คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 157

“อันที่จริงแล้วได้ซื้ออะไร? ทำไมล่ะ คุณคงไม่ได้อยากจะพูดว่าตัวเองรวยหรอกนะ คุณเป็นแค่แมงดาเกาะภรรยากินนี่” ซ่งเหวินเหวินพูดอย่างไม่สบอารมณ์มาก

ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าหนา ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่ไว้หน้าจ้าวไห่เกินไปแล้ว

มุมปากของจ้าวไห่ก็ยิ้มจาง ๆ ออกมาอย่างมีเลศนัย แต่ในใจไม่พอใจและอารมณ์เสียอย่างมาก

ตัวเองถึงกับให้โอกาสเขา เขายังไม่รู้สึกขอบคุณ แต่กลับแสดงท่าทีเช่นนี้?

ในสถานะลูกเขยแบบนี้ ทำไมถึงกล้าถือตัวนัก?

ยกจกก็คืยาจก!

เป็นแค่ขยะไร้ค่า!

“หลี่โม่ ฉันแนะนำให้นายคิดให้รอบคอบ กลับไปคุยกับกู้หยุนหลานดี ๆ เราต่างป็นพี่น้อง ถ้าหากวันหน้าต้องการความช่วยเหลือก็มาหาฉันที่ร้านก็พอ ฉันจะช่วยนายแน่นอน ตำแหน่งหัวหน้าคนงานฉันจะเก็บไว้ให้นาย” จ้าวไห่ยิ้มแล้วจิบไวน์แดง จากนั้นหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วโยนให้หลี่โม่อย่างไม่มีมารยาท เปรียบเหมือนเขาเป็นขอทาน

“พอได้แล้ว เราสนุกกันช่วงเวลาหนึ่งแล้ว ไปทานอาหารที่ภัตตาคารกวนเหรินถังกันเถอะ” จ้าวไห่พูดอย่างยิ้ม ๆ โดยไม่สนใจอารมณ์เย็นชาของหลี่โม่ในตอนนี้

ทุกคนต่างลุกยืนขึ้น ต่างไม่พอใจหลี่โม่ และแสดงสายตาดูถูก

คนทึ่มนี่มันทึ่มจริง ๆ

โอกาสดีแบบนี้ยังไม่รู้จักไขว่คว้าเอาไว้อีก

ทั้งชีวิตคงจะไม่ประสบความสำเร็จแล้ว เป็นได้เพียงแมงดาเท่านั้น หลังจากวันนี้คงต้องวาดเส้นแบ่งที่ชัดเจนกับหลี่โม่แล้ว

ทุกคนต่างคิดอย่างนั้นในใจ

หลี่โม่รู้สึกจนปัญญา ลุกขึ้นเป็นคนสุดท้ายแล้วเดินตามไป

‘อันที่จริงแล้วฉันได้ทำการซื้อร้านสปาติงเหม่ย ทำไมพวกนายไม่ให้ฉันพูดให้จบล่ะ?’

พอออกมาก็ไปที่ลานจอดรถ

จ้าวไห่ขับรถจีทีอาร์ที่โดดเด่นทันสมัยออกมา รถคันนี้แพงมากสิบถึงยี่สิบล้าน!

ทันทีที่ขับออกมาก็ดึงดูดความสนใจของคนทั้งลาน!

เท่เกินไปแล้ว!

ผ่านไปครู่หนึ่ง เพื่อนร่วมชั้นหลายคนขับรถออกจากลานจอดรถ รถที่ดีที่สุดก็เป็นเพียงรถเมอร์เซเดสเบนซ์ อี-คลาส ของเสิ่นหยาง เขาพาผู้หญิงไปสามคนและสวยมาก

ยกเว้นหลี่โม่ที่ยืนอยู่ข้างถนนเพียงลำพัง และไม่มีใครอยากให้เขานั่งรถด้วย

จ้าวไห่นั่งยิ้มอยู่ในรถ มองหลี่โม่อย่างยิ้มเยาะและพูดว่า "หลี่โม่ นายไม่ได้ขับรถมาเหรอ?"

“เขามีรถที่ไหนกัน เขาเดินมา ช่างเถอะ ปล่อยเขาไป พี่ไห่ เราไปกันก่อนเถอะ แล้วให้เขานั่งแท็กซี่ไปเอง”

ซูหย่าพูดอย่างดูถูกและแทบรอไม่ไหวที่จะสัมผัสรถจีทีอาร์

“ฮ่าฮ่า หลี่โม่ นายไม่ได้ซื้อรถเลยใช่ไหม?”

"ไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว ไปอยู่ในตระกูลกู้ตั้งหลายปี แม้แต่รถก็ซื้อไม่ได้"

“ให้ตาย ไม่ใช่คนระดับเดียวกันจริง ๆ ยังคิดว่าเขาเกาะภรรยากินอย่างสุขสบาย”

ทุกคนต่างหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

จ้าวไห่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้า แล้วหยิบแบงก์พันออกจากกระเป๋าสตางค์ของเขา จากนั้นโยนไปที่หลี่โม่เหมือนขอทานแล้วพูดว่า “นี่เงินค่าแท็กซี่นะ ยังไงฉันก็เป็นคนเชิญแขก ฉันไม่ทำให้นายต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรหรอก"