คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 540

ดวงตาของพี่หลงเปิดกว้างออก เขาเห็นว่าหลี่โม่ดูธรรมดา ดูไม่มีพลังในการต่อสู้เลย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"ไอ้อ่อน แกมาหาชูจงเทียนงั้นเหรอ? มาแค่คนเดียวไม่กลัวตายหรือไง?!" พี่หลงพูดอย่างเหยียดหยาม

"ที่จะตายน่ะ คือพวกแก" หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

“ผมไปเองพี่ ไอ้อ่อนนี้มันกล้ามาก กล้าพูดว่าจะให้เราตาย เราหลายสิบคนสามารถสับแกเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้หมากินได้ด้วยซ้ำ”

“ไม่รู้ว่าไอ้อ่อนนี่มันไปเอาความมั่นอกมั่นใจแบบนี้มาจากไหน คงจะไม่ใช่ว่ามันเป็นบ้าหรอกนะ หรืออาจจะป่วยทางจิต? ถ้าอย่างนั้นก็ไปโรงพยาบาลโรคจิตตรวจดูสมองก่อนไป๊"

"ไม่รู้ย่อมไม่ผิด ดูท่าทางน่าสมเพชจริง ๆ คงจะเป็นแค่ไอ้ขยะที่ไม่มีประโยชน์อะไร งั้นก็เพิ่มสีสันให้กับมันหน่อยก็พอ"

ลูกน้องบางกลุ่มกำลังต่อว่าต่าง ๆ นานา ทุกคนถืออาวุธในมือ พวกเขาวางแผนที่จะโจมตีหากมีอะไรตุกติก

พี่หลงเหล่ตาของเขาและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไอ้อ่อน ฉันจะให้โอกาสแกมีชีวิตรอด ตอนนี้แกติดต่อไอ้ชูจงเทียนซะ แล้วให้ไอ้ชูจงเทียนมันออกมา ไม่อย่างนั้นฉันจะอัดแกให้เละเป็นโจ๊กเลย"

"ใช่ พี่หลงฉลาดหลักแหลมมาก แค่จับไอ้อ่อนนี้ แล้วหลอกให้ไอ้ชูจงเทียนมันออกมา ถ้าหลอกให้ไอ้ชูจิงเทียนออกมาได้ ก็จะช่วยแก้ปัญหาได้หลายอย่าง"

ลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ ต่างพากันยกยอพี่หลงกันทีละคน พี่หลงเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และยกย่องสติปัญญาของตนเองในใจ

หลี่โม่ส่ายหัวไปมา "จางจงหยางจ้างพวกนายมาใช่ไหม?"

"จางจงหยาง? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า จางจงหยางได้ลี้ภัยมาอยู่กับท่านอาจารย์ฟาของพวกเรา อย่างมากมันก็เป็นได้แค่หมารับใช้ของท่านอาจารย์ฟาก็เท่านั้น การซุ่มโจมตีชูจงเทียนก็เป็นแค่กระดูกที่ท่านอาจารย์ฟาของพวกเราจะให้รางวัลกับจางจงหยางก็แค่นั้น"

พี่หลงมองไปที่หลี่โม่อย่างเหยียดหยามและอธิบายว่า "แกเคยได้ชื่อท่านอาจารย์ฟาไหมล่ะ? จะบอกแกให้เอาบุญก็แล้วกัน ถ้าทำให้ท่านอาจารย์ของพวกเราโกรธ เทพเจ้าหน้าไหนก็ไม่สามารถปกป้องแกได้หรอกโว้ย"

หลี่โม่พยักหน้าเบา ๆ เมื่อได้รู้เรื่องที่อยากรู้แล้ว

ขณะที่พี่หลงกำลังเพ้อฝัน หลี่โม่ก็พุ่งเข้าไปในกลุ่มอันธพาล ยกมือขึ้นลอยในอากาศ เขาดูมีแขนนับไม่ถ้วน

ท่ามกลางเสียงโครมคราม ทั้งดาบและไม้ต่างหักครึ่งจนหมด กลายเป็นเต้าหู้อย่างนั้นเลย

เมื่อกลุ่มอันธพาลตกอยู่ในอาการตกใจ หลี่โม่ก็เริ่มเตะอันธพาลพวกนั้น พวกนั้นตกใจจนมือหงิก ร่างพวกเขาต่างลอยขึ้นไปบนฟ้าทีละคน และส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสมเพช

ในไม่ช้าอันธพาลนับสิบคนก็ไปนอนกองกันอยู่บนพื้น แต่ละคนกลิ้งและร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นฉากที่น่าอัศจรรย์ใจมาก

พี่หลงกลืนน้ำลาย มองอันธพาลบนพื้นทั้งเศษดาบและไม้ที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น เขารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยสบายเสียแล้ว

“น้องชาย เอ่อ ไม่ใช่สิ พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรคุยกันดี ๆ ผมจะฟังพี่ทุกอย่างเลย”