สีหน้าของพวกเว่ยหย่งเปลี่ยนไปเป็นราวกับเถ้าถ่าน แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็พูดความคิดต่อต้านขึ้นมาไม่ได้ ตอนนี้สถานการณ์แข็งแกร่งยิ่งกว่าคน ทำได้แค่ทนรับการกดขี่ของเย่จงเทียนไปเงียบ ๆ
ในตอนที่เย่จงเทียนแบ่งความสนใจไปทางอื่น เหอปิงรู้สึกว่านี่คือโอกาสที่ดีมาก มือขวาที่ไพล่อยู่ข้างหลังสะบัดอย่างแรง นิ้วมือทั้งห้าติดกันพุ่งเข้าไปที่ท้องน้อยของเย่จงเทียนราวกับดาบที่แหลมคม
ใช้ความเร็วและความแข็งแกร่งทั้งหมด หน้าขาว ๆ ของเหอปิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตา อธิษฐานในใจว่าต้องทำสำเร็จ
เวลานี้เหอปิงรู้สึกว่าตนเองมีพลังบุกทะลวง กำลังแขนและความเร็วแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนมาก
มองปลายนิ้วมือที่ใกล้จะแทงเข้าไปในท้องน้อยของเย่จงเทียน สีหน้าของเหอปิงก็ปรากฏความดีใจ
ในตอนที่เหอปิงรู้สึกว่าจะสำเร็จ จู่ ๆ ตรงหน้าก็พร่าเลือน เข่าของเย่จงเทียนกระแทกเข้าที่แขนของเหอปิงอย่างแรง
แขนขวาของเหอปิงถูกกระแทกเด้งขึ้น ปลายนิ้วแหลมคมอยู่ห่างจากท้องของเย่จงเทียนเพียงแค่ไม่กี่มิลลิเมตรเท่านั้น
น่าเสียดาย
เหอปิงคิดเสียดายอยู่ในใจ
เย่จงเทียนส่งเสียงหึเย็นชา เข่าที่ยกขึ้นยังคงยกสูงขึ้นอีก จากนั้นก็สะบัดน่องขึ้นเบา ๆ ปลายเท้าไปกระแทกเข้ากับเป้าของเหอปิง
“โอ๊ย!”
เหอปิงงอตัวร้องโอดครวญ มือทั้งสองกุมเป้า ลูกตาแทบจะถลนออกมา
เย่จงเทียนเอาระเบิดเซนเซอร์ที่คล้ายเม็ดยายัดเข้าปากเหอปิงหนึ่งเม็ด จากนั้นก็จับเข้ากรามของเหอปิง ปิดปากเหอปิงเอาไว้
เหอปิงส่งเสียงฮึดฮัดทางจมูกอยู่หลายครั้งแล้วก็จนปัญญายอมปล่อยให้ระเบิดเซนเซอร์ลงไปในท้อง
เว่ยหย่งยื่นมือสั่น ๆ ออกมา หยิบระเบิดเซนเซอร์ที่อยู่ในกล่องโลหะออกมาหนึ่งเม็ดแล้วกลั้นใจหลับตาเชิดคอขึ้นเพื่อกลืนเม็ดระเบิดเซนเซอร์เข้าไป
ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอยู่สองครั้ง ระเบิดเซนเซอร์ก็ถูกเว่ยหย่งกลืนลงไปแล้ว
สายตาของเย่จงเทียนมองไปที่คนอื่น ๆ นักฆ่าเหล่านั้นเข้าแถวกันตัวสั่น ๆ กินระเบิดเซนเซอร์เข้าไปคนละหนึ่งเม็ด
เวลานี้ไม่มีใครกล้าต่อต้าน เพราะว่ามีเหอปิงเป็นตัวอย่างแล้ว
ตอนนี้นักฆ่าทุกคนล้วนเข้าใจแล้ว กำลังของเย่จงเทียนสูงกว่ากำลังพวกเขามาก เพียงแต่เย่จงเทียนไม่แยกแยะพฤติกรรมพวกนี้
“ว่าง่ายกันจริง ๆ ถ้าเมื่อกี้พวกแกว่าง่ายแบบนี้ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ เสียเวลาฉันจริง ๆ ”
เย่จงเทียนหันไปมองหลี่โม่ หรี่ตาแล้วพูด “แล้วแกน่ะ ว่าง่ายหรือเปล่า?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...