คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 919

กุ่ยเอ้อและหลงหานกวงกำลังนั่งอยู่ในรถบัญชาการของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ หลงหานกวงแสดงความแปลกประหลาดใจอย่างมากต่อระบบสั่งการขั้นสูงของรถบัญชาการ

“กุ่ยเหล่าเอ้อ คุณนี่ได้คนหนุนหลังดีจริงๆ แดนมังกรแทบจะเหมือนกองทหารประจำการอยู่แล้ว รถบัญชาการก็ยังมี น่าเหลือเชื่อจริง ๆ”

หลงหานกวงพูดอย่างตื่นตาตื่นใจ เหมือนกับชาวนาแก่ ๆ ที่เพิ่งมาจากบ้านนอกเข้ากรุง เห็นอะไรก็แปลกตาไปหมด

“นี่คือกล้องจับภาพความร้อนใช่ไหม? นี่คือกล้องอินฟราเรดเหรอ? คุณภาพสูงจริง ๆ”

กุ่ยเอ้อเบะปากอย่างเหยียดหยาม รู้สึกว่าหลงหานกวงเป็นพวกล้าสมัยไปแล้ว

“ต่อไปเราต้องพึ่งพากำลังของทีม ศิลปะการต่อสู้เฉพาะบุคคลนั้นอ่อนแอลงทุกที ถึงยังไงอาวุธปืนก็พัฒนาถึงขีดสุดแล้ว ขอแค่มีอาวุธพร้อม ต่อให้จะเป็นเทพเซียนในตำนานก็ต้องถูกสอยร่วงแน่นอน”

“ที่คุณพูด ผมก็พอเข้าใจได้ แต่ศิลปะการต่อสู้นั้นก็ยังสามารถทำให้ร่างกายแข็งแกร่งได้นี่ มีชีวิตอยู่เพิ่มอีกสักสองปีก็เป็นเรื่องดี คนของคุณเข้าประจำที่แล้วหรือยัง? อีกเดี๋ยวก็เริ่มจู่โจมแล้วช่วยลูกน้องขอผมออกมาก่อน”

หลงหานกวงนั้นคิดถึงแต่ลูกน้องของตน แม้ว่าจะเป็นพวกไม่ได้เรื่อง แต่อย่างไรก็เป็นลูกน้องของตน ต่อไปยังต้องพึ่งพาพวกเขาหาเงินมาให้อยู่

กุ่ยเอ้อหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ฉันกุ่ยเอ้อ ผู้บัญชาการทีมปฏิบัติการนี้ ทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยเริ่มรายงานสถานการณ์”

“ทีมหนึ่งประจำที่”

“ทีมสองประจำที่”

“ทีมสามประจำที่......”

“ทีมหนึ่งรายงานผลการสังเกตการณ์ สถานการณ์ที่เขตอนุรักษ์ป่าไม้เป็นยังไงบ้าง พร้อมบุกจู่โจมหรือยัง?” กุ่ยเอ้อถามอย่างละเอียด

“หน่วยสังเกตการณ์รายงาน สามารถบุกจู่โจมได้ทันที แต่จากการสังเกตการณ์ของผม ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะปล่อยตัวคนที่ถูกจับออกมาแล้ว ผู้บัญชาการกรุณารับสัญญาณภาพแล้วสังเกตสถานการณ์ปัจจุบันด้วยครับ”

กุ่ยเอ้อแสยะยิ้ม แล้วหยิบวิทยุสื่อสารขึ้น “ฉันผู้บัญชาการกุ่ยเอ้อ ตอนนี้ให้ทุกคนฟังคำสั่งของฉัน ทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยทำการเข้าโจมตีได้ คนของตระกูลหลินรอก่อนห้านาที แล้วค่อยเข้าโจมตีระลอกสอง ทุกคนที่ไม่ใช่คนของฝั่งเรา ยิงสังหารได้ทั้งหมด!”

“รับทราบ ทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยเตรียมการโจมตี อีกสิบวินาทีจะเริ่มโจมตี”

ทีมปฏิบัติการพิเศษย่อยทั้งห้าทีมเตรียมพร้อมเข้าโจมตี หลังจากนั้นสิบวินาทีจึงพุ่งเข้าไปในเขตอนุรักษ์ป่าไม้พร้อมกัน

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนต่าง ๆ ดังขึ้นในฉับพลัน ซ่างเปียวและคนอื่น ๆ เป็นหนังหน้าไฟโดนโจมตีก่อนไม่ทันได้ตั้งตัวหนี จึงถูกยิงตายในทันที

เมื่อเห็นพวกซ่างเปียวถูกยิงจนร่างกระตุก เลือดสาดกระเซ็นออกมาไม่หยุดหย่อน คังเหวินซินก็ทรุดนั่งลงกับพื้นทันที

“อา… อาจารย์ คุณ… คุณบอกว่าไม่มีการซุ่มโจมตีไม่ใช่เหรอ ทำไม ทำไมจู่ ๆ ถึงมีมือปืนโผล่ออกมามากขนาดนั้นล่ะครับ โหดเหี้ยมเกินไปแล้วนะ” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้าซีดเผือด ทั้งร่างกายสั่นเทิ้มราวกับว่าจะเป็นลมชัก