คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 232

ไม่รอให้ฮั๋วเจี้ยนเฟิงพูดจบ หวงเหวินจิ่นก็จ้องเขาแล้วผลักเข้าไปในห้องส่วนตัว และพูดเสียงดังว่า “ท่านประธานของเรามาถึงแล้ว ระวังปากพวกนายไว้ด้วย ถ้าหากว่ามีใครพูดคำที่ไม่น่าฟังออกมาอีก อย่ามาโทษว่าฉันหวงเหวินจิ่นลงมือโหดเหี้ยม”

กู้ซิ่งเหว่ยและคนอื่น ๆ ที่เมื่อครู่ยังมีความสุขกันอย่างมาก จู่ ๆ ก็ตัวแข็งทื่อเหมือนลูกหมาตกน้ำแล้วจ้องไปที่หวงเหวินจิ่นที่โกรธจัดขึ้นมาทันที

“หวง… เหวินจิ่น? หวงเหวินจิ่นเสือแห่งเมืองฮั่น?”

กู้ซิ่งเหว่ยพึมพำด้วยเสียงเบา ๆ เหงื่อเย็นเหมือนถั่วเหลืองเม็ดใหญ่ผุดบนหน้าผากของเขา คิดไม่ถึงว่าคำว่าลุงหวงที่ฮั๋วเจี้ยนเฟิงเอ่ยออกมานั้นจะเป็นหวงเหวินจิ่นเสือแห่งเมืองฮั่น

นั่นเป็นถึงคนโหดเหี้ยมอันดับหนึ่งของบริษัทติ่งเซิ้งเชียวนะ ว่ากันว่าเมื่อตอนบริษัทติ่งเซิ้งก่อตั้งขึ้น หวงเหวินจิ่นเป็นผู้ดูแลจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องความกล้าและเรื่องโหด ๆ แถมยังลงมืออย่างโหดเหี้ยมเจ็บแสบเป็นพิเศษ

อันดับชื่อเสียงเป็นรองจากสี่ราชามาเฟียของเมืองฮั่นเท่านั้น!

“แม่เจ้า ทำไมเสือแห่งเมืองฮั่นถึงมานี่? ฉันเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขา เหล่าบรรดาชายใหญ่ในโลกนี้ต่างเชื่อฟังเหมือนกับเด็กน้อยเมื่อเจอเขา เขาดูสุภาพขนาดนั้นจะมาแย่งห้องนั่งพิเศษได้ยังไง มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

“บางทีอาจเป็นเพราะประธานหวงแห่งบริษัทติ่งเซิ้งนานาชาติต้องการใช้ ไม่อย่างนั้นทำไมเมื่อสักครู่นี้หวงเหวินจิ่นถึงสุภาพมาก ฮั๋วเจี้ยนเฟิงนี่ก็จริง ๆ เลย ทำไมเมื่อครู่นี้ไม่บอกให้ชัดเจนว่าเป็นใคร ครั้งนี้ถือว่าดีแล้ว ไม่งั้นพวกเราต่างก็จะพากันซวยตามทั้งหมด”

ญาติคนสนิทของตระกูลกู้ต่างตกใจจนสีหน้าซีดเซียว ล่วงเกินคนของตระกูลหวง บอกได้เลยว่า ในอนาคตคงไม่สามารถเอาชีวิตรอดในเมืองฮั่นได้ จะต้องหนีห่างจากเมืองฮั่นหลายพันกิโลเมตร ถึงจะรอดพ้นจากเงาของบริษัทนานาชาติติ่งเซิ้ง

กู้ชิงหลินหดตัวไปหลบที่มุมห้องแล้ว คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้คือหวงฝูชิ่ง หากว่าหวงฝูชิ่งยังคงฝืดเคืองเรื่องท่าทีของนายน้อยน้อยอยู่ คนแรกที่ต้องทุกข์ทรมานในห้องนั่งพิเศษนี้คือกู้ชิงหลินอย่างแน่นอน

หวังฟางสั่นสะท้านไปทั้งตัว ชื่อเสียงของคนนั้นสำคัญมาก เมื่อเธอได้ยินว่า หวงเหวินจิ่นมีชื่อเสียง หวังฟางก็ตกใจจนหัวสมองว่างเปล่า และถูกความกลัวปกคลุมไปทั้งตัว

กู้เจี้ยนหมินทุบหน้าอกตัวเอง คิดไม่ถึงว่างานเลี้ยงวันเกิดจะเต็มไปด้วยความผิดหวังขนาดนี้ ยังจะสามารถดำรงชีวิตดี ๆ อยู่ได้ไหม ฮั๋วเจี้ยนเฟิงคนทึ่มนี่ เมื่อครู่ทำไมถึงกล้าพูดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไงกัน

หลี่โม่ยังคงนั่งอย่างสงบนิ่ง มองไปที่ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่ตัวสั่นเหมือนนกกระทา รู้สึกว่าคนคนนี้ตลกมากอย่างอธิบายไม่ถูก

“พรึด~”

ถ้าหากว่ายังทุกข์ทรมานต่อไป ก็เกรงว่าจะถูกทรมานจนกระอักเลือดตาย

ตอนแรกกระดูกสันหลังยึดตรง ก็ถูกก้มลง 120 องศาในทันที ความโอหังอวดดีของฮั๋วเจี้ยนเฟิงหายไปกับฝุ่นผง เหลือเพียงความอ่อนน้อมถ่อมตนเท่านั้น

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงโค้งคำนับเหมือนกุ้ง แล้วพูดด้วยความเคารพอย่างยิ่งว่า “ผมไม่ทราบว่าท่านประธานหวงต้องการใช้ห้องนั่งพิเศษนี้ ดังนั้นเราจึงมีบางอย่างที่เข้าใจผิดเมื่อครู่นี้ เราคงยอมถอยให้นานแล้ว ประธานหวงกรุณาอภัยให้เราด้วย เรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่สามารถมอบห้องพิเศษนี้เพื่อประธานหวง”

ใบหน้าและศักดิ์ศรีทั้งหมดในตอนนี้ ถูกฮั๋วเจี้ยนเฟิงโยนลงพื้นไปแล้ว ตราบใดที่เขาสามารถออกจากห้องพิเศษนี้ได้อย่างสงบปลอดภัย ฮั๋วเจี้ยนเฟิงยอมไม่เอาอะไรทั้งนั้น

“อืม”

หวงฝูชิ่งเอามือไพล่หลัง เหยียดหน้าท้องใหญ่ และใบหน้าดูเย่อหยิ่ง เสียงถอนหายใจยาว ๆ ดังออกมาจากโพรงจมูก ดูเหมือนไม่พอใจบางอย่าง