คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 227

ตอนที่กู้ซิ่งเหว่ยถามว่า หยกมังกรมูลค่าเท่าไหร่นั้น ในใจก็รู้สึกกังวลอย่างมาก เมื่อครู่เขาเย้ยหยันหลินโม่ไว้ไม่น้อย

เหลือบตามองหลี่โม่ที่กำลังมอบหยกมังกรของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ออกไป กู้ซิ่งเหว่ยก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

สีหน้าของกู้ชิงหลินและคนอื่น ๆ ต่างก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทุกคนต่างขมวดคิ้วแน่น ราวกับว่ายิ่งหยกมังกรมีค่ามากเท่าไหร่ พวกเขายิ่งเป็นทุกข์มากเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่พูดว่า หยกมังกรมีค่าแค่สองร้อยบาทเมื่อครู่ ตอนนี้ยิ่งรู้สึกอับอายจนหน้าแดงก่ำ หากบนพื้นมีรอยแยกแล้วล่ะก็ คงจะพาตนเองมุดลงไปซ่อนตัวด้านในอย่างแน่นอน

คิ้วคู่งามของฮั๋วเจี้ยนเฟิงผูกเป็นปมขึ้นมา และรู้สึกกระวนกระวายใจ

เดิมคิดว่าจองห้องVIPราคาสิบล้านกว่าได้ และมอบนาฬิกาเหรียญทองที่มีมูลค่ากว่า 3.5 ล้านได้ จะสามารถกลายเป็นพระเอกของงานในวันนี้ได้ แต่ดูไปแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไป!

ก่อนหน้านี้ใครพูดว่าหลี่โม่เป็นคนไร้ค่า เป็นคนจนกัน?

คนจนไร้ค่าสามารถมอบสิ่งของที่ราชวงศ์ใช้ได้ด้วยหรือ?

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเจ็บใจ หากจัดการได้ไม่ดี ไม่แน่ว่าเงินสองล้านในวันนี้ อาจเสียไปโดยเปล่าประโยชน์!

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่ปวดใจไม่หยุดมองไปทางกู้หยุนหลาน เห็นดวงตาของกู้หยุนหลานมองไปที่หลี่โม่ไม่กะพริบ ก็รู้สึกคร่ำครวญขึ้นในใจทันที

กู้หยุนหลานรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นรวดเร็วเช่นนี้ ตอนแรกยังกังวลว่า ของขวัญที่หลี่โม่หยิบออกมาจะทำให้ขายหน้าคนอื่น ตอนนี้ดูไปแล้วคนที่ขายหน้าไม่ใช่หลี่โม่ แต่กลับเป็นพวกคนน่ารังเกียจที่โวยวายเสียงดังก่อนหน้านี้

หลี่โม่อมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “อาจารย์สวี่ ช่วยบอกมูลค่าของหยกมังกรนี่หน่อยเถอะครับ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ยังไงก็ซื้อมาจากแผงข้างทาง นี่ควรจะเป็นการเก็บของล้ำค่าได้”

ในใจของฮั๋วเจี้ยนเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างว้าวุ่น ใครจะไปเก็บของล้ำค่าขนาดนี้ได้ นายเห็นพวกเราไม่สบายใจ จึงตั้งใจพูดแทงใจดำสินะ!

“หลี่โม่คนนี้ดูเหมือนไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พูดกันนี่นา อย่างน้อยที่สุดการเก็บได้ของล้ำค่าแบบนี้มาได้ ก็ทำให้คนต้องตกตะลึงไปไม่น้อย”

เพื่อนเก่าแก่ของตระกูลกู้หลายคนคน ในตอนนี้ต่างก็พูดคุยซุบซิบกัน ถึงแม้จะไม่ดังนัก แต่ก็ยังคงชัดเจนเข้าไปในหูของทุกคน

กู้หยุนหลานค่อย ๆ ยิ้มมุมปาก หินก้อนใหญ่ในใจนับว่าวางลงได้แล้ว หลี่โม่คนนี้ในที่สุดก็ยอมฮึดสู้เสียที

เห็นรอยยิ้มเล็กน้อยของกู้หยุนหลาน หลี่โม่ก็ยิ้มตามขึ้นมา ขอเพียงแค่กู้หยุนหลานมีความสุข หลี่โม่ก็ยิ่งมีความสุข

กู้ชิงหลินจ้องมองหลี่โม่ตาเขม็ง รู้สึกหน้าชาด้วยความอับอาย เมื่อคิดถึงเรื่องที่ทำและสิ่งที่พูดเมื่อครู่แล้ว กู้ชิงหลินเหมือนถูกตบเข้าที่ใบหน้าทีละฉาด ๆ

คนจนไร้ค่าที่สมควรตายนี่ ถึงกับทำให้ตนขายหน้าต่อหน้าทุกคน ต่อไปถ้ามีโอกาสอีก จะต้องใช้เท้าเหยียบเขาให้จมดินให้ได้!