คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 709

เหอปิงจะพาพวกเว่ยหย่งกลับไป ยั่วโมโหก็ไม่ได้ซ่อนตัวก็ไม่ได้ ธุรกิจใหญ่โตตรงหน้าต้องการจะเอาชีวิตคนจริง ๆ อีกทั้งเหอปิงเองก็รู้สึกว่าอัตราความสำเร็จไม่มีเลยแม้แต่น้อย

นักฆ่าทางด้านเหอปิงมีอยู่สิบกว่าคน ทหารรับจ้างที่เย่จงเทียนพามาก็เป็นกลุ่มสู้รบเล็ก ๆ สองกลุ่มรวมแล้วมีแค่สามสิบคนเท่านั้น

คนทั้งหมดสี่สิบกว่าคนไปจัดการคนร้อยกว่าคนที่อยู่ในภูมิประเทศที่สะดวกกว่า อีกทั้งมีอาวุธครบมือ มีอาวุธหนักด้วย คิดอย่างไรก็รู้สึกว่าไร้สาระเหมือนเพ้อฝัน เพียงแค่เข้าร่วมเกรงว่าสุดท้ายแล้วผลที่ได้คือจะจบชีวิตกันทั้งหมด

นี่ไม่ใช่การถ่ายภาพยนตร์ ไม่ได้มีฮีโร่ แม้จะเป็นตัวประกอบในภาพยนตร์ก็ตายได้ เหอปิงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะคิดแก้ปัญหาในทุกสถานการณ์ได้ การกลับไปอย่างไม่ลังเลแบบนี้แหละถึงจะถูก

แต่พวกเหอปิงเพิ่งเดินไปได้ก้าวเดียว ทหารรับจ้างที่ถือปืนแก็ปตลิงขึ้นมาทำมุมสี่สิบห้าองศาปิดล้อมไว้ อุปกรณ์เล็งอินฟราเรดที่ติดอยู่บนปืนในมือของทหารรับจ้างเล็งไปที่พวกของเหอปิงแล้ว แสงสีแดงส่ายไปมาอยู่บนตัวของพวกเหอปิง

ในโรงงานร้างเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารทันที สีหน้าของพวกเหอปิงเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดี

การจะพุ่งออกไปข้างนอกมันเป็นไปไม่ได้ เผชิญหน้ากับการปิดล้อมของทีมสู้รบสองทีมแบบนี้แม้ว่าพวกนักฆ่าเหล่านี้จะมีวิธีอยู่มากมายนับร้อยก็เอามาใช้อะไรไม่ได้

“คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่? พวกเราจะไปก็ไม่ให้ไปเหรอ?” เหอปิงถามเสียงเย็นชา

“คงให้แกไปไม่ได้หรอก ไหน ๆ ก็มาแล้ว ก็อยู่กับฉันนี่แหละ การต่อสู้แบบนี้แกไม่คิดว่าเร้าใจเหรอ? มีราชาทหารอยู่คุ้มกันพวกแก ไม่มีทางให้พวกแกเป็นตัวรับกระสุนหรอก” เย่จงเทียนหัวเราะแล้วพูด

“พวกเราปิดปากเงียบได้ จะไม่ทำให้ข่าวของพวกคุณรั่วไหล”

เหอปิงไม่เชื่อคำพูดของเย่จงเทียนเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ไปเป็นที่รับกระสุน

“รู้อยู่แล้วว่าพวกแกไม่มีทางเชื่อฟังกันดี ๆ หรอก ฉันเอาของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้พวกแกด้วย ดูท่าทางถ้าไม่ให้พวกแกตอนนี้ก็คงจะไม่ได้”

เย่จงเทียนยื่นมือออกมา ทหารรับจ้างที่อยู่อีกด้านหยิบกล่องโลหะสีเงินกล่องหนึ่งออกมาวางไว้ในมือของเย่จงเทียนเบา ๆ

เย่จงเทียนกดปุ่มเปิด เกิดเสียงดังคลิก กล่องโลหะค่อย ๆ เปิดออก

มือขวายื่นออกมาเร็วราวกับสายฟ้า มือของเย่จงเทียนจับเข้าที่คางของเหอปิง พวกเว่ยหย่งที่อยู่ข้าง ๆ ไม่มีการตอบสนองอะไร

ตอนที่พวกเว่ยหย่งเรียกสติกลับมาได้ เย่จงเทียนก็เปิดปากเหอปิงแล้ว

ขณะที่เย่จงเทียนลงมือแขนของเหอปิงสั่นเล็กน้อย แต่เหอปิงรู้สึกว่าเวลามันไม่ถูกต้อง ดังนั้นจึงบังคับแขนไม่ให้สั่น

นึกถึงการกระทำของเย่จงเทียนเงียบ ๆ ในใจของเหอปิงก็ค่อย ๆ เย็นวาบขึ้นมา รู้สึกว่าเย่จงเทียนแข็งแกร่งกว่าตัวเอง

“หึหึ ของขวัญเล็ก ๆ ที่เอามาให้พวกแกครั้งนี้คือระเบิดเซนเซอร์ที่พัฒนาใหม่ล่าสุด ฉันให้พวกแกกินกันคนละเม็ด กินเข้าไปแล้วพวกแกก็จะว่านอนสอนง่าย ถ้าไม่เชื่อฟังกันดี ๆ ล่ะก็ บึ้ม! ได้ปลายเป็นลูกไฟขนาดใหญ่แน่”

เย่จงเทียนพูดด้วยท่าทางเกินจริง สายตามองไปมาบนใบหน้าของพวกเว่ยหย่ง สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ถึงขีดสุดของคนพวกนั้น