คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 233

หวงฝูชิ่งแสดงความไม่พอใจ ฮั่วเจี้ยนเฟิงทำอะไรไม่ถูกทันที

แววตาของหวงเหวินจิ่นที่อยู่ด้านข้างได้เผยแววดุร้ายราวกับเสือกำลังจะออกล่าเหยื่อ ดูเหมือนว่าแค่เพียงหวงฝูชิ่งออกคำสั่งก็สามารถกำจัดทุกคนในห้องส่วนตัวนี้ได้

กู้เจี้ยนหมินและคนอื่น ๆ ก็ยิ่งตื่นตระหนกราวกับฝูงแกะเห็นสิงโต ตกใจจนมือและเท้าของพวกเขาอ่อนแรง พูดอะไรไม่ออกคำพูดขอความเมตตาก็ไม่รู้แล้วว่าจะพูดออกมาอย่างไร

ช่องว่างระหว่างระดับชั้นของทุกคนต่างเกินไปมากจริง ๆ !

หวงฝูชิ่งทำเพียงแค่ปล่อยเสียงจมูกออกมา ก็สามารถทำให้ทุกคนในห้องฉี่รดกางเกงด้วยความตกใจ

ฮั่วเจี้ยนเฟิงโค้งลง 120 องศา จากนั้นก้มลงไปอีกไม่กี่นาที แล้วพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “ท่านประธานหวง ผมไม่ทราบจริง ๆ ว่านี่คือห้องพิเศษที่คุณต้องการ ถ้าหากว่าผมรู้ ผมคงไม่พูดมากและยอมถอยแล้ว พวกผมจะถอยออกไปเดี๋ยวนี้ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ?”

“หึหึ เมื่อกี้นายยังทำตัวกร่างอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลัวแล้ว? ความกล้าของนายแบบเมื่อกี้หายไปไหนแล้วล่ะ ก่อนนี้ยังพูดสนุกปากกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ” หวงฝูชิ่งเลิกคิ้วถาม

เมื่อกี้ที่ถูกเพื่อนสนิทตระกูลกู้เยาะเย้ยนั้นทำให้ในใจของหวงเหวินจิ่นโกรธมาก!

เสือแห่งเมืองฮั่นไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน บรรดาคนที่กล้าเยาะเย้ยหวงเหวินจิ่นนั้นต่างก็ได้ไปตะวันตกอย่างมีความสุขแล้ว

หวงฝูชิ่งเหลือบมองไปที่ผู้คนในห้องพิเศษ หลี่โม่ก้มศีรษะหลังของเขาให้หวงฝูชิ่ง ดังนั้นหวงฝูชิ่งจึงดูไม่ออกเช่นกันว่าเป็นหลี่โม่

เมื่อเห็นว่าคนในห้องพิเศษไม่ใช่คนที่มีเบื้องหลังอะไร หวงฝูชิ่งจึงโบกมือเล็กน้อย

“ล้วนเป็นตระกูลเล็ก ๆ ตระกูลสามัญทั้งหมด แค่อบรมสั่งสอนก็พอแล้ว พาพวกเขาทั้งหมดออกไปเถอะ”

แค่มองท่าทีของหวงเหวินจิ่นเมื่อครู่นี้ หวงฝูชิ่งก็รู้ว่าในใจของหวงเหวินจิ่นมีไฟ

มีไฟก็ย่อมต้องปล่อยออกมาโดยสัญชาตญาณ ยิ่งกว่านั้นหวงเหวินจิ่นยังเป็นถึงคนสนิท แน่นอนว่าหวงฝูชิ่งพึ่งคนของตัวเองโดยสัญชาตญาณ และหวงฝูชิ่งรู้สึกว่ามันเป็นความเมตตาของเขาแล้วที่ไม่ปล่อยให้หวงเหวินจิ่นลงมือโหดเหี้ยม

หวงเหวินจิ่นยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วยื่นมือออกมาตบแก้มฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างแรง แก้มของฮั่วเจี้ยนเฟิงกลายเป็นสีแดงและบวมในทันที

ฮั่วเจี้ยนเฟิงสูดลมหายใจและเอามือขวาปิดแก้ม จากนั้นรีบเอามือลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณลุงหวงตบได้ดีมากครับ”

กู้ซิ่งเหว่ยและคนอื่น ๆ ต่างพากันสูดลมหายใจเย็น ๆ ในใจต่างคิดว่า เสือแห่งเมืองฮั่นนี้ดุร้ายจริง ๆ ฮั่วเจี้ยนเฟิงก็นับได้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หวงเหวินจิ่นถึงกับตรงเข้าไปตบหน้าเขา

หวังฟางตื่นตระหนกจนมึนไปทั้งหัว แม้แต่หายใจก็รู้สึกหายใจไม่ออก มือทั้งสองข้างคว้าไปจับแขนของกู้เจี้ยนหมินอย่างแน่นแล้วกระซิบว่า “ดุจัง ทำไมดุขนาดนี้ เราจะทำยังไงดี?”

“นี่ถือสุภาพมากแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะพวกนายที่พูดจาไร้สาระเมื่อครู่นี้ คราวนี้ถือว่าเตะเข้าแผ่นเหล็ก ตระกูลของเราโดนเล่นจนจบสิ้นแล้ว!”

กู้เจี้ยนหมินบ่นเสียงเบา ๆ ถ้าหากว่ามีโอกาสย้อนกลับไปอีก กู้เจี้ยนหมินจะเป็นคนแรกที่ออกจากห้องส่วนตัวให้เร็วที่สุด

กู้ซิ่งเหว่ยก้มหัวลงและพึมพำว่า “เป็นเพราะฮั่วเจี้ยนเฟิงต้องการเสแสร้งแกล้งทำ รู้ทั้งรู้ว่านั่นคือเสือแห่งเมืองฮั่นก็ไม่บอกกันสักคำ ถ้าหากรู้แล้ว ใครจะไปกล้าพูดมากเหมือนเมื่อกี้”