หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 962

หลังจากเบนนี่ออกไปแล้ว รษิกากับเมธินีก็เริ่มดูข้อมูลของนันทพร

สีหน้าขอองเมธินีเปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นชื่อสถาบันแห่งหนึ่งที่นันทพรเคยทำงาน

เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้น รษิกาจึงถามว่า “อะไรเหรอ?”

เมธินีชี้ไปที่ชื่อสถาบันวิจัยบนหน้าจอและพูดด้วยความมั่นใจ “สถาบันวิจัยแห่งนี้อยู่ภายใต้การดูแลของภักดีสรวงกรุ๊ป”

เธออยู่ที่ชวาลามาหลายปีและร่วมมือกับสถาบันวิจัยเกือบทั้งหมดในหัสดิน

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงคุ้นเคยกับภูมิหลังของสถาบันวิจัยทั้งหมด

เนื่องจากการพัวพันระหว่างรษิกากับอัญชสา เมธินีจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษเมื่อร่วมมือกับสถาบันวิจัยภายใต้ภักดีสรวงกรุ๊ป

บังเอิญที่สถาบันวิจัยแห่งนี้เป็นหนึ่งในสถาบันวิจัยที่เธอเคยร่วมงานด้วย

คำพูดของเมธินีทำให้รษิกาขมวดคิ้ว

รษิกาอ่านข้อมูลอย่างละเอียดและสังเกตเห็นบางอย่างตั้งแต่วันที่นันทพรลาออกจากสถาบันวิจัยภายใต้ภักดีสรวงกรุ๊ป

หลังจากออกจากสถาบันวิจัยในเครือภักดีสรวงกรุ๊ปเป็นเวลาครึ่งเดือน นันทพรก็เข้าร่วมงานในสถาบันวิจัยปัจจุบัน เธอทำงานมาเป็นเวลาหกเดือน และลาออกไปพร้อมแบคทีเรียที่พัฒนาขึ้นใหม่ อืม...

“ต้องเป็นอัญชสาแน่!” ทันใดนั้นเธอก็อุทาน

“ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายมาก เธอทำสิ่งที่โหดร้ายกับเด็กๆ ได้ยังไง? ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณเลอศิลป์ไม่ชอบเธอ” น้ำเสียงของเมธินีเต็มไปด้วยความไม่พอใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

รษิกาก็สงสัยเช่นกัน ถึงกระนั้น เธอก็ยังพยายามทำให้เมธินีสงบลง “อย่าหุนหันพลันแล่น เรายังไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน”

เมธินีเป็นเพื่อนสนิทของเธอ เธอรู้ดีว่าถ้าเธอไม่พยายามห้ามปราม เมธินีก็จะรีบจัดการให้แก้แค้นอัญชสาที่ลงมือกับเด็กๆ

เช่นเดียวกับที่เธอคิดไว้ เมธินีไม่พอใจกับคำพูดของเธอ

รษิกายิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ขอบคุณเธอนะที่ทำให้ฉันพบเบาะแสที่สำคัญอย่างนี้ได้ ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือในเรื่องนี้เอง”

ถ้าการติดเชื้อแบคทีเรียครั้งนี้เป็นฝีมืออัญชสาล่ะก็...

ดวงตาของเธอเคร่งเครียดเมื่อเธอนึกถึงการติดเชื้อแบคทีเรียของไอรดาเมื่อคราวก่อน

ถ้าฉันจำไม่ผิด อัญชสาก็อยู่ในคฤหาสน์ตอนที่ไอรดาติดเชื้อ แต่บังเอิญว่าเธอไม่ติดเชื้อนั้น

ในตอนนั้นรษิกาไม่ได้คิดอะไรมาก

ด้วยเบาะแสใหม่ที่เธอพบ เธอเริ่มครุ่นคิดถึงสถานการณ์ในวันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

เธออดไม่ได้ที่จะเชื่อมโยงเหตุการณ์ทั้งสองเข้าด้วยกัน

มันเป็นเรื่องบังเอิญมากเกินไปที่อัญชสามีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ทั้งสองอย่างชัดเจน

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดคุยกับเลอศิลป์เกี่ยวกับสิ่งที่เธอค้นพบ