คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 853

โซซัดโซเซกลับมาถึงห้องส่วนตัว เมื่อหลงเทาเห็นมุมปากและใบหน้าเปื้อนเลือดที่บวมเหมือนหัวหมูของหัวจื่อ สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงขึ้นมาทันที

“หัวจื่อ แกทำบ้าอะไรของแก ฉันบอกให้ไปพาผู้หญิงสองคนนั้นกลับมา แล้วทำไมแกถึงทำตัวเองกลายเป็นหัวหมูแบบนี้ได้ พี่น้องคนอื่น ๆ ล่ะ?” หลงเทาถามอย่างค่อนข้างหัวเสีย

“พี่เทา เราถูกคนทำร้าย พี่น้องคนอื่น ๆ ต่างก็ถูกซัดจนสลบกันหมด เหลือผมคนเดียวที่พอจะต้านทานได้”

หัวจื่อน้ำตาไหลพรากด้วยความคับข้องใจ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยรู้สึกไม่เป็นธรรมขนาดนี้มาก่อนเลย

หลงเทาเลิกคิ้วและพูดด้วยความประหลาดใจ “พวกแกมีกันตั้งหลายคนแต่ทำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ? หรือว่าไปเจอเจ้าถิ่นของเมืองหลงเฉิงมาหรือไง? พวกแกจะทำอะไรรอบคอบหน่อยได้ไหม เรื่องเล็ก ๆ ก็ยังทำให้ดีไม่ได้!”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราสะเพร่านะครับ อีกฝ่ายมีแค่คนเดียว แค่คนเดียว แต่ในชั่วพริบตามันก็คว่ำพี่น้องคนอื่นได้หมด ผมยังแตะต้องมันไม่ได้เลยแม้แต่ปลายนิ้วก็ถูกซัดจนมีสภาพแบบนี้แล้ว! พี่เทา พี่ต้องล้างแค้นให้พวกพี่น้องด้วยนะครับ!”

หัวจื่อร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางพูด รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างยิ่ง

หลงเทาชะงักไปเล็กน้อย จินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ที่หัวจื่อพูด ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนเป็นฉากในหนังกำลังภายในที่ไม่น่าจะปรากฏในความเป็นจริงได้เลย

“แกอ่านนิยายมากจนหลอนรึไง ตอนนี้ทำไมแกไม่ได้เรื่องเอาซะเลย แกคิดว่าสมองมีปัญหาหรือคิดว่าฉันเป็นไอ้บ้านนอกไม่รู้เรื่องรู้ราวหรือไง คนคนเดียวสู้กับพวกแกตั้งหลายคน แถมยังคว่ำพวกแกได้ในชั่วพริบตาอีก แกคิดว่ามันเป็นปรมาจารย์ตั๊กม้อมาเกิดเรอะ!”

หัวจื่อมองหลงเทาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวอย่างไร เห็นได้ชัดว่าหลงเทาไม่เชื่อในสิ่งที่ตนพูด ดังนั้นไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็ไร้ประโยชน์

“พี่เทา ถ้าไม่เชื่อที่ผมพูด พวกเราก็ไปดูด้วยกันเลย แต่ผมขอแนะนำให้เตรียมพกปืนไปด้วย เจ้าหมอนั่นไม่ใช่คนธรรมดาจริง ๆ ผมยังสงสัยเลยว่าเขาเป็นเทพเซียนที่ข้ามมิติมาอะไรพวกนั้นเหมือนในนิยาย”

หัวจื่อพูดไปพลางแสดงท่าทาง ในหัวล้วนผุดนิยายประเภทฝึกตนเป็นเซียนที่เคยอ่านขึ้นมา ยิ่งคิดเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าหลี่โม่เหมือนกับคนจำพวกนั้นเข้าทุกที

หลงเทาหัวเราะด้วยความโมโหกับคำพูดของหัวจื่อ เขาหยิบปืนพกออกมาจากหลังเอวแล้วตบมันลงกับโต๊ะ

หัวจื่อพาพวกหลงเทาทั้งสามคนตรงไปยังห้องที่หลี่โม่อยู่ เมื่อเขาเปิดประตูออกก็เห็นหลี่โม่และคนอื่น ๆ อยู่กันครบหน้า รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหัวจื่อ

“แกกล้าหาญมากที่ยังไม่วิ่งหนีไป พี่เทาของพวกเรามาแล้ว แกตั้งใจคิดให้ดีเสียเถอะว่าจะขอโทษพี่เทาของพวกเรายังไง”

หลงเทาเข้ามาในห้องพร้อมกับมือปืนสองคน เมื่อเห็นเหล่าลูกน้องที่หมดสติกองอยู่ที่มุมห้อง เขาก็ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

หรือหัวจื่อจะไม่ได้โกหก? แต่ถ้าสามารถอัดลูกน้องเหล่านี้ของตนจนสลบได้ ทั้งยังทำร้ายหัวจื่อจนน่าเวทนาขนาดนั้น อีกฝ่ายจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถแน่นอน

หลงเทาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุการณ์เป็นยังไง เขาแสดงปืนพกในมือและเลิกคิ้วมองไปยังหลี่โม่

“ไม่เลวนี่ แค่คนคนเดียวสามารถทำให้ลูกน้องของฉันอยู่ในสภาพนั้นได้ ทำให้ฉันถูกใจพรสวรรค์ของนายขึ้นมาแล้วสิ” หลงเทาพูดด้วยรอยยิ้ม