คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 158

พูดจบเขาก็สตาร์ทรถและขับออกไป

จากนั้นก็มีรถหลายคันขับตามไปติด ๆ

ถนนทั้งสายเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและน้ำเสียงที่ดูถูกเหยียดหยามจากพวกเขา

หลี่โม่คิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไร เขาไม่อยากแข่งขันในประเด็นของการซื้อรถ

ตอนที่เขากำลังเตรียมจะเรียกแท็กซี่ ก็มีเสียงที่เคารพนับถือจากผู้ชายดังขึ้นอยู่ข้างหลังเขา

“คุณชายหลี่ คุณก็อยู่ที่นี่เหรอครับ?”

เมื่อได้ยินเสียง หลี่โม่ก็หน้าไปมอง และเห็นเฉียวเจิ้งหลงเดินมาอย่างเร่งรีบพร้อมกับบอดี้การ์ดสองสามคนในชุดดำในขณะนั้น

เขายืนอยู่ต่อหน้าหลี่โม่ด้วยความเคารพและกล่าวอย่างยิ้ม ๆ ว่า “คุณชายหลี่ บังเอิญจริง ๆ เลยนะครับ”

“อืม” หลี่โม่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ในใจเฉียวเจิ้งหลงก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เรื่องหวังฮั่นเชาครั้งก่อน คุณชายหลี่ไม่ได้บ่นอะไรกับเขา เขารู้สึกไม่สามารถปล่อยวางได้ และอยากหาโอกาสที่จะชดเชย

คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะบังเอิญเจอคุณชายหลี่ที่นี่

“คุณขับรถมาเหรอ?” หลี่โม่จู่ ๆ ก็ถามขึ้น

เฉียวเจิ้งหลงได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ขับมาครับ ขับมา คุณชายหลี่จะไปที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”

หลังจากนั้น เฉียวเจิ้งหลงก็พาหลี่โม่ไปที่ลานจอดรถ และขอให้คนของเขาหลายคนรอที่นี่

ในเวลาเดียวกัน ที่หน้าร้านกาแฟ จ้าวชิวหยาแฟนสาวของหวังชวน กับลุงอ้วนวัยกลางคนกำลังจะเข้าไปพอดี

เธอชำเลืองเหลือบไปมองเห็นเงาด้านหลังของคนสองคนตรงนั้น

คุ้นเคยมาก

“ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นหลี่โม่?” จ้าวชิวหยารู้สึกสงสัยในใจ

โดยเฉพาะเงาด้านหลังของอีกคน ทำไมรู้สึกว่าเป็นเฉียวเจิ้งหลง ท่านเฉียวเจ้าของเวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์!

จ้าวชิวหยาเคยทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในเวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์มาก่อน และโชคดีที่เคยเจอเฉียวเจิ้งหลง และจดจำรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่โม่ก็ส่ายหัวและกล่าวว่า "ไม่เป็นไร สุภาพบุรุษไม่เอาเปรียบคนอื่น รถดี ๆ แบบนี้ไม่เข้ากับสถานะของผมหรอก ไปกันเถอะ"

เฉียวเจิ้งหลงพยักหน้า แต่จำได้ขึ้นใจ

รถในสายตาผู้ชายนั้น เฉียวเจิ้งหลงเข้าใจเป็นอย่างดี

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาโอกาสที่จะมอบรถคันนี้ให้กับคุณชายหลี่ ปล่อยให้เขาเกิดความรู้สึกไม่พอใจไม่ได้

หลังจากนั้นหลี่โม่ก็เข้าไปนั่งในรถ เฉียวเจิ้งหลงก็ขับรถด้วยตัวเองด้วยความกลัวเล็กน้อย เพราะคนที่นั่งอยู่ด้วยเป็นถึงคุณชายหลี่ซึ่งเป็นนายน้อยของเหล่าเฉียน

เขาถึงกับใช้เทคนิคในการขับขี่มากว่าสิบปี และขับนิ่มตลอดทาง แม้จะดูผ่อนคลาย แต่ที่หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เพราะกลัวว่าหลี่โม่จะรู้สึกสะเทือนเล็กน้อย

ในไม่ช้า ทั้งสองก็มาถึงภัตตาคารกวนเหรินถัง

รถจอดอยู่ที่ลานจอดรถ หลี่โม่ลงจากรถแล้วส่งยิ้มให้เฉียวเจิ้งหลง และพูดว่า "ขับรถได้ดี"

เฉียวเจิ้งหลงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว

พูดจบหลี่โม่ก็ก้าวเดินไปข้างหน้า หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็เจอกับจ้าวไห่เข้าพอดี