หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 901

รษิกาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เธอไม่แน่ใจว่าจะโต้ตอบกลับไปอย่างไรดีในตอนนั้น

ตรงหน้าเธอ ไอรดายิ่งเศร้ามากขึ้นเพราะรษิกาไม่เพียงแค่ปฏิเสธคำเชิญให้ทานข้าวเย็นด้วยกันเท่านั้น แต่เธอยังไม่ตอบสนองต่อความเห็นของพ่อเธอหลังจากผ่านเวลาไปนานด้วย

“คุณ… คุณโกรธพ่อเหรอคะ? คุณรษิกา”

เธอดึงแขนเสื้อรษิกาอย่างอ้อนวอน

รษิกาสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงของไอรดา เธอจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ต่อหน้าด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด

ไอรดาสูดจมูก เธอรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

แม้เธอจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับมโหสถกรุ๊ปที่เลอศิลป์พูดถึงเลยก็ตาม แต่เธอก็มองออกว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนเริ่มมีปัญหากันอีกแล้ว

ในที่สุดพ่อก็ให้อภัยคุณรษิกา แต่ตอนนี้เธอกลับโกรธพ่อแทน…

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็เงยหน้ามามองพ่อตนเองด้วยความโมโหเดือดดาล

พอเห็นสายตาของลูกสาว ความไม่พอใจที่ฉายอยู่บนใบหน้าของเลอศิลป์ก็จางหายไป และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

รษิกาเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่เธอจะลูบหัวไอรดาเป็นการปลอบใจ “ไม่เลย ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณคติยาจ้ะ”

“มันก็แค่เตรียมจานชามเพิ่มอีกนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้เป็นการรบกวนอะไรเลย ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ” คติยารีบพูดแทรกพลางยิ้มออกมา

สิ้นคำนั้น รษิกาก็อึกอักเพราะเธอไม่ได้ตัดสินใจจะอยู่ทานมื้อเย็นกับพวกเขา และที่เธอทำไปก็เป็นแค่การปลอบใจไอรดาเท่านั้นเอง

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า เสียงของอชิและเบนนี่จะดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะทันได้เปิดปากพูดเสียอีก

“นานแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวฝีมือคุณนะครับ คุณคติยา! เราอยากจะกินมีทบอลแสนอร่อยฝีมือคุณมากเลยครับ!”

คติยายิ้มกว้างและรีบตอบตกลงไปในทันที

คำพูดของอชิกับเบนนี่เท่ากับการตอบรับคำเชิญทานมื้อเย็นไปโดยปริยาย นอกจากนั้น คติยาก็ลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว รษิกาก็กลืนคำพูดซึ่งติดอยู่ปลายลิ้นลงคอและตามน้ำไปกับการตัดสินใจของอชิและเบนนี่

ในระหว่างนั้น เลอศิลป์ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

เลอศิลป์เอียงคอเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงเงียบอยู่

อชิกับเบนนี่เองก็เลียนแบบไอรดา เขาตักอาหารบางอย่างให้แม่พวกเขาก่อนจะส่งสายตาไปมองเลอศิลป์ที่อยู่ข้างๆ อย่างเก้ๆ กังๆ

เมื่อเข้าใจความต้องการของพวกเขา เลอศิลป์ก็แอบชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา หลังจากนั้นเขาก็โค้งริมฝีปากใส่เด็กๆ เป็นการยินยอม

วินาทีต่อมา อชิกับเบนนี่ก็ตักอาหารให้เขาทีละคน

เลอศิลป์ยอมรับอาหารเหล่านั้นทันที

ในทางกลับกัน รษิกาอ้าปากค้างเมื่อเห็นลูกสองคนทำเช่นนั้น อารมณ์ที่สื่อออกมาผ่านแววตานั้นค่อยๆ ซับซ้อนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

คำถามของเมธินีก่อนที่เธอจะก้าวเท้าเข้ามาในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ก่อนหน้านี้ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขากับเลอศิลป์แล้ว? แต่ถึงจะรู้ ท่าทีที่พวกเขามีต่อพ่อแท้ๆ ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจำได้ว่าพวกเขามักทำท่ารังเกียจทุกครั้งที่พูดถึงพ่อแท้ๆ ขึ้นมา ดังนั้นเด็กๆ ก็ไม่น่าจะปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดีในตอนนี้ได้

พอคิดได้เช่นนั้น เธอก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป เธอพยายามระงับความคิดที่แล่นอยู่ในสมอง ก่อนจะก้มหน้าลงเริ่มทานอาหาร