คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 71

คำพูดของหลี่โม่ทำให้อุณหภูมิในห้องอาหารลดลงอย่างรวดเร็วและบรรยากาศก็ดูอึดอัดมากขึ้น

ฟิ้ว!

ทันใดนั้น กู้หยุนหลาน หวังฟาง ฉวีเทียนไห่ และกู้เจี้ยนหมินต่างก็จ้องมองที่หลี่โม่ด้วยความประหลาดใจ

หวังฟางด่าขึ้นมาทันทีว่า “หลี่โม่ ถ้าแกไม่พูดก็จะไม่มีใครบอกว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ! แกจะทำให้ฉันประสาทกิน นั่งลงเดี๋ยวนี้!”

หวังฟางโกรธจัด!

หลี่โม่คนนี้ เขาลุกขึ้นยืนและพูดแบบนั้นในเวลานี้ เขาจงใจจะสร้างปัญหาสินะ

ทำไมเขาถึงต้องการเปลี่ยนเป็นชั้นบน?

ไม่ได้ใช้เงินตัวเองก็เลยไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นสิ?

เขาหูหนวก หรือจงใจสร้างปัญหากันแน่ เขาไม่ได้ยินที่พนักงานเสิร์ฟบอกว่ามาตรฐานค่าใช้จ่ายชั้นบนคือหนึ่งล้านบาทหรือไง!

หนึ่งล้าน!

หวังฟางไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนั้นหรอก ต่อให้เธอหาได้เธอก็จะไม่มีทางใช้มันอย่างแน่นอน!

สีหน้าของกู้หยุนหลานเย็นชา เธอจ้องมองหลี่โม่อย่างโกรธเคืองและรีบพูดว่า "หลี่โม่ คุณนั่งลงได้แล้ว! คุณจะหยุดสร้างปัญหาได้ไหม? นั่งกินไปเงียบ ๆ เถอะ!"

กู้หยุนหลานโกรธจนจะเป็นบ้าแล้ว หลี่โม่คนนี้เอาแต่สร้างปัญหาจริง ๆ จะไปไหนก็มีแต่สร้างเรื่อง

ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ แต่เขายังจะสร้างความวุ่นวายอีก

เขาเป็นสามีของเธอ ทำไมเขาไม่นึกถึงเธอและแบ่งปันความกดดันไปบ้าง? ทำไมเขาต้องทำให้มันวุ่นวายด้วย!

น่าโมโหสุด ๆ !

ฉวีเทียนไห่ที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า "โอเค หลี่โม่ คืนนี้นายจะเป็นคนเลี้ยงเองเหรอ? นายเสียงดังมาก ไม่รู้มาก่อนเลยว่านายใจใหญ่ขนาดนี้ นายได้เงินเดือนแล้วเหรอ? เงินเดือนของนายแค่ไม่กี่หมื่นบาทจะเพียงพอกับค่าห้องอาหารนี้เหรอ?”

บ้า บ้าจริง ๆ!

หลี่โม่นี่ ไปที่ไหนก็ทำให้ขายหน้าทุกที่จริง ๆ

ทันทีที่พูดแบบนั้นออกไป กู้หยุนหลานก็ลุกขึ้นยกมือตบหน้าหลี่โม่และตะโกนด้วยความโกรธว่า "พอได้แล้ว! คุณจะเล่นอีกนานไหม? ถ้าคุณไม่อยากกินก็กลับไป!"

ในขณะนี้ดวงตาของกู้หยุนหลานเป็นสีแดงก่ำ เธอมองไปที่หลี่โม่อย่างโมโหและไม่พอใจ

เธอคิดผิดจริง ๆ

ทำไมหลี่โม่ต้องทำให้เธอขายหน้าและตกต่ำในตอนนี้ด้วย?

เป็นเพราะฉวีเทียนไห่ เพราะเขาไม่พอใจฉวีเทียนไห่เหรอ?

“หยุนหลาน ผมทำได้...”

หลี่โม่ไม่ได้ละเลยต่อความรู้สึกของกู้หยุนหลาน เขาแค่ต้องการจะอธิบาย แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยการด่าจากแม่สามีของเขา!

ตอนนี้หน้าของหวังฟางแดง นิ้วของเธอเกือบจะจิ้มที่ปลายจมูกของหลี่โม่ และเธอตะโกนด่าเขาว่า "แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร แกมันแค่ไอ้ขยะไร้ประโยชน์ น่าขายหน้าจริง ๆ ! แกจะนั่งเฉย ๆ รอให้อาหารมา หรือแกจะออกไปจากที่นี่! แกเป็นแค่ลูกเขยที่อาศัยครอบครัวฉันกิน เป็นแค่ไอ้แมงดาที่เกาะผู้หญิง แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งนั่นนี่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องขึ้นไปกินข้างบนเลย แกเป็นคนจ่ายเงินหรือไง?"

หวังฟางด่ากาดจนพ่นน้ำลายไปทั่วซึ่งมันทำลายความภาคภูมิใจในตนเองของเธอ