คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 376

รถโรลส์-รอยซ์เคลื่อนตัวเข้ามาจอด ประธานหลี่เดินเข้าไปเปิดประตูรถแล้วยิ้มอย่างประจบสอพลอ “ประธานโอวหยาง ลงจากรถระวังด้วยนะครับ”

“ระวังอะไร ฉันไม่ใช่คนแก่อายุเจ็บแปดสิบปีสักหน่อย ประธานกู้ล่ะ? ไม่ใช่ว่ายังไม่มาหรอกนะ”

ประธานโอวหยางลงจากรถพลางเอ่ยถาม

แววตาของประธานหลี่เป็นประกาย สีหน้าของเขาดูไม่ชอบมาพากล “ประธานกู้มารอคุณตั้งนานแล้วครับ”

ประธานโอวหยางลงจากรถ ชายอายุสี่สิบกว่าปีสวมใส่ชุดสูททำมือ เดินเข้าไปหากู้หยุนหลานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ประธานกู้ ตั้งแต่จากกับคุณเมื่อครั้งก่อน ผมก็คิดถึงคุณมาก”

ประธานโอวหยางยื่นมือขวาออกมา นาฬิกาแบรนด์ปาเต็ก ฟิลิปป์รุ่นลิมิเต็ดประดับอยู่บนข้อมือของเขา ส่องแสงแวววาวสะท้อนเข้าใส่ดวงตาของพวกประธานหลี่ทั้งสามคนจนตาพล่ามัว

นั่นเป็นนาฬิกาที่มีมูลค่าสูงถึงสิบล้าน ผลิตออกมาแค่หนึ่งร้อยเรือนเท่านั้น เรียกได้ว่าเป็นนาฬิกาที่มีมูลค่าการลงทุนสูงที่สุด ถูกยกย่องให้เป็นราชาของนาฬิกา

ปกติแล้วประธานโอวหยางจะไม่สวมนาฬิกาเรือนนี้ แต่ว่าเขาอยากแสดงความร่ำรวยของตัวเองให้กู้หยุนหลานเห็น จึงสวมนาฬิกาเรือนนี้มา

แต่ทว่ากู้หยุนหลานกลับไม่ได้สังเกตเห็นนาฬิกาเรือนนั้น เธอยืนมือออกไปจับมือประธานโอวหยางเพียงผิวเผิน “เชิญข้างในค่ะประธานโอวหยาง จองห้องวีไอพีเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เป็นห้องวีไอพีที่คนไม่พลุกพล่านตามที่คุณต้องการ”

“ดี ดีมาก ประธานกู้จัดการได้ดีจริง ๆ ”

ประธานโอวหยางยิ้มไม่หุบ เขาเดินเคียงคู่กู้หยุนหลานเข้าไปในร้านอาหารถังซ่ง โดยมีประธานหลี่ ประธานจ้าวและประธานหลินเดินตามมาทางด้านหลัง

ภายใต้ร่มไม้ที่ไม่ห่างจากร้านอาหารถังซ่ง หลี่โม่ยืนมองกู้หยุนหลานและคนเหล่านั้นเดินเข้าไปในโรงแรม เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเดินตามเข้าไป

ผู้จัดการหวังเห็นหลี่โม่กลับมาอีกครั้ง จึงถามอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับเจ้านาย”

“บรรดาคนที่เพิ่งมาเมื่อกี้ ไปที่ห้องวีไอพีห้องไหน?” หลี่โม่ถาม

“คุณกู้ ผมชื่นชมผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเองแบบคุณจริง ๆ มีความกระตือรือร้นและทำงานอย่างหนัก แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือมีหน้าตาที่สะสวย ผมเห็นคุณครั้งแรกก็หลงเสน่ห์แล้ว หลังจากที่ผมกลับไป ก็เอาแต่คิดถึงคุณจนนอนไม่หลับ”

ประธานโอวหยางพูดด้วยความเมา เขายกมือขวาขึ้นหวังจะจับมืออันเรียวงามของกู้หยุนหลาน

กู้หยุนหลานดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ประธานโอวหยาง กรุณาให้เกียรติกันด้วยค่ะ”

“ให้เกียรติ? นี่ผมยังให้เกียรติไม่พออีกหรือ? ผมอดทนมาหลายวันก็เพื่อคุณ พอรู้ว่าคุณจะลงทุน ผมก็ให้พวกเขามาลงทุนกับคุณ พอรู้ว่าคุณจะนำเข้าสินค้า ผมก็มาหาคุณพร้อมสัญญา นี่มันน่าจะเพียงพอแล้วนะ”

ประธานโอวหยางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ และรู้สึกว่ากู้หยุนหลานไม่ไว้หน้าเขา

“เพราะสาวงามแบบคุณ ผมถึงยอมจ่ายมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่น อย่างมากก็แค่สามถึงห้าแสนห่อต่อเดือนเท่านั้น คุณดูความจริงใจที่ผมมีให้คุณสิ ฟ้าดินก็เป็นพยานได้สำหรับสัญญาครั้งนี้”

ประธานโอวหยางยื่นมือไปที่ใบหน้าของกู้หยุนหลาน กู้หยุนหลานหลบเลี่ยงและตะคอกออกมาว่า “ขอโทษด้วยนะคะประธานโอวหยาง คุณดื่มเยอะไปแล้ว ฉันขอออกไปจ่ายเงินก่อน”