หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 90

อัญชสาที่ไม่ได้ละสายตาไปจากเลอศิลป์เลย เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์ชำเลืองมองรษิกาก่อนที่จะตอบคำถามเรื่องแต่งงาน เธอก็เริ่มรู้สึกอิจฉา

“ไม่ต้องรีบร้อนเรื่องการแต่งงานหรอกครับ” เลอศิลป์ตอบกลับขณะที่ยังคงมองไปที่รษิกา

หึ! มาดูกันว่าเธอจะนิ่งสงบได้อยู่อีกไหม!

แม้ว่ารษิกาจะผงะไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินคำตอบของเลอศิลป์แต่เธอก็กลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิมได้อย่างรวดเร็ว

ถ้าพวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน มันก็แค่เป็นการรอเวลาอยู่เท่านั้นแหละ ทำไมฉันต้องแปลกใจด้วย?

เมื่อคิดได้ดังนั้นรษิกาก็หลบสายตาต่ำและกลับไปทานอาหารต่อ ราวกับว่าบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

อีกด้านหนึ่ง อัญชสาค่อนข้างประหลาดใจในคำตอบของเลอศิลป์

แปลกแท้ ก็ตอนที่ฉันคุยเรื่องการแต่งงานครั้งล่าสุดกับเขา เขาพูดเป็นนัยๆว่าอาจจะไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้น ทำไมจู่ๆ ตอนนี้เขาถึงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา?

อัครพลขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำตอบของเลอศิลป์

แต่ก่อนที่อัครพลจะทันได้พูดอะไร อัญชสาก็เอ่ยขึ้นอย่างลังเลว่า “เลอศิลป์พูดถูกแล้วค่ะ ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่หนีไปไหน ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอกค่ะคุณปู่ ที่เป็นอยู่ตอนนี้เราทั้งสองคนก็พอใจแล้ว ใช่ไหมคะ? ที่สำคัญการที่เลอศิลป์จะหาเวลามาเยี่ยมคุณปู่ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แทนที่เราจะคุยกันเรื่องนี้เรามาคุยกันในเรื่องอื่นที่น่ารื่นรมย์มากกว่านี้กันดีกว่าค่ะ!”

ถ้าเราลากบทสนทนาให้ยาวไปกว่านี้ ฉันกลัวว่าเลอศิลป์อาจจะพลิกเกมและเปิดเผยออกว่าจริงๆ แล้วเขาอยากยกเลิกการแต่งงาน ฉันจะเสี่ยงให้เขาทำแบบนั้นต่อหน้ารษิกาได้ยังไง? หากเขาเกิดพูดขึ้นมา แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน!

อีกครั้งที่สายตาอันเฉียบคมดั่งพญาเหยี่ยวของจักรภพสังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนของอัญชสาขณะที่คุยถึงเรื่องการแต่งงาน เขาพูดแทรกขึ้นมาว่า “เลอศิลป์ก็เป็นอย่างนี้แหละ เขารักงานยิ่งกว่าอะไร ปล่อยเขาไปเถอะครับคุณปู่ ผมแน่ใจว่าเลอศิลป์มีแผนของเขาอยู่แล้วล่ะ”

“ฉันไม่เถียงหรอกว่างานน่ะก็สำคัญ แต่การเลื่อนงานแต่งงานออกไเรื่อยๆมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องนักหรอก จริงไหม?” อัครพลบ่น “นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วที่ไอรดาไม่มีแม่มาคอยดูแลเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอทั้งสองคนคิดอะไรกันอยู่ ฉันรู้แค่ว่าฉันปวดใจแทนเธอ!”

อัญชสากระวนกระวายและพยักหน้าตอบห้วนๆ

รษิกาก็รู้สึกใจสลายเช่นกันทันทีที่เธอคิดถึงไอรดา

“งั้นเหรอ? ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” อัครพลพึมพำด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ค่ะ ฉันเคยหย่ามาก่อนแล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่ดีพอกับคุณจักรภพหรอกค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น อัครพลก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ก็คุณหย่าร้างไปแล้วใช่ไหมล่ะ? ด้วยความสามารถอย่างคุณ ฉันแน่ใจว่าคุณไม่มีทางอยู่เป็นโสดไปได้แน่ๆ เรื่องไร้สาระบ้าบออย่างดีพอหรือไม่ดีพอนั่นมันอะไรกัน? ถ้าทั้งสองคนตกหลุมรักกันจริงๆ ฉันจะเป็นคนแรกที่อนุญาตให้คบกันได้เลย!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความกระตือรือร้นของอัครพล รษิกาก็หัวเราะเบาๆ “ขอบคุณที่ให้เกียรติฉันมากขนาดนี้นะคะคุณอัครพล แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะเหมาะสมกับคุณจักรภพหรอค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะมองหาคนที่เหมาะสมอย่างแน่นอนค่ะ”

“นั่นแหละ การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวน่าจะลำบากน่าดู ถ้าคุณเจอคนที่เหมาะสมก็แต่งงานกันเสียเลย” อัครพลเอ่ยพร้อมกับพยักหน้า

รษิกาก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน

ในขณะที่เลอศิลป์มองดูอัครพลและรษิกากำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แววตาของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด