คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 161

เขาเป็นคนที่ไม่มีความคิดรอบคอบ เพราะอย่างไรมันก็ถูกมอบให้แล้ว และไม่กลัวที่จะเสแสร้งแกล้งทำ

เมื่อได้ยินแแบบนี้ ทุกคนต่างก็อิจฉา “ประธานจ้าวช่างน่าทึ่งมาก! ฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ!”

ตอนนี้ในสายตาของซูหย่ามีแต่จ้าวไห่ และเขาก็ดูหล่อกว่าปกติมาก เธอแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินเขา

ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของเธอ

ทันใดนั้น เธอก็ไปเข้าห้องน้ำ และไปเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าแบบน้อยชิ้นเป็นพิเศษเพื่อให้สะดวกกับสิ่งที่เธอกำลังจะทำต่อไปนี้

เมื่อเธอกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เธอก็มานั่งข้าง ๆ จ้าวไห่ เธอแสร้งทำเป็นไม่ตั้งใจจะอ่อยจ้าวไห่ จนจ้าวไห่แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

โดยเฉพาะคนอย่างจ้าวไห่ที่ช่ำชองในการไปไนต์คลับ ดวงตาของเขากลอกไปมา เขารู้ว่าในใจของซูหย่าต้องการอะไร ฮิฮิ เขายิ้ม และชนแก้วกับซูหย่า

ทั้งสองคนกำลังคลุมเครือกันอยู่ใต้โต๊ะ

บรรยากาศที่เป็นใจ

ซูหย่าเปิดปากพูด "หลี่โม่ นายเปิดร้านชื่ออะไรนะ แล้วทำเงินได้ปีละเท่าไหร่? ถ้าไม่อย่างนั้น นายก็ปิดร้าน แล้วมาทำงานกับประธานจ้าวสิ"

ในใจของเธอตอนนี้ดูถูกหลี่โม่มาก

คิดว่าการที่เขาได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกู้นั้นดีแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ถึงอย่างไรเขามันก็เป็นแค่คนกระจอก

ตอนนี้ซูหย่าจงใจพูดแบบนั้น ในความคิดของเธอ แม้ว่าหลี่โม่จะเก่งกว่า แต่การเปิดร้านกระจอก ๆ จะดีกว่าคนแบบจ้าวไห่ได้อย่างไร?

พวกเขาหาเงินได้เป็นสิบล้านบาทในหนึ่งเดือน

ดังนั้นทันทีที่คำพูดของซูหย่าถูกเอ่ยออกไป ทุกคนในห้องต่างก็จับจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

จ้าวไห่ก็เลิกคิ้วขึ้น และมองเขา

เขาขมวดคิ้ว และถามด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามว่า “หลี่โม่ นายเปิดร้านเหรอ? ทำไมเมื่อกี้นายไม่พูดล่ะ”

หลี่โม่ตอบอย่างใจเย็นว่า "แค่ร้านเล็ก ๆ จะเทียบประธานจ้าวได้ยังไงกัน"

อันที่จริงหลี่โม่ไม่กล้าพูด เพราะเขากลัวว่าจ้าวไห่ และคนอื่น ๆ จะหน้าแตกจนต้องมุดแผ่นดินหนี

เขาซื้อร้านสปาติงเหม่ยด้วยเงินสี่ร้อยล้านบาท

ในใจของหลี่โม่รู้สึกขยะแขยงกับเพื่อนเก่าที่มาร่วมงานกลุ่มนี้

คนพวกนี้พูดคุยกันนานมาก ไม่ให้เขาได้พูดสักประโยค และที่พูดก็มีแต่เรื่องความอัปยศอดสู และความเสื่อมเสียทั้งนั้น

จ้าวไห่ยิ้ม เขาเลิกคิ้วและถามว่า "ร้านอะไร บอกฉันหน่อยสิ เผื่อว่าฉันอาจจะมีโอกาสได้ร่วมมือกับนาย"

ผู้ชายคนนี้ เขาสามารถเปิดร้านด้วยได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?

น่าขำจริง ๆ !

หลี่โม่นั่งกินผักเงียบ ๆ เขาคงจะไม่มาถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้

พวกเขาทั้งหมดมองดูจ้าวไห่ที่แกล้งทำตัวเป็นมีอำนาจด้วยความเบื่อหน่าย

อาหารที่นี่เกือบจะหมดแล้ว จากนั้นจ้าวไห่และซูหย่าออกไปด้วยกันโดยบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

แต่ทุกคนในห้องก็เข้าใจดี และเต็มใจที่จะอดทนรอ

โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานชายในห้อง เมื่อนึกถึงเรือนร่างเซ็กซี่ของซูหย่า และจ้าวไห่ที่ทำเงินได้มากมาย

แน่นอนว่าหลังจากผ่านไปสิบนาที จ้าวไห่ก็กลับมาที่ห้องด้วยท่าทางที่พึงพอใจ

หลังจากกลับมา ใบหน้าของซูหย่าก็แดงก่ำ และเป็นประกาย ส่วนเสื้อผ้าของเธอก็มีรอยย่นอย่างเห็นได้ชัด

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมา ก็ติดหนึบกันแน่น

ทุกคนไม่ได้พูดอะไรเพราะพวกเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

มีเพียงซ่งเหวินเหวินเท่านั้นที่ดูโกรธมาก เพราะเธอไม่ได้คาดคิดว่าหล่อนจะได้รับชัยชนะก่อน

จากนั้นไม่นาน ในห้องก็เริ่มเต็มไปด้วยควันบุหรี่ จ้าวไห่ดื่มอย่างหนัก เขาโยนกุญแจรถจีทีอาร์ลงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า "ฉันซื้อรถคันนี้มาเกินครึ่งปีแล้ว ฉันไม่อยากขับแล้ว พวกนาย ถ้าใครอยากได้ ก็เอาไปเลยครึ่งราคาแล้วขับออกไปได้เลย ปลายปีนี้ฉันจะเปลี่ยนเป็นรถเฟอร์รารี่”

“ว้าว! เอาอย่างนั้นเลยเหรอ? รถเฟอร์รารี่เหรอ?!”