หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 9

ยี่สิบนาทีต่อมา รถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดในบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ไอรดาไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาอุ้มเธอ เธอลงจากรถเงียบๆ โดยค่อยๆ ปีนลงมาเองอย่างเชื่องช้า

เลอศิลป์ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างหลังและไม่ได้พูดอะไร

นาทีที่สองพ่อลูกก้าวเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกไอรดา

“ไอวี่!” อัญชสาที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น อุทานเสียงดังเมื่อเงยหน้ามาเห็นพวกเขาเข้ามาในบ้าน

เมื่อมองเห็นเด็กหญิงมาแต่ไกล เธอก็วิ่งเข้ามากอดเด็กน้อยเอาไว้ทันที “ไอวี่ ในที่สุดก็กลับมาบ้านจนได้นะ! หนีออกจากบ้านไปไม่บอกเลยได้ยังไง? ฉันตกใจแทบตายเลยนะที่เธอหายไปอย่างนี้น่ะรู้ไหม? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? บาดเจ็บตรงไหนไหม?”

เธอเริ่มสำรวจร่างกายของไอรดาเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กน้อยไม่เป็นอะไร

ไอรดาตัวแข็งทื่อขณะที่เธอผงะไปเพราะการกระทำของอัญชสา

แต่แล้วไม่นานนักแววตาเย็นชาของเด็กน้อยก็กลับมาอีกครั้งขณะที่เสียงของอัญชสาดังก้องอยู่ในหู ซึ่งมันแสดงออกถึงความกังวลที่ไม่ได้เจือความจริงใจไว้เลยแม้แต่น้อย

ไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไมฉันถึงหนีออกจากบ้านไป? ฉันคงไม่หนีออกไปหรอกถ้าเธอไม่พูดว่าพ่อจะไม่สนใจฉันอีกต่อไปน่ะ

ด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคนหน้าซื่อใจคด ไอรดาก็นึกถึงหญิงสาวคนสวยที่เธอเพิ่งเจอมาวันนี้

ผู้หญิงทั้งสองคนนี้แตกต่างกันราวกับอยู่คนละโลก

ไอรดารังเกียจพฤติกรรมอันเสแสร้งของอัญชสาเป็นอย่างยิ่ง

เธอเริ่มดิ้นรนและพยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากผู้หญิงคนนี้

“เป็นอะไรไปล่ะ? ไอวี่ อยู่นิ่งๆ สิ โอเคไหม? ขอฉันดูหน่อยว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ”

อัญชสารู้สึกได้ว่าไอรดาต้องการจะหลบเลี่ยงเธอ เธอจึงจับตัวไอรดาไว้แน่นขึ้นก่อนจะถอนหายใจอย่างสิ้นหวังต่อหน้าเลอศิลป์

ไอรดาเริ่มแสดงออกอย่างก้าวร้าวมากขึ้นเมื่อเธอรู้สึกเจ็บ

ส่วนอัญชสาก็เริ่มหมดความอดทน

เมื่อก่อนเวลาเธอลงโทษไอรดา เด็กหญิงจะตัวสั่นด้วยความกลัวและไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลย

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฮึดสู้!

จากนั้นเธอก็ก้มหน้าเดินออกไปจากบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ขณะที่เธอก้าวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น ท่าทีของอัญชสาก็เคร่งเครียดทันที

เขาหานังเด็กบ้านั่นเจอได้ยังไง! แล้วนังเด็กนั่นกล้าดียังไงถึงทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน? ทำไมไม่ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด! บ้าเอ๊ย!

ในระหว่างนั้น เมธินียังนั่งอยู่ในร้านเทวภักษ์หลังจากที่เลอศิลป์กลับออกไปแล้ว

พอได้เวลา เธอก็เดินออกจากร้านอาหารและรีบวิ่งไปที่รถ

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” รษิกาถามขณะที่เปิดประตูรถให้เมธินี “เขาไปแล้วใช่ไหม?”

เมธินีถอนหายใจยาว “ใช่ ถ้าเธอได้เห็นเขาจ้องหน้าฉันนะ มันเหมือนกับเขามองฉันทะลุปรุโปร่งเลยล่ะ! กดดันจนฉันแทบจะบ้าตาย ฉันเกือบหลุดพูดเรื่องเธอไปแล้วเนี่ย”

รษิกายิ้มและแสดงความรู้สึกซาบซึ้งใจ “เธอต้องลำบากมากเลย ไปหาอะไรกินกันที่อื่นเถอะ ดีไหม? ฉันเลี้ยงเอง”

เมธินีโบกมือปฏิเสธ “ไม่เอาแล้ว ขอบใจนะ ฉันห่ออาหารที่เหลือกลับมาเรียบร้อยแล้วแหละ เดี๋ยวจะเอาอาหารจากร้านสุดหรูนี่กลับไปกินที่บ้านให้อร่อยเหาะไปเลยล่ะ”