หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 949

“ฉันจะไปต้มยาก่อนนะคะ”

รษิกาตั้งสติได้และรับยาสมุนไพรมาจากเขา

แต่ขณะที่เธอขยับตัวเพื่อจะลงจากรถ ไอรดาก็คว้าเสื้อของเธอไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวและเด็กน้อยก็อยู่ในสภาวะที่ไร้สติ

ขณะที่เธอป่วย ไอรดาาอยากอยู่ใกล้คนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยโดยสัญชาตญาณ

ชัดเจนแล้วว่า รษิกาคือคนคนนั้นสำหรับเด็กหญิงตัวน้อย

รษิกาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นท่าทีของไอรดา ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้ปล่อยเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอไป เธออุ้มไอรดาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างถือถุงยาสมุนไพร จากนั้นก็ลงไปจากรถ

“คุณช่วยดูแลเบนนี่ให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ? คุณเลอศิลป์”

ขณะที่เธอพูดอยู่ เธอก็เหลือบมองเบนนี่ที่ยังนั่งอยู่ในรถ

ก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้พูดอะไร อชิก็สัญญาว่า “ผมจะดูแลเบนนี่ให้เองครับ!”

รษิกายิ้มให้เขาเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเธอก็อุ้มไอรดาเดินไปทางเต็นท์

เธอตรงไปที่นั่นเพียงเพื่อจะต้มยาเท่านั้น เพราะอุปกรณ์ทุกอย่างวางอยู่ใกล้เต็นท์

เลอศิลป์จ้องมองร่างของรษิกาที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน วินาทีต่อมา เบนนี่ก็ส่งเสียงเรียก

“แม่ครับ…”

เบนนี่หมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

แต่เขาก็ยังคงร้องเรียกออกมาเพราะรู้สึกว่าแม่ของเขากำลังทิ้งเขาไป

ขณะที่เขาพูด เขาก็เอื้อมมือออกไปทางที่รษิกาเคยนั่งอยู่ แต่มือของเขาก็คว้าได้เพียงความว่างเปล่า

วินาทีต่อมา เบนนี่ก็สูดจมูกอย่างน่าสงสารและดึงมือกลับไปวางบนท้องของตัวเอง

สีหน้าที่เจ็บปวดของเบนนี่ทำให้เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ดึงเบนนี่เข้ามาในอ้อมแขน

เบนนี่ยื่นมือออกมาคว้าเสื้อเลอศิลป์โดยสัญชาตญาณ

ใจของเลอศิลป์อ่อนยวบเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของเบนนี่ที่วางใจเขาเช่นนี้

ฉันก็อยากกอดพ่อแบบนี้เหมือนกัน…

เช่นนั้นแล้ว เธอก็หันไปมองเบนนี่ด้วยความกังวล

ใจของเธอเจ็บปวดเมื่อเห็นว่าเบนนี่กำเสื้อเชิ้ตอันแสนแพงของเลอศิลป์ไว้

เลอศิลป์ต้องทำให้เบนนี่มีความรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก เบนนี่ถึงได้ดูมีทีท่าที่พึ่งพาเขาเช่นนั้น เบนนี่คิดถึงการมีพ่อหรือเปล่า?

ในตอนนั้น รษิการู้สึกอยากเปิดเผยความจริงกับเลอศิลป์

ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่นั้น เบนนี่ก็พึมพำออกมาทำลายความเงียบ

“พ่อครับ…”

เบนนี่กำเสื้อของเลอศิลป์เอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม

มันเหมือนเป็นอ้อมกอดของพ่อเลย…

เบนนี่ปวดท้องมากจนไม่มีสติ เขาไม่รู้ว่าการพึมพำของเขาทำให้ผู้ใหญ่สองคนที่ได้ยินถึงกับอึ้งไปอย่างรุนแรง