คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 329

“หวังหยง นี่คือทัศนคติของแกในการขอขมา? ตามกฏระเบียบของโรงพยาบาล สิ่งที่แกทำลงไปทั้งหมดในตอนนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะถูกไล่ออก หากคำขอโทษของแกไม่ทำให้คุณชายหลี่พอใจ ถ้าอย่างนั้นแกก็เก็บที่นอนแล้วไสหัวไปซะ”

หลิวซินหมินไม่กล้าปกป้องหวังหยง หากหลี่โม่เข้าใจผิดล่ะก็ หลิวซินหมินก็จะถูกเด้งจากตำแหน่งผู้อำนวยการในไม่กี่นาที

ในใจหวังหยงตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าหลิวซินหมินถึงกับช่วยหลี่โม่พูดแบบนี้

เมื่อคิดไตร่ตรองถึงตำแหน่งหัวหน้าแผนก นึกถึงค่าคอมมิชชันยา นึกถึงทุกอย่างที่เภสัชยาเต็มใจอุทิศให้ หวังหยงก็ตัดสินใจกัดฟันและก้มหน้าลง

“ผมตระหนักถึงความผิดของตัวเองอย่างลึกซึ้ง ผมไม่ควรปกป้องญาติโดยไม่ถามอย่างไม่เลือกปฏิบัติ ผมทำผิดพลาดครั้งใหญ่โดยพละการและทำให้ภาพลักษณ์ของโรงพยาบาลของเราเสื่อมเสีย ต่อไปนี้ผมจะแก้ไขความผิดพลาดครั้งก่อน ได้โปรดคุณชายหลี่ยกโทษให้ผมด้วย ให้โอกาสผมได้ปรับปรุงตัวใหม่ด้วยครับ”

หลังจากที่หวังหยงพูดจบเขาก็มองไปที่หวังหลิงและในแววตาของเขาก็ปรากฏความวิงวอน

หากหวังหลิงยังคงสร้างปัญหาต่อไป หวังหยงย่อมไม่มีผลดีอย่างแน่นอน

หวังหลิงรู้สึกขนลุกขึ้นในใจ ประเด็นหลักคือคำพูดของผู้อำนวยการหลิวที่จะตรวจสอบกล้องวงจรปิด แล้วส่งไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอีกทำให้เธอตกใจไม่น้อย และทันใดนั้นในใจของเธอก็ปรากฏนัยยอมถอย

“ฉัน...ฉันก็สำนึกผิดแล้ว ปัญหาทะเลาะกันระหว่างเด็กสองคน ฉันไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย เป็นเพราะฉันรักลูกมากเกินไปเลยทำให้ขาดสติยั้งคิดแล้วทำผิดไปมากมาย หวังว่าพวกคุณจะยกโทษให้ฉันได้"

หวังหลิงตอบกลับพลางก้มศีรษะ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกอับอายอย่างมากในใจ เพราะเธอไม่เคยก้มศีรษะขอโทษคนอื่นในที่สาธารณะ

เหิงเหิงเงยหน้ามองไปแม่และลุงของเขา แล้วทำปากมุ่ยมองไปยังคนทั้งครอบครัวของหลี่โม่อย่างไม่พอใจ

หวังหลิงดึงจางเหิง แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า "ไปขอโทษเด็กแก่น...น้องสาวตัวน้อยคนนั้นนะลูก"

“คุณแม่ ผมไม่อยากพูด ทำไมผมต้องพูดขอโทษด้วย”

สีหน้าจางเหิงดูไม่เต็มใจอย่างมาก

หวังหลิงคุกเข่าลงแล้วกระซิบพูดหลายคำที่ข้างหูของเหิงเหิง จากนั้นเหิงเหิงก็พูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรตีเธอ”

หวังหลิงปาดน้ำตาจากหางตาของเธอ จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “แบบนี้คงจะเพียงพอแล้วนะคะ พวกเราขอโทษแล้ว ไปได้แล้วใช่ไหม”

สายตาของหลิวซินหมินมองไปที่หลี่โม่ ตราบใดที่หลี่โม่พูดออกมาคำเดียวว่าไม่ เรื่องก็ถือว่ายังไม่จบ

“ครับ ผมจะจัดการเรื่องให้เรียบร้อย”

หลังจากที่หลิวซินหมินพูดจบก็จากไปอย่างรวดเร็ว หลี่โม่หันกลับมาแล้วเห็น กู้หยุนหลานมองเขาด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

หลี่โม่ยิ้มแล้วยื่นแขนไปทางซีซี "ซีซี มาให้พ่อกอดหน่อย"

"คุณพ่อน่าทึ่งมาก ซีซีรักคุณพ่อที่สุดเลย"

ใบหน้าของซีซีปรากฏรอยยิ้มหวาน และรีบวิ่งพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่โม่ "คุณพ่อ อุ้มหนูยกขึ้นสูง ๆ"

หลี่โม่หัวเราะแล้วหอมแก้มซีซี จากนนั้นก็ยกซีซีขึ้นสูง

"ฮ่าฮ่าฮ่า สูงจังเลย"

ซีซีส่งเสียงหัวเราะเหมือนกับกระดิ่งเงินอย่างมีความสุข