คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 316

ชายร่างกำยำแปดคนที่อยู่ข้างหลังเปียวเกอยืนขึ้นพร้อมกัน พวกเขาเป็นยอดฝีมือทั้งแปดคนภายใต้สังกัดของเปียวเกอ และพวกเขายังมีพลังในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดภายใต้บรรดาลูกน้องของเปียวเกออีกด้วย

“ย่า!”

ทั้งแปดคนยืนอยู่ตรงหน้าหลี่โม่ เมื่อเบ่งแขนสองข้าง กล้ามเนื้อของพวกเขาก็ปูดออกมา เสื้อผ้าตึงเปรี๊ยะ ในที่สุดกระดุมเสื้อผ้าก็หลุดออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรง

“ยอดขุนพลทั้งแปดขอคำแนะนำด้วย!”

“นอกจากกล้ามเนื้อเยอะหน่อยแล้ว มีอะไรดี แกคิดว่าคนโง่ที่มีกล้ามเนื้อทั้งแปดคนนี้ จะจัดการฉันได้หรือ? ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ”

หลี่โม่ดูถูกยอดขุนพลทั้งแปดอย่างมาก และเมื่อเห็นการแสดงออกที่ดูถูกเหยียดหยามของหลี่โม่ ยอดขุนพลทั้งแปดก็โกรธอย่างมาก

“รนหาที่ตาย! แล้วแกจะต้องเสียใจ!”

ยอดขุนพลทั้งแปดกระจายตัว ล้อมรอบหลี่โม่ทั้งซ้ายขวาหน้าหลัง และโจมตีหลี่โม่ในเวลาเดียวกัน

เปียวเกอหยิบซิการ์ออกมาแล้วจุดไฟอีกครั้ง ดูการต่อสู้ของยอดขุนพลทั้งแปดและหลี่โม่ราวกับดูละคร

ในสายตาของเปียวเกอ รอบนี้ชนะอย่างแน่นอน แปดต่อหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงว่ายอดขุนพลทั้งแปดล้วนเป็นนักสู้ระดับปรมาจารย์ การต่อสู้ครั้งนี้ต้องไม่ผิดจากที่คิดแน่

หลี่โม่ไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย พุ่งไปด้านหน้ายอดขุนพลทั้งแปด กระโดดขึ้นและเตะเป้าของฝ่ายตรงข้าม

สีหน้ายอดขุนพลเปลี่ยนไป เขาต้องการดันเท้าของหลี่โม่โดยหันสะโพกของเขาไปด้านข้าง แต่การเคลื่อนไหวของหลี่โม่เร็วเกินไป ในขณะที่คู่ต่อสู้เพิ่งรู้วิธีจัดการ เขาก็เตะเป้าของคู่ต่อสู้อย่างแรง

“โอ๊ย!”

ยอดขุนพลกรีดร้องและกระเด็นออกไป ล้มลงบนโต๊ะยาวต่อหน้าเปียวเกอ ทำให้โต๊ะแตกออกเป็นชิ้น ๆ

“น้องชายฉัน…”

ยอดขุนพลหน้าแดง กุมเป้ากางเกงของเขา

“ไร้ประโยชน์ แกมันไร้ประโยชน์!”

“เปียวเกอ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พวกไร้ค่า ไม่เพียงแต่เก่งกาจแต่ยังโหดเหี้ยมอีกด้วย พวกเราทำดีที่สุดแล้วครับ”

ยอดขุนพลที่เหลืออีกคนเดียวหยุดอยู่ตรงหน้าเปียวเกอแล้วพูดขึ้น

เปียวเกอจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เพียงแต่เพื่อรักษาหน้า เปียวเกอไม่ต้องการยอมรับว่าหลี่โม่เก่งกาจ อันที่จริงเปียวเกอรู้สึกกลัวจนเหงื่อออกเต็มหลัง แต่เขาแกล้งทำเป็นสงบเท่านั้น

ตูม!

หลี่โม่ง้างขาขึ้นมา ยอดขุนพลคนสุดท้ายก็นอนลงบนพื้น และถูกหลี่โม่ทำให้สลบไป

“ดีมาก แกเยี่ยมจริง ๆ แกคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมการไว้หรือ? วันนี้แกต้องตายที่นี่!”

เปียวเกอปรบมืออย่างแรง แล้วก็มีลูกสมุนนับไม่ถ้วนวิ่งออกมาจากประตูด้านหน้า ประตูด้านหลัง ประตูด้านข้าง ในมือต่างถือมีด และจ้องมองตาเขม็งไปที่หลี่โม่

“ฮ่าฮ่าฮ่า แกเคยเห็นแบบนี้ไหม ถ้าไม่อยากตายก็คุกเข่าต่อหน้าฉัน!” เปียวเกอหัวเราะอย่างดูถูก