หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 915

ไม่นานนักจักรภพก็รับสายจากดิศกุล

เพราะเลอศิลป์ได้พูดคุยกับดิศกุลเรื่องการเข้าซื้อกิจการแล้ว จักรภพจึงต่อรองกับดิศกุลได้อย่างง่ายดายจนกระทั่งเขาตอบตกลงที่จะขายบริษัทให้ด้วยราคาหนึ่งในสามของราคาเดิมที่เคยตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้

ดิศกุลทำได้เพียงคร่ำครวญกับการขาดทุนนั้นไปอย่างเงียบๆ

เขารู้ว่าฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปและคชาเรศกรุ๊ปจะคว้าโอกาสนี้ไว้และให้ราคาต่ำ แต่ไม่คิดเลยว่าจะต่ำมากขนาดนี้

กระนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องกล้ำกลืนความทุกข์ไว้ในใจและยอมรับชะตากรรม

หลังจากเจรจาราคากันแล้ว ดิศกุลก็ติดต่อเจตนินและแจ้งเขาเรื่องการเข้าซื้อกิจการ

แม้ว่าราคาจะต่ำมากกว่าที่เขาต้องการ เจตนินก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในจุดที่จะสามารถเจรจาให้ราคาสูงกว่านี้ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ให้ความเห็นในเรื่องนี้ และรอดำเนินการโอนหุ้นหลังจากการสอบสวนจบลง

สองวันต่อมา การสอบสวนที่มโหสถกรุ๊ปก็สิ้นสุดลง

ผู้บริหารของมโหสถกรุ๊ปทุกคนถูกจับกุมและคดีก็ปิดไป

จักรภพไปถึงแต่เช้าเพื่อรอดำเนินการโอนหุ้น

ในฐานะที่เป็นหุ้นส่วน เลอศิลป์ก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

ในตอนที่เลอศิลป์มาถึง ผู้บริหารส่วนใหญ่ถูกพาตัวไปที่รถตำรวจเรียบร้อยแล้ว ดิศกุลเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ เขาเซ็นเอกสารด้วยมืออันสั่นเทา

เมื่อจักรภพเห็นเลอศิลป์ เขาก็เดินเข้าไปหาอย่างเบิกบานขณะที่โบกเอกสารในมือ

“สำเร็จแล้ว!”

เลอศิลป์เอียงคอมองเขา “จ่ายไปเท่าไร?”

เขาปล่อยเรื่องมโหสถกรุ๊ปให้จักรภพจัดการและไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนี้เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา

ท่าทีร่าเริงที่จักรภพแสดงออกมาในตอนนี้ทำให้เลอศิลป์แน่ใจว่า จักรภพเข้าซื้อกิจการของมโหสถกรุ๊ปได้ในราคาต่ำ

“หนึ่งในสามของราคาเดิม” จักรภพตอบก่อนจะหัวเราะออกมา

จากนั้น เขาก็หันไปมองดิศกุลที่เศร้าหมองและพูดว่า “เขาได้แต่โทษตัวเองที่ก่อนหน้านี้ไม่ดูให้ดีเสียก่อน และนี่เป็นบทเรียนของเขา”

โชคดีที่เลอศิลป์ไม่สนใจเขา เมื่อพวกเขาจัดการขั้นตอนต่างๆ เสร็จแล้ว เขาก็จากไปพร้อมกับจักรภพ

“เจตนินถึงกับใช้เงินกับมโหสถกรุ๊ปไปเป็นจำนวนมหาศาล ช่างใจกว้างเสียเหลือเกินนะ” จักรภพพูดพลางถอนหายใจเมื่อเขาเห็นเงินหนึ่งหมื่นสองพันล้านในรายการเดินบัญชีของมโหสถกรุ๊ป

เลอศิลป์เหลือบมองมันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขบขัน

มันชัดเจนแล้วว่าเจตนินต้องการจะช่วยมโหสถกรุ๊ปไว้ แต่อนิจจา ความพยายามของเขากลับสูญเปล่า

เงินที่เขาเทลงไปให้บริษัทนี้มันเหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ

“นี่แหละนะ เขาก็สมควรโดนแบบนี้แล้ว” จักรภพเยาะเย้ย “กล้าดียังไงถึงมาขโมยคนไปจากเรา? เขาน่าจะตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง”

ทันทีที่พูดเช่นนั้นไป เขาก็จงใจหันไปมองเลอศิลป์

ทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าจักรภพกำลังพูดถึงอะไร

การพูดถึงผู้หญิงคนนั้นทำให้แววตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นมาทันที