หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 951

แม้ว่าอชิจะไม่แสดงอาการอะไรที่ชัดเจน รษิกาก็ยังคงรินยาให้เขาแก้วหนึ่งเหมือนกัน

อชิรับแก้วยาและมองเธออย่างเป็นกังวล “แม่จะไม่ดื่มยาสักหน่อยเหรอครับ?” ฉันจำได้ว่าแม่ก็ดื่มน้ำนั้นไปจากแก้วของฉันด้วยเหมือนกันนี่นา

หลังจากได้ยินคำพูดของอชิ เลอศิลป์ก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเคร่งเครียด เขารู้แค่ว่าเด็กๆ ดื่มน้ำที่มีการปนเปื้อนเชื้อโรคเข้าไป แต่เขาเพิ่งมารู้เพิ่มเติมว่ารษิกาเองก็ดื่มน้ำนั้นไปด้วยเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังแสร้งทำเป็นไม่ได้ดื่มน้ำนั่นด้วย

“แม่แค่จิบๆ เท่านั้น แม่ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” รษิกาปลอบใจอชิด้วยรอยยิ้ม

อชิเหลือบมองแม่ของเขาอย่างเป็นห่วงอีกครั้งก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์ แม่อาจจะไม่ฟังฉัน แต่แม่ต้องฟังพ่อแน่

พอเห็นสายตาของอชิแล้ว เลอศิลป์ก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณก็ควรจะดื่มยาเหมือนกันนะ เผื่อไว้ก่อนไง”

ขณะที่พูดเช่นนั้น เขาก็หยิบแก้วน้ำใหม่มาจากข้างๆ และส่งให้รษิกา

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น รษิกาจึงรับแก้วมารินยาแผนโบราณที่เหลืออยู่ลงไป หลังจากดื่มยาจนหมดในรวดเดียวแล้ว เธอก็ค่อยๆ ป้อนยาให้เบนนี่ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

เบนนี่กึ่งๆ จะหมดสติ แต่เขาก็รู้ว่ารษิกากำลังป้อนยาให้อยู่ เขาจึงค่อยๆ จิบยานั้นเข้าไปด้วยความเต็มใจ

ทันทีที่เบนนี่ดื่มยาร้อนๆ เข้าไปแล้ว ความรู้สึกอุ่นๆ ก็ก่อตัวขึ้นในท้องของเขา มันช่วยระงับอาการปวดท้องที่เขาต้องเผชิญเมื่อครู่นี้ไปได้บ้าง ไม่นานนักสีหน้าเขาก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น

หลังจากป้อนยาให้เบนนี่แล้ว รษิกาก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ตอนนี้ลูกรู้สึกยังไงบ้าง?”

เบนนี่ยิ้มอย่างว่าง่าย “ขอบคุณครับแม่ ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยครับ”

รษิกาถอนหายใจโล่งอกก่อนจะหันไปมองไอรดาที่อยู่ในอ้อมกอดของเลอศิลป์

ไอรดายังคงหลับตาาอยู่และดูเหมือนจะอ่อนล้ามากขณะที่เลอศิลป์ป้อนยาให้เธออย่างระมัดระวัง

แต่เห็นได้ชัดว่าเลอศิลป์ไม่รู้ว่าจะต้องดูแลเด็กอย่างไร และยาส่วนมากที่รินไปให้ก็หกออกมา

เมื่อได้ยินเสียงน่ารักของไอรดา รษิกาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังโล่งอก ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

โชคดีที่เลอศิลป์เอายามาให้พวกเขาทันเวลา ถ้าไม่อย่างนั้น เด็กๆ ก็คงจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่านี้

“รู้สึกดีขึ้นหรือยังลูก?” เลอศิลป์ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เพราะไอรดายังคงรู้สึกมึนงง เธอก็คิดว่าเธอกำลังฝันไปเมื่อได้ยินเสียงเลอศิลป์ พอเธอลืมตาขึ้นมาและเห็นเขา เธอก็จ้องมองพ่อด้วยความสับสนก่อนจะพูดไปว่า “พ่อเหรอคะ?”

สีหน้าอ่อนโยนที่ไม่ค่อยเกิดให้เห็นปรากฏบนใบหน้าเลอศิลป์ขณะที่เขาตอบพึมพำด้วยเสียงต่ำ

ไอรดางุนงง เธอเอียงคอถามไปว่า “พ่อมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” ฉันจำได้ว่าพ่อบอกว่าจะไม่มาที่นี่กับเรานี่นา

เลอศิลป์ลูบหัวลูกสาวและตอบกลับไปว่า “อชิบอกพ่อว่าพวกลูกป่วย พ่อก็เลยเอายามาส่งให้ที่นี่”