คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 110

เธอมันนางแพศยา!

อาศัยเรือนร่างในการประจบประแจงเถ้าแก่เพื่อขึ้นตำแหน่ง สวยแต่เปลือก!

ในเวลาต่อกันนั้น ซุนเสี่ยวหยาเอาความโกรธไปลงที่หลี่โม่ เธอชี้หน้าเค้าพลางกล่าว “พวกแกยังยืนเฉยอยู่ทำไม เอาไอ้คนต่ำนี่ออกไป!”

เมื่อพูดจบไม่นาน!

เพียะ!

หลินชิงหลินเหวี่ยงฝ่ามือไปอีกครั้งหนึ่ง!

ครั้งนี้ ซุนเสี่ยงหยาหยุดชะงักไปโดยสิ้นเชิง สองมือของเธอยกขึ้นมาลูบที่แก้ม

“ซุนเสี่ยวหยา เธอหุบปากเดี๋ยวนี้นะ นับแต่นี้ต่อไป เธอถูกไล่ออกแล้ว รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” หลินชิงหานตวาดเสียงเข้ม ความโกรธปรากฏอยู่ทั่วทั้งใบหน้า และมือก็ชี้ไปที่ประตู

คนโง่ที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากตายก็อย่ามาลากตนลงน้ำไปด้วย!

“ผู้จัดการ คุณบ้าไปแล้วรึไง? คุณตบฉันทำไม ฉันจะเอาไอคนต่ำช้าคนนี้ออกไปมันผิดตรงไหน? แล้วอีกอย่าง คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันออก? ในเมื่อแฟนของฉันเป็นคนดูแลที่นี่!”

ซุนเสี่ยวหยาโกรธมาก เธอรู้สึกไม่ชอบนังแพศยาหลินชิงหานตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผู้หญิงมักมากคนนี้อยู่กับแฟนของตนทั้งวัน ครั้งที่แล้วก็ไปเปิดห้องอยู่กับแฟน แล้วอยู่ ๆ แฟนของเธอก็ตะโกนเรียกชื่อเธอ!

มันน่าโมโหจริง ๆ!

ก็แค่ผู้จัดการตกอับคนหนึ่ง มันมีอะไรดีนักหนา จะเสแสร้งไปถึงไหน!

“มีสิทธิ์อะไร? ก็สิทธิ์ที่เธอเสียมารยาทกับคุณหลี่ไง แล้วก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นผู้จัดการของที่นี่!” หลินชิงหานกล่าวเสียงเยือกเย็น

“บ้าเอ๊ย! หลินชิงหาน เธออย่าทำตัวเป็นหมาที่เห่าใส่คนอื่นแล้วตัวเองหลบอยู่ใต้อำนาจของคนอื่นสิ เธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้จัดการก็วิเศษแล้วหรอ? แฟนฉันเป็นถึงคนดูแลนะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกแฟนของฉัน เรื่องจะต้องถึงหูเถ้าแก่!” ซุนเสี่ยวหยากระทืบเท้าด้วยความโกรธ แล้วก็เดินบิดสะโพกจากไป

นังผู้หญิงชั้นต่ำ!

ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแฟนฉันจะคุมเธอไม่ได้ เธอต้องโดนลงโทษให้หนักเลย!

หลินชิงหานยิ้มอย่างเยือกเย็น จะไปหาเถ้าแก่หรอ?

เกรงว่าต่อไปคงจะไม่รู้แล้วล่ะมั้งว่าคำว่าตายสะกดยังไง

ในเวลาต่อกัน ท่าทางที่อ่อนน้อมของเธอพร้อมกับการยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้าง ๆ หลี่โม่ กล่าวเบา ๆ “คุณหลี่คะ เชิญทางนี้ค่ะ”

“คุณหลี่คะ กลับเร็วจังนะคะ ดิฉันสามารถพาคุณเยี่ยมชมก่อนได้” หลินชิงหานกล่าว

หลี่โม่ส่ายหน้า กล่าว “ไม่ต้องแล้วล่ะ ผมยังต้องไปซื้อผักที่ตลาดอีก”

เมื่อได้ฟังประโยคนี้ หลินชิงหานก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาอีก คนระดับคุณหลี่ เข้าถึงได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ และไหนจะไปซื้อผักในตลาดสดแบบนั้นด้วยตนเองอีก พื้นที่ที่ดูมืด ๆ อึมครึม

หลี่โม่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจึงหมุนตัวเตรียมออกไป

ขณะนั้นเอง!

ประตูของห้องรับรองก็ถูกผลักออก!

ปรากฏร่างของซุนเสี่ยวหยาที่โมโหแล้วเดินจากไปก่อนหน้านี้ เวลานี้เธอยืนกอดอกอยู่หลังแฟนวัยกลางคนที่รูปร่างอ้วนท้วน ใบหน้าเธอฉายแววภูมิใจ

“หลินชิงหาน เธอหมายความว่าไง? คนของฉัน เธอกล้าดียังไงมาไล่ออก”

ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนคนนั้นพอเข้ามาถึงก็ตวาดใส่ใหญ่โต และยังเมินเฉยต่อหลี่โม่ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วเขาก็เดินมานั่งที่โซฟาเสียดื้อ ๆ จากนั้นก็ดื่มชาจากแก้วที่หลี่โม่เพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ พลางต่อว่า “นี่มันชาบ้าบออะไร รสชาติแย่ขนาดนี้!”