คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 855

“อ๊าก! มือฉัน! มือหักแล้ว!”

หลงเทาส่งเสียงร้องลั่นอย่างน่าเวทนา ปืนในมือร่วงลงที่พื้น ในตอนนั้นเองเขาก็เชื่อคำพูดของหัวจื่อแล้ว

ทว่าในตอนที่เชื่อมันก็สายไปเสียแล้ว

มือปืนทั้งสองอดกลั้นความเจ็บปวดแล้วส่งปืนไปที่มือซ้าย แต่พวกเขาก็ฉลาดมากไม่ได้ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง

การที่หลี่โม่ใช้เมล็ดแตงเจาะข้อมือของพวกเขาก็เป็นการบอกแล้วว่าระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นไม่มีทางจะเทียบกันได้

ต่อให้มีปืนอย่างในมือก็ยังไม่ใช่คู่มือของหลี่โม่แม้แต่น้อย ปืนจริงกลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่ต่างจากของเล่นเลย

“พี่เทา พี่ พี่เชื่อแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้เรื่อง แต่อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปจริง ๆ” หัวจื่อพูดขณะนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น

หลงเทาหน้าดำคร่ำเครียด แทบอยากจะเตะหัวจื่อให้ตายคาที่เสียเลย อยู่ดีไม่ว่าดีจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ!

“พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ผมยอมรับความผิด คุณพูดมาได้เลยว่าต้องการยังไง คุณบอกยังไงผมก็จะทำอย่างนั้น”

หลงเทาเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้เต็มที่ ขอแค่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ก็พอแล้ว

“พวกนายไม่ใช่คนกรุงโซล แล้วมาทำอะไรที่กรุงโซลกันล่ะ” หลี่โม่ถามพลางแทะเมล็ดแตง

“พวกเรา คือว่า เพราะว่าคุณชายสามหลินมาที่นี่น่ะครับ ผมอยากจะพูดคุยกับคุณชายสามหลิน ดูว่าจะสามารถทำธุรกิจอะไรด้วยกันได้หรือเปล่า จะได้พัฒนาให้ยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน”

เดิมทีหลงเทาคิดจะกุเรื่องขึ้นมา แต่หลังจากที่เห็นสายตาอันคมกริบของหลี่โม่ หลงเทาก็รู้สึกว่าหลี่โม่มองความคิดของตนอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว ดังนั้นหลงเทาจึงไม่กล้าปิดบังอีก จึงบอกจุดประสงค์ในการมาเยือนออกมาตามตรง

“มาหาคุณชายสามหลินนี่เอง ดูเหมือนว่าไอ้เวรนั่นจะสร้างปัญหาให้ฉันไม่น้อยเลย นายนัดพบกับคุณชายสามหลินเรียบร้อยแล้วหรือยัง? ฉันเองก็จะตามไปคุยกับเขาด้วยเหมือนกัน”

หลี่โม่กำลังกังวลว่าจะหาคุณชายสามหลินไม่เจออยู่พอดี เขาจำเป็นต้องตัดรากถอนโคนให้สิ้นซาก

“ผม ผมนัดหมายกับคุณชายสามหลินไว้แล้ว เจอกันเวลาสี่ทุ่มคืนนี้ หากว่าคุณสนใจล่ะก็ ถึงเวลาแล้วพวกเราก็ไปด้วยกันก็ได้ครับ”

หลี่โม่ยิ้มพลางยื่นเมล็ดแตงกำหนึ่งให้หลงเทา “แบบนี้ค่อยว่าง่ายหน่อย มา กินเมล็ดแตงให้หายตกใจเถอะ”

เมื่อเห็นเมล็ดแตงที่หลี่โม่ยัดใส่มือมา หลงเทาก็ตกใจจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมา เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งถูกหลี่โม่ใช้เมล็ดแตงหักข้อมือมา ทำให้ในใจของหลงเทาเต็มไปด้วยเงาของเมล็ดแตง

ทว่าเมื่อเห็นหลี่โม่กำลังจับจ้องตนเองด้วยรอยยิ้ม หลงเทาก็เก็บกลั้นความหวาดกลัวในใจ แล้วกินเมล็ดแตงเมล็ดหนึ่งเข้าปากไป

กู้หยุนหลานดึงแขนหลี่โม่เบา ๆ หลี่โม่หันตัวมองไปทางกู้หยุนหลาน “ที่รักมีอะไรเหรอ?”

“คุณจะไปหาคุณชายสามหลินจริง ๆ เหรอ?”

“ผมจำเป็นต้องไปคุยกับเขาสักหน่อย เขาก่อเรื่องไว้ตั้งเยอะแยะ ยังไงก็ปล่อยเขาไปง่าย ๆ ไม่ได้หรอก”