คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 539

ชายทั้งสี่คนกวัดแกว่งดาบและพุ่งเข้าหาหลี่โม่อย่างโหดเหี้ยม

ส่วนของมีดโบกสะบัดตามแรงลม และตกลงไปที่แขนและเอวของหลี่โม่ คนเหล่านี้มักต่อสู้กันเป็นประจำ และพวกเขารู้ว่าไม่ควรรีบเน้นไปยังจุดสำคัญ หากฆ่าใครสักคนจะเป็นปัญหาใหญ่โต

หลี่โม่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ยื่นมือออกไปเหมือนสายฟ้า ใช้นิ้วสะบัดดาบทั้งสี่เล่มเบา ๆ

ดิง ดิง ดิง

หลังจากเสียงที่ดังต่อเนื่องกัน ใบมีดทั้งสี่เล่มก็หักเป็นสองท่อน

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนที่ดุร้าย เมื่อมองไปที่เศษส่วนครึ่งของใบมีดที่เหลืออยู่ในมือของพวกเขา ทุกคนก็กลายเป็นหินในทันที

แม้ว่าดาบจะเบาและบาง แต่ก็ไม่หนาเท่ามีดพร้า แต่ก็ไม่สามารถหักได้ด้วยนิ้ว

ทันใดนั้นภาพของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในนวนิยายจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นในความคิดของชายฉกรรจ์ทั้งสี่คน ทั้งสี่คนมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

"แก แกเป็นคนประเภทไหน อย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้พวกเรากลัวได้"

หลี่โม่ส่ายหัวไปมา "ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด ไปเรียกลูกพี่ของพวกแกมาคุยกับฉัน"

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนมองหน้ากัน แล้วรีบหันหลังวิ่งหนีไป พวกเขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะต่อสู้กับหลี่โม่ได้

เมื่อพบคนที่แข็งแกร่งทั่วไป พวกเขากัดฟันและกระทืบเท้าเพื่อลุกขึ้นต่อสู้ต่อ แต่เมื่อพบกับหลี่โม่ซึ่งแข็งแกร่งมาก ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนไม่ได้คุกเข่าลง ก็ถือว่ามีความอดทนไม่เลวแล้ว

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนวิ่งไปที่โกดังด้วยความตื่นตระหนก ในโกดังมีชายร่างกำยำมีหนวดมีเครา ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ กำลังตำหนิลูกน้องอันธพาลของเขาอยู่

“นี่พวกแกกินห่*อะไรกันเข้าไปเนี่ย?! แค่เปิดประตูยังทำไม่ได้ ไหนพวกแกบอกเชี่ยวชาญเรื่องสะเดาะกุญแจกันไง?”

"คนเดียว? แล้วแกจะตื่นเต้นทำห่*อะไรล่ะวะ?"

ขณะที่พี่หลงกำลังพูดก็ตบที่หัวของชายฉกรรจ์ ชายฉกรรจ์จึงจ้องมองด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"ไม่ใช่ครับ พี่หลงพี่ฟังผมพูดให้จบก่อนพี่ ไอ้หมอนี้มันเก่งมาก ดาบในมือของพวกเรา ถูกมันใช้นิ้วหักครึ่งเลยพี่ รู้สึกว่าฝีมือของมันจะเก่งมาก"

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนชูดาบที่หักครึ่งในมือพร้อมกัน พี่หลงจึงเห็นดาบที่หัก

พี่หลงมองดูด้วยหางตา และขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น "คงไม่ใช่ว่าฉันเสียเงินจ้างขยะพวกนี้มาแล้วทำอะไรไม่ได้สักอย่างหรอกนะ ทุกคน ตามฉันไปดูซิว่าเป็นผีตัวไหนกันแน่ ตัวคนเดียวยังจะกล้ามีปัญหา รนหาที่ตายจริง ๆ"

อันธพาลกลุ่มหนึ่งต่างหยิบอาวุธติดไม้ติดมือ เดินตามพี่หลงออกไปอย่างเสียงดัง ในไม่ช้าทุกคนก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลี่โม่

“พี่หลง ไอ้หมอนี่แหละครับ”