หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 885

ขณะนั้น ในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ โทรศัพท์ของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นออกไปข้างนอกและรับสาย

ไม่สำคัญว่าเด็กคนไหนจะโทรหาเขา เพราะเลอศิลป์ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธสายของพวกเขาไม่ว่าในสถานการณ์ใดก็ตาม

อันที่จริงเขากลัวว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับพวกเด็กๆ หากพวกเขาโทรหาเพราะมีเหตุฉุกเฉิน

มันมีความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อย แต่เลอศิลป์ก็ไม่ต้องการปล่อยไป

“อชิ มีอะไรหรือเปล่า?”

อชิเรียกเลอศิลป์ด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย และหันไปมองแม่ของเขาอย่างลังเล

รษิกายิ้มให้กำลังใจให้อชิ และทำท่าให้เขาพูดต่อ ในเวลาเดียวกัน เธอก็บังคับตัวเองให้ไม่สนใจความรู้สึกแปลกๆ ที่ปะทุขึ้นในใจเธอ

อชิถามว่า “ผมได้ยินแม่บอกว่าไอวี่ร้องไห้ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างครับ?”

เขาจงใจพูดถึงแม่ของเขาด้วยความหวังว่าเลอศิลป์จะรู้ว่าเธอคือคนที่ทำให้เขาต้องโทรมาถามเรื่องไอรดา

สายตาของเลอศิลป์หมองลงไปทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของอชิ

ฉันรู้สึกว่ารษิกาเป็นคนบอกให้เขาทำเช่นนี้ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเปิดเผยความจริงได้ง่ายขนาดนี้เลย

“ไอวี่ยังร้องไห้อยู่หรือเปล่าครับ?”

อชิถามซ้ำโดยไม่รอคำตอบและเปิดลำโพง

ด้วยเหตุนี้ รษิกาจึงสามารถได้ยินการสนทนาเมื่อเลอศิลป์พูดด้วย อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายกลับเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

ขณะนี้เลอศิลป์กำลังขัดแย้งกับตัวเองว่าเขาควรแจ้งให้อชิทราบหรือไม่ เพราะรษิกาจะต้องรู้แน่ถ้าเขาทำเช่นนั้น

เขาอยากใช้โอกาสนี้ทำให้รษิกาพิจารณาให้ดีว่างานหรือลูกที่มีความสำคัญต่อเธอมากกว่ากัน

ในเมื่อไอวี่ไม่เป็นไร แม่ก็คงจะโล่งใจเหมือนกัน!

จากที่เลอศิลป์พูดว่าไอรดาร้องไห้จนหลับไป จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอยังคงโวยวายหลังจากตื่นนอน?

ถ้าเพียงแต่เขาจะให้ฉันพบไอวี่...

รษิกาเกิดความคิดขึ้นมา และเธอก็ปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว เมื่อหันไปหาอชิและเบนนี่ เธอส่งสายตาอ้อนวอนให้พวกเขา

ทั้งสองเข้าใจเจตนาของเธอทันที

เบนนี่ขอร้องด้วยเสียงที่น่ารัก “คุณเลอศิลป์ แม่พาเราไปเยี่ยมไอวี่ได้ไหมครับ?”

ขณะที่เบนนี่พูด รษิกาจ้องนาฬิกาด้วยความกังวลใจราวกับว่าเธอเห็นคนที่ปลายสายมาอยู่บนนาฬิกานั้น

โดยไม่ลังเล เลอศิลป์ตอบกลับทันทีที่เบนนี่พูดจบ “ไม่ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอต้องมาที่นี่ ในเมื่อพรุ่งนี้พวกเธอก็จะได้พบไอวี่ที่โรงเรียนอยู่แล้ว”

ใบหน้าของอชิและเบนนี่เศร้าหมองลงไปหลังจากได้ยินคำตอบของเลอศิลป์ รษิกาเองก็เต็มไปด้วยความผิดหวังเช่นกัน

เด็กชายทั้งสองพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคิดหาทางอื่นขึ้นมาเพราะทนไม่ได้กับความเศร้าของแม่