คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 156

“ข่าวลือทั้งนั้น ตอนนี้เราค่อนข้างดี” หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ

เสิ่นหยางหัวเราะเหอะ ๆ

จ้าวไห่พูดทันทีว่า “พวกนายคงจะไม่หย่าจริง ๆ ใช่ไหม? หลี่โม่ นี่เป็นความผิดของนาย หลายปีมานี้ นายยังเข้ากันไม่ได้? ปล่อยให้คนสวยอย่างกู้หยุนหลานต้องทนทรมานกับนายมันไม่ดีหรอก”

จ้าวไห่คิดเกี่ยวกับกู้หยุนหลานมาโดยตลอด เขาต้องการแสดงให้เธอเห็นว่า ตอนนี้เขาดีกว่าหลี่โม่ต่อหน้าเธอ!

ตัวเขาประสบความสำเร็จมากกว่าหลี่โม่!

หลี่โม่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรนี่ ความรู้สึกของเรายังคงแข็งแกร่ง ประธานจ้าวไม่ต้องห่วงหรอก”

หลายคนมองหน้ากันและยิ้ม ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการเสียดสีต่อหลี่โม่

ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างแสดงได้ดีเลยทีเดียว ช่างเป็นคนน่าสมเพชจริง ๆ

ถ้าความสัมพันธ์มีปัญหาก็บอกว่ามีปัญหาสิ จะมาแสร้งทำเป็นบอกว่าแข็งแกร่งดีทำไมที่นี่?

จ้าวไห่ลุกขึ้นนั่งข้างหลี่โม่ ตบไหล่เขาแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้ฉันเคยให้คนไปถามเรื่องนาย นายยังคงทำงานรพดับล่างที่ติงเหม่ยใช่ไหม? นานขนาดนี้แล้ว นายยังไม่ได้เป็นหัวหน้างานอีกเหรอ?”

มาแล้ว จ้าวไห่เริ่มโจมตีแล้ว

หลี่โม่มีใบหน้าที่สวยงาม มุมปากเขายิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ใช่แล้ว เพื่อการดำรงอยู่ของชีวิต ไม่มีอะไรผิดปกติกับงานระดับล่าง ไม่เหมือนกับพวกนาย ทุกคนล้วนเป็นเจ้านายใหญ่โตและผู้จัดการ ฉันอิจฉาจริง ๆ”

เนื่องจากจ้าวไห่ต้องการรู้สึกเหนือกว่าจากเขามาก แบบนี้ก็ถือเป็นการไว้หน้าเขา กลับกันเขาก็ไม่ได้ขาดอะไร

ยิ่งกว่านั้นเรื่องพวกนี้น่าเบื่อจริง ๆ

ในอนาคต ไม่มีใครรรู้ว่าใครจะบินขึ้นสูง หรือใครจะตกลงมาตกต่ำ

จ้าวไห่ยิ้มแล้วยิ้มอีก ตบไหล่หลี่โม่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่เป็นไร ขยันทำงานนะ พยายามหารายได้ให้มากกว่าแสนต่อเดือน"

หลี่โม่ยักไหล่

เสิ่นหยางที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลี่โม่ จ้าวไห่เพิ่งเปิดร้านและกำลังจ้างคน นายลองคิดดูไหม? พูดกับพี่ไห่ดี ๆ เขาจะไม่ปฏิบัติต่อนายแย่ ๆ อย่างแน่นอน อย่างน้อยพวกนายก็เคยเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน”

จ้าวไห่ยิ้มร่า นั่งอยู่บนโซฟาราวกับเทพเซียน ค่อย ๆ จิบไวน์แดง รอให้หลี่โม่เปิดปากร้องขอตัวเอง

สบายใจจริง!

คิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่หลี่โม่มาร้องขอตัวเอง!

“ใช่แล้วหลี่โม่ นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันก็อยากไป พี่ไห่ พี่คิดว่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” คนข้าง ๆ ถามขึ้นอย่างอิจฉา

“ฉันก็อยากไปเหมือนกัน ได้ยินมาว่า ร้านปัจจุบันของพี่ไห่ทำยอดได้มากกว่าสิบล้านต่อเดือน แถมยังมีพนักงานหลายสิบคน!”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ตะลึงงัน!

หนึ่งแสน?

ทันใดนั้น ดวงตาของทุกคนก็ร้อนผ่าว และถึงกับอิจฉาหลี่โม่!

“หลี่โม่ นายยังคิดอะไรอยู่ ยังไม่รีบเข้าไปขอบคุณประธานจ้าวอีก นี่เป็นโอกาสที่ดีเลยนะ!” เสิ่นหยางอุทาน เยาะเย้ยอย่างเย็นชาจากหางตาของเขา

“หลี่โม่ อย่าไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี ประธานจ้าวถึงกับให้โอกาสนายด้วยตัวเอง!”

“คนงี่เง่าคนนี้ เขาไม่แม้แต่จะอวยพรให้ประธานจ้าว ช่างไม่รู้วิธีเอาใจเลยจริง ๆ !”

“ไร้ค่าก็คือไร้ค่าอยู่วันยังค่ำ ไม่มีตามองหรือไง ประธานจ้าว ถ้าเขาไม่เอา ผมขอแล้วกันนะ”

เมื่อเผชิญหน้ากับการโน้มน้าวและการสาปแช่งของทุกคน หลี่โม่ก็ทำอะไรไม่ถูก วางแก้วไวน์ลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ถ้าหากเป็นแบบนี้ อย่างนั้นก็อธิบายให้ชัดเจนไปเลย

ฉันหลี่โม่ ได้ซื้อร้านสปาติงเหม่ย และรายได้ต่อปีสูงกว่าจ้าวไห่ของพวกนายหลายเท่า

หลี่โม่พูดง่าย ๆ ว่า “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของประธานจ้าว แต่ฉันไม่ต้องการ อันที่จริงแล้วฉันได้ทำการซื้อ…”