คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 74

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง ประตูของห้องที่อยู่ถัดไปก็เปิดออก ผู้หญิงในชุดกระโปรงสั้น และเสื้อเกาะอกก็เดินออกมาจากห้อง เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด และดูแฟชั่นทันสมัยมาก

ผู้หญิงคนนั้นเดินโซเซไปสองสามก้าว เห็นได้ชัดว่าเธอดื่มไปมาก

เธอคือกู้ชิงหลิน

วันนี้เธอมาสนุกกับเพื่อน ๆ ที่เป็นลูกเศรษฐีสองสามคน

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ออกมาจากห้อง เธอเห็นคนที่รูปร่างดูเหมือนกู้หยุนหลาน และหลี่โม่เดินเข้าไปในห้องข้าง ๆ

พวกเขาจะมีสิทธิ์มาในที่ระดับนี้ได้อย่างไร?

เมื่อคิดเรื่องนี้ กู้ชิงหลินก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อที่จะดู แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูห้องหยุดเอาไว้ "คุณผู้หญิงครับ นี่ห้องอาหารส่วนตัว"

กู้ชิงหลินพ่นลมหายใจออก และไม่ได้สนใจเรื่องนี้ต่อ เธอแค่คิดว่าเธอคงดื่มมากเกินไป

ทางอีกฝั่ง กู้หยุนหลานเดินเข้าไปในห้อง และค่อย ๆ นั่งลง

นั่นคือทัศนียภาพที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสันสวยงาม

"พวกคุณจะสั่งอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลยครับ"

หลังจากพูดจบ หวูเต้าเหวินก็กระซิบกับพนักงานเสิร์ฟข้าง ๆ เขาว่า “ไป ไปเอาเมนูชุดใหม่มา ฉันต้องการรายการอาหารที่เหมือนเดิมแต่ราคาต่ำสุด เข้าใจไหม?”

หวูเต้าเหวินเหมือนหัวขโมยมาก ทั้งคำพูด และการกระทำของเขา เขาคิดออกแล้ว

คุณชายหลี่คนนี้ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของเขาต่อหน้าคนเหล่านี้

ไม่นาน บริกรก็มาพร้อมกับเมนูอันใหม่

กู้หยุนหลานรับมาพร้อมรอยยิ้ม และมองไปรอบ ๆ เธอคิดว่ามันคงต้องราคาแพง แต่เมื่อเธอเห็นราคาอาหารแต่ละจานคือหลักร้อย และจานที่แพงกว่านั้นก็คือแค่พันบาท

แม้แต่ปูอลาสก้า ไข่ปลาคาเวียร์ และอาหารอันโอชะที่คนธรรมดาหากินได้ยาก แต่ที่นี่กลับมีราคาเพียงไม่กี่พันบาท

นี่… ทำไมเมนูนี้ถึงถูกจัง?

ตั้งแต่มาถึงกู้เจี้ยนหมินไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในเวลานี้ ใบหน้าแก่ ๆ ของเขาร้อนระอุ และเขาพยักหน้าด้วยความปลื้มปีติ “เทียนไห้ เธอน่าทึ่งมาก ในอนาคตเธอกับหยุนหลานของเราคงต้องเจอกันบ่อยขึ้นแล้ว”

เมื่อพ่อของเธอพูดแบบนั้น กู้หยุนหลานก็หน้าแดงขึ้นมา

ฉวีเทียนไห่ตกใจ เขาไม่ได้ตอบสนองอะไร แต่เมื่อหวังฟางและกู้เจี้ยนหมินพูดอย่างนั้น เขาก็ตามน้ำไป และพูดอย่างภาคภูมิใจในทันทีว่า “เรื่องเล็กน้อยครับ เพราะบอสใหญ่ของภัตตาคารอาหารหรูรู้จักพ่อของผม และพวกเขาเป็นเพื่อนกัน”

“ถ้าจะให้ผมบอก การตกแต่งของที่นี่ยังไม่ดีพอ ครั้งที่แล้วผมเห็นในฮั่นพาเลซคือ…”

ฉวีเทียนไห่เริ่มโอ้อวดอีกครั้ง คราวนี้เขารู้สึกอิ่มเอมใจมากขึ้น

แต่ว่า

จู่ ๆ ก็มีเสียงที่ไม่อยากได้ยินดังขึ้น

หลี่โม่ที่นั่งตรงอยู่ตรงมุมห้อง พูดเบา ๆ ว่า "ฉวีเทียนไห่ นายแน่ใจหรือว่าที่ผู้จัดการหวูเชิญพวกเราขึ้นมาบนนี้เพราะเห็นแก่นาย?"

หลี่โม่ทนไม่ไหวแล้ว ฉวีเทียนไห่ช่างหน้าด้านจริง ๆ เรื่องดี ๆ เขาก็เอาเข้าตัวเองอย่างเดียวเลยใช่ไหม?