คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 848

“การแข่งมวยใต้ดินมันอันตรายมากจริง ๆ นะครับ คุณหลี่คุณไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตรายเลย!” ชูจงเทียนอดไม่ได้ที่จะพูดโน้มน้าว

“ไม่เป็นไรหรอก ยังมีคนรอผมไปกินข้าวเที่ยงอยู่ ขอไม่คุยต่อล่ะ คุณเองก็รีบกลับไปซะ พวกมันจะได้ไม่สงสัย”

ชูจงเทียนมองดูหลี่โม่จากไปและทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หลังสั่งให้ลูกน้องปล่อยตัวลูกน้องของเฉินเจียตั๋วไปแล้ว ชูจงเทียนก็กลับไปที่สนามต่อสู้เพียงลำพัง

......

คลินิกเถื่อนแห่งหนึ่งที่อยู่ในเขตชานเมืองของกรุงโซล คุณชายเล็กหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าถมึงทึงและมองกลุ่มลูกน้องที่นั่งยองอยู่เบื้องหน้า

พวกลูกน้องที่แขนหักนั้น แขนเข้าเฝือกทั้งสองข้าง แต่ละคนต่างอยู่ในท่าทางแขนเหยียดตรง ดูไปแล้วช่างน่าขันเต็มประดา

ในมุมห้อง ลุงเป้านอนราบอยู่บนเตียง ต้นขาเปลือยเปล่าถูกพันด้วยผ้าก๊อซหลายก้อน

“คุณชายเล็ก พวกเราอยู่แต่ที่นี่ตลอดเลย มันน่าเบื่อมากจริง ๆ แขนก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว แม้แต่มือถือก็เล่นไม่ได้”

“อย่างน้อยก็ให้น้อง ๆ สาว ๆ มาเล่นเป็นเพื่อนพวกเราเถอะครับ วัน ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยแบบนี้จะไปอยู่ได้ยังไง”

“หรือไม่ก็ให้พวกเรากลับไปก่อน กลับบ้านไปรักษาบาดแผลฟื้นกำลังคืนมา เราจะต้องตามไปล้างแค้นไอ้ลูกหมาหลี่โม่นั่นให้ได้ เรื่องนี้ไม่มีทางปล่อยไว้แบบนี้แน่นอน”

พวกลูกน้องแย่งกันพูดเสียงจอแจ ใจความหลัก ๆ ก็คือไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ อยู่ในคลินิกเถื่อนแถบชานเมืองมันน่าเบื่อเกินไปจริง ๆ

คุณชายเล็กหลินหัวเราะเสียงเย็น สายตากวาดมองหน้าลูกน้องแต่ละคนแล้วหยิบโค้กกระป๋องบนโต๊ะขึ้นมาขว้างใส่หัวลูกน้องคนที่อยู่ใกล้ที่สุด

พวกลูกน้องพากันพูดคุยหารือ แต่ไม่มีใครที่สามารถให้คำแนะนำที่น่าเชื่อถือได้เลย

คุณชายสามหลินหมดคำจะพูดกับลูกน้องปัญญานิ่มของตัวเองไปแล้ว ได้แต่มองไปทางลุงเป้าด้วยสายตาคาดหวัง หวังว่าลุงเป้าจะให้ออกความเห็นที่สร้างสรรค์ได้

“ลุงเป้า ลุงมีประสบการณ์โชกโชน ลองบอกความคิดเห็นของลุงมาหน่อยสิ”

คุณชายสามหลินเรียกชื่อและเอ่ยถาม

ลุงเป้าเหยียดยิ้ม ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นต่อหลี่โม่ เขาครุ่นคิดอยู่นานแล้วว่าจะจัดการหลี่โม่อย่างไร

“คุณชายสาม หากยอมจ่ายสักหน่อย การจัดการหลี่โม่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก”