หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 946

เมื่อได้ยินข้อเสนอของเขา รษิกาก็เกือบจะยอมรับแต่ยังคงลังเล

อย่างไรเสีย เลอศิลป์ก็ไม่ได้อยู่ในวงการยา เขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับยาสมุนไพรเลย

อีกอย่าง เธอจำเป็นต้องได้ปริมาณยาที่ถูกต้องด้วย

เธอไม่สามารถแบกรับผลที่จะตามมาจากการได้รับปริมาณยาไม่ถูกต้องได้

เลอศิลป์ขึ้นรถมาแล้วและสตาร์ทรถ “ผมกำลังจะไปที่สถาบันวิจัย พอถึงแล้วผมจะโทรไปหาคุณอีกที ดังนั้นคุณต้องคิดว่าตอนนี้คุณต้องการยาสมุนไพรอะไรบ้าง”

เขากดตัดสายไปโดยไม่รอคำตอบและโทรหาครรชิต

“คุณเลอศิลป์ คุณอยู่ที่ไหนครับ? การประชุมนี่…”

ครรชิตรู้สึกว่ากำลังจะปวดหัวเมื่อเลอศิลป์ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้ผู้บริหารระดับสูงรออยู่ในห้องประชุม

เลอศิลป์สั่งว่า “มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นการประชุมนี้ต้องเลื่อนไปก่อน ตอนนี้ให้พวกเขากลับไปได้เลย”

ครรชิตตอบรับอย่างรวดเร็วและเข้าไปในห้องประชุมเพื่อแจ้งคำสั่งที่เขาได้รับมาให้ทุกคนทราบ

หลังจากสั่งเสร็จแล้ว เลอศิลป์ก็วางสายและเร่งเครื่องรถไปยังสถาบันวิจัย

รษิกาจ้องมองนาฬิกาอย่างมึนงง เธอรู้ว่ามันไม่มีทางอื่นเหลือแล้ว

ไม่นานนักเธอก็นึกได้ว่าคงไม่มีคนอยู่ที่สถาบันวิจัยเพราะมันเป็นวันหยุด เลอศิลป์อาจจะเข้าไปข้างในไม่ได้ด้วยซ้ำ

เธอจึงรีบโทรหาคมสันในทันที

เมื่อคมสันรับสาย เธอก็ไม่รอแม้แต่จะให้เขาทักทายและพูดออกไปอย่างตรงประเด็น “คุณหมอคมสันคะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”

ดวงตาของคมสันมีแววสับสนเมื่อเขาได้ยินคำถามของเธอ

รษิกาโทรมาหาฉันในเวลาแบบนี้ เมื่อฟังจากน้ำเสียง นี่เธอรู้แล้วหรือเปล่าว่าฉันเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุไฟไหม้?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น คมสันก็ตอบอย่างระแวดระวัง “ผมอยู่ที่บ้านครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นไปได้ คุณช่วยไปที่สถาบันวิจัยและเปิดประตูให้คุณเลอศิลป์หน่อยได้ไหมคะ? ฉันต้องการให้เขาช่วยไปเอายาสมุนไพรให้ฉันสองสามอย่างค่ะ” รษิกาอธิบาย

ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเลอศิลป์ถึงต้องมาที่สถาบันวิจัยเพื่อเอายาสมุนไพรให้เธอเองด้วย? รษิกาคงค้นพบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องไฟไหม้และส่งให้เลอศิลป์ไปสืบที่นั่นโดยอ้างว่าเขาไปเอายาสมุนไพรให้เธอแน่ๆ

ฉันจะปล่อยให้เลอศิลป์รู้ว่าฉันทำอะไรลงไปไม่ได้!

เขาสังเกตปฏิกิริยาของชายผู้นั้นขณะที่เขาพูด

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและมีทีท่าเคร่งเครียดเหมือนเคย

น้ำเสียงของรษิกาดูเป็นกังวลมาก ดังนั้นเบนนี่กับไอวี่ก็คงจะมีอาการหนัก

แม้แต่คนอย่างเลอศิลป์ก็ไม่สามารถเคร่งขรึมอยู่ได้ในสถานการณ์เช่นนี้

เมื่อได้เห็นสีหน้าของเลอศิลป์ คมสันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยมากขึ้น กระนั้น คมสันก็ไม่ได้เผยอารมณ์ที่แท้จริงและยังคงมีทีท่าเคารพนบนอบ

“คุณหมอรษิกาต้องการยาสมุนไพรอะไรบ้างล่ะครับ? ผมจะช่วยไปเอามาให้คุณ” เขาเสนอ

เลอศิลป์เหลือบมองคมสันราวกับเขาเพิ่งรู้ว่าคมสันมาอยู่ใกล้ๆ เขา

คมสันฝืนยิ้มและนิ่งสงบเมื่อเห็นสายตาของเลอศิลป์

เขาเดาไปเองว่าเลอศิลป์กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเลอศิลป์เบือนหน้าไปทางอื่นแทน