คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 53

ทุกคนถอนหายใจ!

เหมือนกันอย่างกับแกะ!

แต่มันเป็นไปได้อย่างไร?

ทำไมหลี่โม่ถึงได้ขึ้นไปบนรถโรลส์-รอยซ์นั่น แถมเฟิงเหวินเตี่ยนยังปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพอีก

ทุกคนหยุดพูด สีหน้าของเขาดูมืดมนมากทีเดียว

“อย่าพูดไร้สาระน่า! เขามันก็แค่ไอ้ขยะ มันจะเป็นนายน้อยหลี่ได้ยังไง!”

ฉวีเทียนไห่ดื่มน้ำในมือด้วยความโกรธจัด เขาขมวดคิ้ว และในใจก็รู้สึกสงสัยอย่างมาก

ไม่ใช่หลี่โม่หรอก...

เป็นไปไม่ได้

“ช่างเถอะ กลับได้แล้ว” ฉวีเทียนไห่กล่าวพร้อมนำกลุ่มคนออกไป แต่หลังจากเดินไปสองก้าว เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง

จนกระทั่งโรลส์-รอยซ์วิ่งออกจากลานจอดรถไป เขาก็ถอนหายใจเหมือนจะโล่งอก ทว่าความสงสัยของเขากลับเพิ่มขึ้นอีก

ทางด้านของกู้ซิ่งเหว่ย เขาได้รีบกลับไปที่ห้องประชุมของบริษัทหยุนเซิงเภสัชกรรม

ในห้องประชุมเวลานี้ ญาติ ๆ ของตระกูลกู้ล้วนอยู่ที่นั่นหมด อย่างไรเสีย หากมีข้อผิดพลาดใด ในความร่วมมือที่สำคัญเช่นนี้ กำไรทั้งปีนี้ก็จะหายไปอย่างแน่นอน

คุณท่านกู้นั่งเป็นกรรมการอย่างสบาย ๆ เขาเหล่มองและเห็นว่า กู้ซิ่งเหว่ยกลับมาด้วยใบหน้าหงอย ๆ จึงเลิกคิ้วและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“คุณปู่ครับ” กู้ซิ่งเหว่ยก้มหน้าลงแล้วกล่าว

เมื่อเห็นแบบนี้ เขามองไปในมือของกู้ซิ่งเหว่ยก็พบความว่างเปล่า คุณท่านกู้สังเกตเห็นบางสิ่งที่ไม่ปกติและถามอย่างจริงจังว่า “แล้วสัญญาล่ะ? แกคงไม่ได้ไปทำให้หรงคังกรุ๊ปขุ่นเคืองมาหรอกนะ ใช่ไหม?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สายตาของญาติ ๆ ตระกูลกู้ ก็มากองรวมอยู่ที่กู้ซิ่งเหว่ยทีละคน สายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความกังวล

“คุณปู่ครับ ใจเย็น ๆ นะครับ เรื่องเกิดขึ้นไปแล้ว เราช่วยกันแก้ไขดีกว่านะครับ”

“ใช่ครับคุณปู่ อย่าโกรธเลยนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพ ปู่เป็นโรคความดันโลหิตสูงและเป็นโรคหัวใจ ฉะนั้นอย่าโกรธเลยนะครับ”

คุณท่านกู้อ้าปากค้างอย่างโกรธจัด จากนั้นเขาก็นั่งเป็นคณะกรรมการอีกครั้ง พร้อมจ้องมองที่กู้ซิ่งเหว่ย ด้วยสายตาที่เย็นชา และตะโกนว่า “อธิบายมา เกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับหลงปิน ทำไมถึงได้ตัดสินใจกะทันหันแบบนี้?”

กู้ซิ่งเหว่ยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของเขากลอกไปมา และยังพูดเร็วราวกับลิ้นพันกัน “คุณปู่ครับ จะตำหนิผมคนเดียวก็ไม่ถูกนะครับ เรื่องนี้เป็นเพราะมันต่างหาก ไอ้สารเลวหลี่โม่นั่นไง ที่มาขัดขวางแผนของผม!”

“หลี่โม่เหรอ?”

ทุกคนล้วนเกิดคำถามในใจ ส่วนคุณท่านกู้ก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหลี่โม่อย่างไร

“ใช่ เขานั่นแหละ!” กู้ซิ่งเหว่ยพูดไปตามนั้น พาลใส่ร้ายเขา เพื่อให้เกิดความเกลียดมากขึ้น “...ตอนที่ผมไป ผมเห็นว่าหลี่โม่อยู่ที่นั่นแล้ว คงเป็นเพราะ เราเอาการรับผิดชอบของกู้หยุนหลานมา ยัยกู้หยุนหลานคงไม่พอใจ เลยได้ให้หลี่โม่ไปพูดกรอกหูหรงปิน ไม่อย่างนั้น หรงปินจะเปลี่ยนใจเหรอครับ!”

“ดี ดี! ดี! หลี่โม่ กู้หยุนหลาน แกสองคน!”