คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 394

บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้หลี่โม่มากที่สุดกดปุ่มของเครื่องช็อตไฟฟ้า และเครื่องช็อตไฟฟ้าก็ส่งเสียงอึกทึกขึ้นมา ซึ่งฟังดูน่ากลัวทีเดียว

หลี่โม่มองดูเหล่าบอดี้การ์ดด้วยรอยยิ้มเย็นชาและชี้นิ้วใส่พวกเขาทีละคนด้วยความรังเกียจ

เมื่อบอดี้การ์ดเห็นการยั่วยุของหลี่โม่ ต่างก็ถือเครื่องช็อตไฟฟ้าแล้วพุ่งเข้าหาหลี่โม่

โอวหยางจงเฉิงนั่งไขว่ขามองดู มือขวาโอบกอดสาวสวยที่อยู่ข้าง ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ดูลูกน้องของฉันสิว่าน่าประทับใจแค่ไหน"

“ฉันคิดว่าท่านน่าประทับใจที่สุด และคิดว่าจะน่าประทับใจมากกว่านี้อีกตอนอยู่บนเตียง คืนนี้ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนท่านดีไหมคะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ หลังจากจัดการคนไร้ประโยชน์นี้แล้ว ฉันจะพาเธอไปเล่นสนุกด้วย”

โอหยางจงเฉิงตอบกลับอย่างตื่นเต้น และสายตาเหลือบมองการต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกล

หลี่โม่รู้โกรธจนหน้าซีดขาวราวกับหยก

ภายใต้แสงประกายสีขาวราวกับหยก รัศมีการสังหารอันรุนแรงได้ระเบิดออก และกลุ่มบอดี้การ์ดที่เผชิญหน้ากับหลี่โม่ต่างใจเต้นรัวแรง ถูกข่มขู่ด้วยรัศมีฆ่าฟันอันท่วมท้นที่เล็ดลอดออกมาจากตัวเขา

หัวหน้าบอดี้การ์ดไม่ใช่คนที่ไม่มีความรู้ เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอาฆาตที่ระเบิดจากหลี่โม่ ในใจก็รู้สึกกลัว

อย่างไรก็ตามโอวหยางจงเฉิงกำลังเฝ้าดูอยู่ เหล่าบอดี้การ์ดจึงไม่กล้าถอยหนี ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วพุ่งเข้าใส่หลี่โม่

เครื่องช็อตไฟฟ้าปล่อยแสงสีน้ำเงินจาง ๆ แต่ก่อนที่เครื่องช็อตไฟฟ้าจะกระทบกับร่างกายของหลี่โม่ หลี่โม่ก็ได้หักข้อมือของบอดี้การ์ดหลายคนแล้ว และเครื่องช็อตไฟฟ้าก็ตกลงไปที่พื้น

“รนหาที่ตาย!”

หลี่โม่ตะโกนอย่างโกรธจัด และพุ่งเข้าใส่กลุ่มบอดี้การ์ดราวกับเสือตัวหนึ่ง!

เหล่าบอดี้การ์ดที่ปกติดูราวกับเสือที่ดุร้าย แต่ในบัดนี้กลายเป็นแกะขนปุยตัวน้อย เฝ้าดูหลี่โม่ที่วิ่งพุ่งเข้ามาด้วยความกลัว

แขนของหลี่โม่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวนั้นเร็วมากจนแทบจะมองไม่เห็น และทุก ๆ การเคลื่อนไหวจากแขนของเขานั้นมีบอดี้การ์ดหนึ่งคนล้มลงทุกครั้ง

โอวหยางจงเฉิงยังสูบบุหรี่หนึ่งมวนไม่ทันเสร็จ เหล่าบอดี้การ์ดต่างก็นอนอยู่บนพื้นแล้ว และไม่มีใครยืนอยู่เลยสักคน

ประธานเฉียนทำใจแข็งแล้วยืนขึ้นมา ชี้ไปที่หลี่โม่และพูดว่า "แกต้องการทำอะไรกันแน่ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่แกจะสร้างปัญหาได้ มาจากไหนก็ไสหัวออกไปทางนั้น!"

เพียะ!

หลี่โม่ตบเข้าบนแก้มของประธานเฉียน จนประธานเฉียนเอนตัวนั่งลงบนโซฟา และสาวสวยที่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนต่างพากันตกใจจนร้องอุทานออกมาทีละคน

“คิดว่ามีบอดี้การ์ดเยอะแล้วสามารถปกป้องชีวิตสุนัขของแกได้เหรอ? ลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าอะไร?”

หลี่โม่พูดพลางจับหัวโอวหยางจงเฉิง สะบัดข้อมือ แล้วดึงผมของโอวหยางจงเฉิงและโยนเขาลงไปที่พื้น

“โอ๊ย! ผมฉัน คนไร้ประโยชน์อย่างแกหยิ่งผยองเกินไปแล้ว! ทำอย่างกับว่าฉันเป็นโคลนจริง ๆ!”

โอวยางจงเฉิงใช้มือทั้งคู่กุมศีรษะไว้และมองหลี่โม่ด้วยแววตาโกรธจัด

หลี่โม่มองอย่างเย็นชา แล้วยกเท้าขึ้นและเหยียบบนใบหน้าของโอวหยางจงเฉิงอย่างหนักหน่วง จากนั้นบดขยี้อย่างสุดแรงสองแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ดูเหมือนว่าแกจะอยากจะตายจริง ๆ"