คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 555

เมื่อเห็นซูเหวินเหมาที่คำรามราวกับราชสีห์กราดเกรี้ยว ในใจพวกเฝิงจื่อไฉก็ไม่อาจมีความคิดที่จะต่อต้านแม้เพียงนิด

หากชูจงเทียนอยู่ที่นี่ บางทีพวกเฝิงจื่อไฉอาจจะยังต่อต้านอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่พวกเขาได้เผชิญหน้ากับผู้นำตระกูลซูที่เป็นเหมือนสัตว์ประหลาดมหึมา

“โขก โขกให้แรง ๆ !”

เฝิงจื่อไฉกัดฟันตะโกนบอกกับพวกเหอลี่ฉวินที่อยู่ข้าง ๆ

เหอลี่ฉวินและคนอื่น ๆ ทำตามเฝิงจื่อไฉ โขกหัวคำนับให้หลี่โม่สุดแรง หน้าผากกระแทกกับพื้นส่งเสียงดัง ตึง ตึง

ครั้งแล้วครั้งเล่า โขกแล้วโขกอีก หน้าผากของพวกเฝิงจื่อไฉเคล้าไปด้วยเลือด บนพื้นถูกพวกเขาโขกจนเป็นรอยเปื้อนเลือด

กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ มองจนอกสั่นขวัญหาย สายตาเพ่งมองไปที่ตัวหลี่โม่ไม่หยุด ในใจคาดเดาว่าระหว่างหลี่โม่และซูเหวินเหมานั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ซูเหวินเหมายืนอยู่ข้างกายหลี่โม่ โดยที่เอวยังรักษาท่าเคารพโค้งสามสิบองศาเอาไว้ ไม่ได้แตกต่างไปจากยามที่ขันทีรับใช้ฮ่องเต้ในวังเลย

ในใจกู้หยุนหลานมีความคิดหลายอย่างผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย คาดเดาว่าที่ซูเหวินเหมาเป็นเช่นนั้นต้องมีความเกี่ยวข้องกับฝูเฉียนแน่ แต่ระหว่างฝูเฉียนกับหลี่โม่ พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกันอีกล่ะ?

แต่ไม่ว่ากู้หยุนหลานจะฉลาดเป็นกรดแค่ไหน ก็ไม่สามารถเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างหลี่โม่กับฝูเฉียนได้

พวกเฝิงจื่อไฉโขกหัวจนตาพร่ามัวไปแล้ว ในหัวสมองส่งเสียงวิ้ง ๆ พวกเขาไม่รู้อะไรอีกแล้วนอกจากโขกหัวไปราวกับเครื่องจักร

กู้หยุนหลานกังวลว่าพวกเฝิงจื่อไฉจะโขกหัวจนเกิดปัญหา หากโขกจนตายอยู่ที่นี่ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นเธอจึงดึงแขนเสื้อของหลี่โม่เบา ๆ

หลี่โม่ยิ้งบาง เอ่ยอย่างราบเรียบ “พอได้แล้ว”

สมองของเฝิงจื่อไฉและคนอื่น ๆ หยุดทำงานไปแล้ว พวกเขาไม่ได้ยินคำพูดของหลี่โม่เลยแม้แต่น้อย และยังคงก้มหน้าก้มตาโขกหัวต่อไป

ซูเหวินเหมาถามอย่างนอบน้อม

“แค่เหลือบไรฝูงหนึ่งเท่านั้น ภรรยาฉันมีคุณธรรมเมตตา เพราะงั้นฉันจะไม่เอาชีวิต พวกนายไสหัวไปซะเถอะ”

หลี่โม่เอ่ยอย่างสบาย ๆ

กู้หยุนหลานเหล่มองหลี่โม่เล็กน้อย พยายามอดกลั้นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงหัวเราะออกมา

เฝิงจื่อไฉและคนอื่น ๆ นั้นเหมือนยกภูเขาออกจากอก พวกเขาตะลีตะลานลุกขึ้นแล้วเอ่ย “ขอบคุณครับ ขอบคุณที่คุณหลี่ไว้ชีวิต พวกเราจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้”

หลี่โม่เอ่ยเสียงเย็น “ฉันให้นายเดินไปเหรอ? ฉันบอกให้เอาหัวไสออกไป ไสหัวลงไป กลิ้งออกไปจากตึกสำนักงานซะ”

เฝิงจื่อไฉใบหน้าแดงก่ำ นึกถึงฉากที่กลิ้งจากห้องประชุมออกจากตึกสำนักงาน ในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธและอับอายไม่รู้จบ