คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 897

“เอ่อ อันนี้ไม่มีวิธีอธิบายจริง ๆ บางทีเขาอาจจะเป็นกังฟูจริง ๆ ก็ได้ เหมือนบรูซลีไง ฮ่าฮ่าฮ่า”

เคลตี้ไม่สามารถอธิบายการตายของนู่หล่างได้ จึงทำได้เพียงโยนไปที่ทักษะการต่อสู้ของหลี่โม่

“ดังนั้นสิ่งที่ชูจงเทียนพูดก็ต้องตรวจสอบ ถ้ามันมีอยู่จริงล่ะ? ลองคิดดูนะ มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหลี่โม่อยู่แปดพันคน ถ้าพวกเขารวมตัวกันมันจะแข็งแกร่งแค่ไหน แม้แต่หัวหน้าของพวกเราก็ไปทำอะไรไม่ได้!”

หลังจากที่ทอมป์สันพูดด้วยความโกรธจบ เคลตี้ก็มีเหงื่อเย็นผุดออกมาบนหน้าผาก รู้สึกว่าเมื่อกี้ตนเองคิดง่ายเกินไป

“เข้าใจแล้ว จะให้คนไปตรวจสอบดู จะต้องตรวจพบอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบเคลตี้ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปบอกให้คนตรวจสอบตามที่ชูจงเทียนพูด

ทอมป์สันหรี่ตาลงแล้วถาม “เฉินฟู่ล่ะ น่าจะถูกส่งไปที่ห้องทดลองแล้วใช่ไหม?”

“ส่งไปแล้ว แต่ฉันไม่รู้รายละเอียดแบบเจาะจง”

“งั้นก็โอเค ภารกิจของเราคือการเก็บตัวอย่างเลือดของหลี่โม่ ฉันว่าการแข่งมวยใต้ดินนี้ไม่แน่ว่าจะได้ นายคิดว่ามีวิธีอื่นอีกไหม?”

ทอมป์สันไม่รู้ว่าจะจัดการกับหลี่โม่ยังไง กังฟูของหลี่โม่นั้นแข็งแกร่งมาก ผู้คนเยอะมากตกอยู่ในมือของหลี่โม่ ทอมป์สันไม่อยากเสี่ยงต่อไป หากถูกเปิดเผยว่าเขาเป็นคนสั่งการ ทอมป์สันกังวลว่าหลี่โม่จะมาฆ่าเขาถึงที่น่ะสิ

“วิธีอื่นน่ะมี แผนสาวงามเป็นไง? เราสามารถหาสาวสวยที่ได้รับการฝึกอบรมระดับมืออาชีพมาทำเรื่องนี้ได้”

เคลตี้รู้สึกว่าการใช้ผู้หญิงสวยมาล่อลวงหลี่โม่เป็นสิ่งที่พึ่งได้มาก ๆ โดยเฉพาะการใช้สาวต่างชาติที่มีผิวขาวและผมบลอนด์จะต้องกระตุ้นความปรารถนาของหลี่โม่ได้อย่างมากทีเดียว ขอแค่มีเลือดออก ก็จะมีสาวสวยมาดูแลจัดการให้ทันที

“อืม เป็นความคิดที่ดี ฉันว่าสาวสวยที่หลี่โม่กอดเมื่อกี้ไม่ใช่ภรรยาของเขา ดูท่าทางเขาต้องเป็นคนเจ้าชู้แน่” ทอมป์สันพยักหน้าวิเคราะห์

“ฉัน ฉันแค่รู้สึกว่าการอยู่กับคุณมันอบอุ่นมาก รู้สึกเหมือนได้อยู่กับพ่อ ตอนที่พ่อกอดฉันตอนเด็ก ๆ ก็รู้สึกเหมือนตอนได้อยู่กับคุณ”

สีหน้าของคังเหวินซินกลายเป็นสีแดง เกือบจะหัวเราะออกมา "ขอผมพูดอะไรหน่อยเถอะ อาจารย์ผมไม่ใช่ลุงวัยกลางคนนะ หาเป้าหมายพ่อที่รักของคุณผิดหรือเปล่า?”

“ยุ่งอะไร ตอนที่ฉันยังเด็กพ่อของฉันอายุเท่ากับพี่หลี่โม่ ความรู้สึกของฉันถูกต้องแล้ว ยังไม่ทันที่ฉันจะขึ้นประถม พ่อของฉันก็ ก็… ฮือ ๆ”

เฉินเสี่ยวถงปิดหน้าร้องไห้ ขยี้ตาแรง ๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือที่ซุกไว้หลังฝ่ามือทำให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา

คังเหวินซินทนไม่ได้ที่ได้ยินสิ่งนี้ จึงร้องขอความช่วยเหลือ "อาจารย์ ให้โอกาสเธอเปลี่ยนหน่อยเถอะครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา ซือเหนียงใหญ่ของผม เอ่อ ซือเหนียงของผมไม่ได้ยินมันหรอก ไม่มีทางเข้าใจอะไรผิดแน่นอน”

“ในเมื่อเหวินซินพูดแทนเธอ ฉันจะไม่ติดใจเอาความไปมากกว่านี้ ต่อไปอย่าพูดเล่นแบบนี้อีก ได้ยินไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเคร่งขรึม