หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 910

เจริญเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปอย่างสุดซึ้ง

อันที่จริง เขาเสียใจตั้งแต่นาทีที่เขาลงมือทำเมื่อวานนี้ แต่คมสันก็ล็อกประตูสถาบันวิจัยไปแล้ว เขาจึงไม่มีโอกาสได้แก้ไขสถานการณ์แม้เขาจะต้องการกลับไปแก้ไขก็ตามที

เช้าวันนี้ เขาพยายามจะมาถึงสถาบันวิจัยแต่เช้าเพื่อดูว่ามีอะไรที่เขาจะทำเพื่อแก้ไขได้บ้างหรือเปล่า

ทว่าเขาผิดไปแล้วที่คิดว่ามาถึงก่อนเวลาได้มากเพียงพอ เพราะตอนที่เขามาถึงหน้าทางเข้า นักดับเพลิงก็มาถึงที่เกิดเหตุกันแล้ว

เจริญอดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเองสองครั้งเมื่อเขานึกถึงห้องเก็บของที่ไฟไหม้และสิ่งที่รษิกาพูดออกมา

“ผมผิดเองครับ คุณหมอรษิกา ผมโง่มาก!” เจริญพูดด้วยความอับอาย เขาถามว่า “ในเมื่อผมก้าวออกมารับสารภาพเองแล้ว คุณ… คุณช่วยปล่อยเรื่องนี้ไปได้ไหมครับ? ลูกชายผมยังอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลย…”

รษิกาจิกเล็บลงบนฝ่ามือเพื่อควบคุมให้ตัวเองสงบใจลง “มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันหรอกค่ะ คุณหมอเจริญ”

“ตำรวจจะเข้ามาสอบสวนเรื่องนี้นะ เจริญ คุณโง่ขนาดนี้ได้ยังไงกัน?” คมสันกล่าวเสริม

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจริญก็รู้สึกสับสน “ผมผิดไปแล้ว! ผมจะคืนเงินไปครับ! คุณหมอรษิกา เห็นแก่ลูกชายของผมเถอะ ช่วยปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอะไรผิดพลาดแบบนี้ซ้ำอีกแล้ว!”

รษิกาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยและเงียบไป ฉันเองก็มีลูก ดังนั้นฉันจึงเข้าใจความรู้สึกของเจริญ แต่พูดแบบนั้นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะให้อภัยเขา

“บอกฉันมาว่าใครเป็นคนบอกให้คุณทำ ฉันจะเขียนบันทึกความเข้าใจในนามของสถาบันวิจัยให้ได้ ส่วนลูกชายคุณ ฉันจะช่วยด้วยเหมือนกัน” รษิกาพูดอย่างเฉยเมย

สายตาของเจริญหม่นหมองลงไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ “ผมรู้แค่นี้เท่านั้นแหละครับ อย่างที่คุณเห็น คนที่ส่งอีเมลนั้นมาไม่ได้บอกชื่อไว้ ผมไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนส่งมาให้ผม”

อันที่จริง เขาเสี่ยงทำเช่นนี้ก็เพียงเพราะถูกล่อด้วยเงินเท่านั้น

ผู้คนที่สถาบันวิจัยต่างรู้สึกเศร้าขณะที่มองตำรวจขับรถออกไป

รษิการะงับความรู้สึกผิดหวังเอาไว้และหันไปหาทุกคน “ฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาอีก ในเมื่อพวกคุณทุกคนทำงานกับฉัน ถ้าคุณต้องการอะไรกันก็มาหาฉันได้ ฉันจะช่วยพวกคุณเท่าที่ฉันสามารถทำได้ค่ะ ฉันไม่อยากเห็นคุณเอาสถาบันวิจัยไปแลกกับผลประโยชน์ส่วนตัวอีกนะคะ”

ทุกคนรับทราบตามที่เธอพูดและรู้สึกเห็นใจเจริญมาก มีหมอที่มีชื่อเสียงอยู่มากมายในสถาบันวิจัย แต่แทนที่จะหาหมอสักคนในหมู่พวกเขามาช่วย เจริญกลับเลือกทางที่ไม่ถูกไม่ควร

เมื่อเจริญจากไปแล้ว รษิกาก็มอบหมายงานที่เจริญทำค้างไว้ให้นักวิจัยคนอื่นก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานเธอด้วยความเหนื่อยล้า

คมสันตามเธอไปด้วยความเป็นห่วง “คุณหมอรษิกา”

รษิกาเห็นว่ามีคนตามหลังเธอมาก็ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู “มีเรื่องอื่นเพิ่มเติมเหรอคะ?” เธอถามด้วยความสับสน เมื่อวานนี้เป็นวันที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับฉัน และฉันก็ต้องมาเจอหายนะในเช้าวันนี้ ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะจัดการปัญหาอย่างอื่นอีกต่อไปแล้ว