หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 959

ที่ด้านข้าง ไอรดาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองรษิกาด้วยท่าทีมีความหวัง

สายตาของรษิกาสั่นไหว หลังจากได้รับคำสัญญาของเลอศิลป์แล้ว เธอจึงระงับความกังวลในตัวเธอได้

"เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะดูแลไอวี่อย่างดีในอีกไม่กี่วันนี้”

เลอศิลป์ค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการรับทราบ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลาและจากไป

รษิกาเฝ้าดูรถของเขาหายไปในระยะไกลก่อนจะพาอชิ เบนนี่ และไอรดาเข้าไปในบ้าน

เด็กทั้งสามคนหิวโหยจนท้องร้องไม่หยุดหย่อน

รษิกาเตรียมอาหารเช้าที่ง่ายและรวดเร็วเพื่ออิ่มท้องก่อนโดยไม่ต้องรอช้า

หลังจากทานอาหารเช้าแล้วเธอก็ให้เด็กๆ เล่นกันเอง ขณะที่เธอลุกขึ้นไปห้องทำงาน

เธอไม่สามารถนั่งเฉยและไม่ทำอะไรกับผู้ที่เอาแบคทีเรียมาใช้กับเด็กได้

ที่แย่กว่านั้นคือ เลอศิลป์ทิ้งไอรดาไว้ที่บ้านของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องการจับผู้ทำผิดโดยเร็วที่สุดเพื่อขจัดอันตรายที่อาจเกิดขึ้นรอบตัวเด็กๆ

เท่าที่เธอรู้ ไม่ใช่ทุกสถาบันวิจัยที่สามารถผลิตแบคทีเรียนั้นได้

ทั่วทั้งเมืองหัสดิน มีสถาบันวิจัยเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้นที่จะทำได้

ดังนั้น เธอเพียงแต่ต้องมุ่งความสนใจไปที่การสืบสวนสถาบันวิจัยเพียงไม่กี่แห่งเหล่านั้นเท่านั้น

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอจึงโทรหานักวิจัยที่เธอคุ้นเคยเพื่อสอบถามเกี่ยวกับปริมาณแบคทีเรียที่สถาบันวิจัยของพวกเขาพัฒนาขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้และการใช้งานพวกมัน เธอค้นคว้าข้อมูลบางอย่างในอินเทอร์เน็ตโดยตลอด

เธอโทรหลายครั้งติดต่อกัน แต่คำตอบทั้งหมดที่เธอได้รับตรงกัน

นั่นคือ แบคทีเรียของพวกเขาไม่ได้ถูกนำออกจากสถาบันวิจัย

รษิกาจ้องมองสถาบันวิจัยที่เหลือเพียงไม่กี่แห่ง

เธอไม่มีคนรู้จักในสถาบันวิจัยไม่กี่แห่งเหล่านั้น ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการสืบสวนพวกเขา

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าเธอควรทำอย่างไร จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้นที่ชั้นล่าง

ถ้าฉันจำไม่ผิดเมื่อวานนี้เธอทำงานล่วงเวลา ตอนนี้เธอควรจะนอนสิ

เธอพยายามโทรหารษิกา แต่อีกฝ่ายไม่รับ

น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่าพวกเขาไปตั้งแคมป์ที่ไหนเหมือนกัน

ทำให้เธอกังวลมากจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เธอนอนหลับได้เพียงสองหรือสามชั่วโมงเมื่อท้องฟ้าเริ่มสางแล้วเท่านั้น

ทันทีที่เธอตื่น เธอก็เข้ามาตรวจสอบสถานการณ์อีกครั้ง

โชคดีที่มีคนเปิดประตูในครั้งนี้

จากที่ดูเผินๆ รษิกาและเด็กๆ ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย

รษิกามีสีหน้าขอโทษด้วยความที่เพื่อนสนิทของเธอแสดงความกังวลอย่างเต็มที่ “โทรศัพท์ของฉันแบตหมดเมื่อคืนนี้และปิดเครื่องโดยอัตโนมัติน่ะ”

เมื่อนั้น เมธินีก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด “ที่สำคัญคือเธอไม่เป็นไร”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็มองดูรษิกาอย่างสงสัย “พูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ทำไมจู่ๆ เธอถึงไปค้างคืนข้างนอกล่ะ? เธอบอกว่าเป็นทริปวันเดียว แล้วเธอจะกลับมาตอนเย็นไม่ใช่เหรอ?”