คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 462

หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินอยู่ข้างหลังสุด พวกเขาต่างหันไปมองหลี่โม่ซ้ำแล้วซ้ำแล้วอย่างกับเห็นผี

หวังฟางรู้ดีว่าลูกเขยของตัวเองไร้ประโยชน์แค่ไหน แต่ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดูน่าอัศจรรย์มาก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

หลี่โม่ทำให้เฉียวเจิ้งหลงและหวู่เต้าเหวินเคารพขนาดนั้นได้อย่างไร!

กู้หยุนหลานมองไปที่หลี่โม่ซึ่งกำลังจดจ่อกับการทานอาหารโดยไม่สนใจอะไร มีแสงแปลก ๆ ส่องประกายในดวงตาเธอ

ความสงสัยก่อนหน้านี้หลายส่วนรวมกันอยู่ในใจของกู้หยุนหลาน และหลังจากรวบรวมแล้วเธอก็เกิดความสงสัยมากขึ้น

หลี่โม่เป็นใครกันแน่?

ก่อนที่กู้หยุนหลานจะคิดออก ชูจงเทียนก็ได้เข้ามาในห้องโถงกลางแล้ว

“คุณปู่หวัง ดูเหมือนคุณยังแข็งแรงดีอยู่เลยนะครับ ผมขออวยพรให้คุณมีอายุยืนยาวและสมดั่งปรารถนา”

ชูจงเทียนโค้งไหว้พร้อมกล่าวคำอวยพรวันเกิดแล้วเริ่มมองไปรอบ ๆ

ลูกน้องสองคนตาเฉียบคมที่ติดตามชูจงเทียนเห็นร่างของหลี่โม่ทันทีและกระซิบว่า “เทียนเย่ คุณชายหลี่อยู่ตรงนั้นครับ”

เมื่อชูจงเทียนเห็นร่างของหลี่โม่ รอยยิ้มที่แสดงความเคารพหลี่โม่ก็ปรากฏบนใบหน้า

“คุณเทียนเย่ เชิญมานั่งที่โต๊ะหลักเลยครับ”

คุณปู่หวังพูดซ้ำหลายครั้งด้วยความมึนงงและหลังจากพูดจบเขาก็คิดว่า นี่คงกำลังจะตรงไปหาและนั่งข้างหลี่โม่อีกคนสินะ!

“ผมจะไปพบคุณชายหลี่ พวกคุณตามสบายเลยนะครับ”

หลังจากชูจงเทียนพูดจบ เขาก็เดินผ่านตระกูลหวังและเดินไปหาหลี่โม่อย่างรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของชูจงเทียน สามาชิกตระกูลหวังต่างก็อยากจะหลั่งน้ำตา

นี่ยังเป็นเลี้ยงวันเกิดของฉันอยู่หรือเปล่า!

คุณปู่หวังคำรามอยู่ในใจ

ผู้ที่สามารถได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพจากคนใหญ่คนโตอย่างชูจงเทียนและเฉียวเจิ้งหลง แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป อย่างน้อยก็ลูกหลานของเศรษฐียักษ์ใหญ่อันดับต้น ๆ

เมื่อฟังความคิดเห็นของแขก สีหน้าของตระกูลหวังก็เปลี่ยนไปราวกับว่าลุงของพวกเขาตายไปแล้ว ดูย่ำแย่มากทีเดียว

คุณปู่หวังสั่นสะท้านไปทั้งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายทั้งสองของเขาพยุงไว้ เขาคงล้มลงกับพื้นแล้ว

“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสี่ยวฟาง ลูกเขยของแกเป็นใครกันแน่?”

คุณปู่หวังถามอย่างกังวล

“คุณพ่อคะ หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ปกติแล้วหลี่โม่เป็นแค่คนไร้ประโยชน์”

หวังฟางมองไปที่คุณปู่หวังอย่างตื่นตะลึง

หวังจงเหิงอับอายและโกรธบวกกับเมาแอลกอฮอล์ขึ้นหน้า เขาเดินตรงไปหาหลี่โม่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและตะโกนว่า “คนไร้ประโยชน์อย่างแกยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีก ยังไม่รู้จักลุกขึ้นให้คุณปู่นั่ง คนไร้ค่าอย่างแก ไม่มีตาแม้แต่จะมองหรือไง!”