เหล่าลูกน้องของชูจงเทียนมาถึงด้วยความรวดเร็ว คนทั้งกลุ่มเดินเข้ามาในโรงน้ำชาจนเต็มแน่นขนัดไปทั่วห้องโถงใหญ่ของโรงน้ำชา ก่อนจะโค้งคำนับให้กับหลี่โม่ด้วยความเคารพอย่างพร้อมเพรียง “สวัสดีครับคุณหลี่ สวัสดีครับคุณเทียน”
เจ้าของโรงน้ำชาไปจนถึงผู้จัดการและพนักงานต่างหลบตัวสั่นอยู่ในห้องชงชา เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงตะโกนอันพร้อมเพรียง แต่ละคนก็ตกใจกลัวจนใบหน้าซีดขาวกันหมด
ชูจงเทียนเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “คนที่ยังไม่ตายพากลับไปให้หมด ใครตายแล้วก็ส่งเข้าโรงเผาศพไปเลย จัดการเรื่องปืนด้วย จัดการให้ละเอียดรอบคอบหน่อยล่ะ”
“ครับ!”
เหล่าลูกน้องต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่นานศพของเฉินเจียตั๋วก็ถูกยกออกไป ส่วนพวกลูกน้องของเฉินเจียตั๋วก็ล้วนหมดความโอหังอย่างก่อนหน้านี้และถูกคุมตัวออกไปในสภาพสั่นกลัว
ทั้งหมดออกจากโรงน้ำชาไปขึ้นรถและมาถึงลานว่างแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลออกไป พวกลูกน้องของเฉินเจียตั๋วต่างถูกลากลงมาจากรถและพาตัวเข้าไปในอาคาร
หลี่โม่กับชูจงเทียนนั่งอยู่บนโซฟามองดูพวกลูกน้องของเฉินเจียตั๋วถูกพาตัวเข้ามา
“ถ้าไม่อยากตายก็บอกความจริงมา ถ้าไม่ยอมพูด พวกแกก็จะได้เป็นเหมือนเฉินเจียตั๋ว” หลี่โม่เอ่ยอย่างเด็กขาด
พวกลูกน้องของเฉินเจียตั๋วกลัวจนขวัญเตลิดไปนานแล้ว ตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าปิดบังแม้แต่น้อย พวกเขาต่างพากันเริ่มอธิบายสถานการณ์ขึ้นมาเอง
“เดิมทีพวกเราไม่ได้อยากมาที่นี่ แต่เพราะคนที่ชื่อจางฟาไฉมาหาหัวหน้าเรา แล้วเสนอเงินหนึ่งสิบล้านบาทเพื่อให้พวกเรามาที่นี่ บอกว่าขอแค่ทำร้ายคนคนหนึ่งได้ก็พอแล้ว”
“สองวันที่ผ่านมานี้จางฟาไฉจัดเตรียมให้พวกเรากินเที่ยวเล่นโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องที่จะให้เราทำงานเลย จนถึงเมื่อครู่นี้จางฟาไฉก็โทรศัพท์มาบอกว่ามีงานแล้วพาพวกเรามา”
ชูจงเทียนรีบลุกขึ้นยืน แล้วตรวจค้นตัวเองอย่างระมัดระวัง ท้ายที่สุดชูจงเทียนก็พบเบาะแสที่รองเท้าของตน
ใต้พื้นรองเท้ามีแผ่นโลหะขนาดความหนาเท่าแผ่นกระดาษติดอยู่ บนแผ่นโลหะนั้นมีแสงไฟกะพริบอยู่ แสดงให้เห็นว่ามันไม่ใช่แค่ของทั่วไป
“ไอ้ต่างชาติบัดซบพวกนี้! คุณหลี่ หรือให้ผมยกกำลังคนไปโจมตีพวกมันคืนนี้เลยไหมครับ จัดการพวกมันให้สิ้นซากไปเลย ถึงยังไงพวกมันก็แอบลอบเข้ามาอยู่แล้ว” ชูจงเทียนระบายอย่างโกรธแค้น
และเป็นเพราะหลายวันมานี้เขาได้รับความหวาดกลัวมากเกินไปด้วยเช่นกัน ชูจงเทียนสูญเสียความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยไปอย่างสิ้นเชิง รู้สึกว่ามีเพียงต้องฆ่าพวกเคลตี้ทิ้งเท่านั้นถึงจะสามารถทำให้ตนเองปลอดภัยจริง ๆ ได้ ชูจงเทียนในตอนนี้ถึงขั้นที่ไม่สนความปลอดภัยของลูกชายตนเองแล้ว
หลี่โม่ส่ายหน้า “อย่าบุ่มบ่ามขนาดนั้น ผมจำเป็นต้องเข้าร่วมการแข่งมวยใต้ดิน คุณก็แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรกลับไปแล้วกัน พวกมันจะไปทำอะไรคุณได้ ผมต่างหากที่เป็นเป้าหมายของพวกมัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...