วนมาก เหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเธอมากนักนอกเหนือจากงานของคุณเลยนะครับ”

คมสันตัวแข็งทื่อในตอนนั้น

แม้ว่าตระกูลดำรงกุลจะมีชื่อเสียงในด้านการแพทย์ แต่เจตนินก็เป็นนักธุรกิจมากกว่า เขาอ่านอารมณ์ของคมสันได้อย่างง่ายดายเพียงแค่มองดูสีหน้าของเขา

เมื่อเห็นว่าเจตนินขึ้นรถไปแล้ว คมสันก็กลับมามีสติอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เขามองดูเจตนินขับรถออกไป

เขาไม่คิดว่าเจตนินจะไม่เข้าใจเจตนาของเขาหลังจากที่เขาเล่าหลายอย่างให้ฟัง เขาเชื่อว่าเจตนินเข้าใจความหมายของเขาแต่ก็ตัดสินใจว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง

ถึงกระนั้น เจตนินก็อาจเปลี่ยนหัวข้อหรือตัดบทเขาไปได้ทันที แต่เจตนินกลับไม่ทำอย่างนั้น ทั้งยังปล่อยให้คมสันพูดต่อในขณะที่เจตนินมองดูคมสันอย่างขบขันด้วย

เมื่อนึกย้อนกลับไปว่าเจตนินชักนำเขาให้เล่าต่อไปได้อย่างไร คมสันก็ทุบกำแพงสถาบันวิจัยด้วยความโกรธ