ฌอนมองไปที่แคทเธอรีน เขาแพ้อย่างราบคาบ ทว่าท่าทางน่าเอ็นดูของเธอกลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
เขาลอบกลืนน้ำลายพลางขยับไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขากัดเส้นพาสต้าที่ห้อยอยู่ตรงปากของเธอ
พอเขากัดลงไป ริมฝีปากของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากของเธอ
ดวงตาของแคทเธอรีนเบิกกว้างขึ้นทันที แพขนตาหนาของเธอปัดป่ายไปตามผิวแก้มของเขา อีกทั้งดวงตาของเธอบริสุทธิ์และสดใสราวกับประกายดวงดาวบนท้องฟ้า
ในตอนนั้นเอง ฌอนรู้สึกมีบางอย่างสั่งการอยู่ในสมองของเขา
เขาอยากประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้พลางลิ้มลองสิ่งที่พวกเขาทำด้วยกันเมื่อคืนอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น
แคทเธอรีนสะดุ้งพลางผลักเขาออกไป ใบหน้าขาวราวกับหิมะของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอมองเขาก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ร่างสูงและหล่อเหลาของเชสเตอร์ยืนอยู่หน้าประตู ทันทีที่ดวงตาคมของเขาจ้องมองที่ริมฝีปากของแคทเธอรีน เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เคยมีประสบการณ์มาเหมือนกัน
“ของคุณน่ะ ช่วยรีบออกไปด้วย ฉันไม่อยากโดนกล่าวหาว่ายั่วคุณอีก”
แคทเธอรีนหันไปพูดเยาะเย้ยกับฌอน จากนั้นเธอจึงหยิบชามเข้าห้องครัวไป
เมื่อฌอนเห็นเชสเตอร์เดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาก็หม่นลงทันที
เขาไม่เคยเห็นว่าเชสเตอร์ขัดหูขัดตาเท่านี้มาก่อน ถ้าเมื่อสักครู่นี้เชสเตอร์ไม่เคาะประตู บางทีเขาคงจะมี...
ภาพที่ชัดเจนผุดขึ้นในความคิดของเขา
ฌอนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด นี่สเปิร์มว่ายขึ้นไปบนหัวของเขาแล้วหรือไงกัน?
เขาประเมินฌอนด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วฌอนก็ส่งสายตาเตือนเขา “นายหมายความว่ายังไงที่ว่าฉันทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้? ฉันทำได้มากเลยล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเมื่อคืนนายถึงมาหาแคทเธอรีน? นายไม่ได้รักซาร่าเหรอ?” เชสเตอร์ไม่เข้าใจในตัวเขา
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฌอนจุดบุหรี่พลางสูบเข้าไปลึก ๆ เขาดูใจลอยด้วยเหตุผลบางอย่าง “แปลกนะ ทุกครั้งที่ฉันสัมผัสซาร่า ฉันรู้สึกเหมือนจะอาเจียนออกมา เป็นแบบเดียวกันกับผู้หญิงคนอื่นก็เหมือนกัน มีแค่แคทเธอรีนเท่านั้นที่แตกต่างกันออกไป”
“เป็นไปได้ยังไง?” เชสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นพลางพ่นควันบุหรี่ออกมา “ฉันรู้ว่านายเป็นโรคกลัวเชื้อโรคเกินเหตุ นายกลัวเพราะซาร่าเป็น...”
“ไม่ ไม่ใช่แน่นอน” ฌอนพูดขึ้นอย่างลำบากใจ “ฉันไปหาหมอมาแล้ว แล้วหมอก็บอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร เมื่อคืนนี้ฉันอยากอยู่กับซาร่าจริง ๆ นะ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันทำไม่ได้”
เชสเตอร์เขี่ยบุหรี่ “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเรื่องแบบนี้ แล้วซาร่าล่ะ? เธอรักนายมากนะ ถ้าเธอรู้ว่าเมื่อคืนนายอยู่กับแคทเธอรีน เธอคงจะร้องไห้จนขาดใจตาย ส่วนนาย ทำไมนายไม่รีบไปโรงพยาบาลล่ะ?”
“...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...