คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 666

“เอาเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

ฌอนอุ้มซาร่า จากนั้นยาเอลก็ตามพวกเขามา

เมื่อเขากำลังจะวางซาร่าลงในรถ จู่ ๆ เธอก็เอื้อมมือขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอพูดเจือด้วยเสียงสะอื้น “อย่าปล่อยฉัน ฌอนนิค อย่าทิ้งฉันไป ฉันรู้ดีว่าฉันมันสกปรก ทำให้คุณไม่อยากแตะต้องฉัน”

“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” ฌอนรู้สึกใจหาย

“คุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ฉันเข้าใจดี” เธอปิดปากเขาเอาไว้ “ความจริงแล้ว ฉันรู้ดีว่าเมื่อสองคืนที่ผ่านมาคุณไปนอนที่บ้านของแคทเธอรีน คุณโกหกฉัน บอกว่าคุณมีงานด่วนต้องจัดการ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันผิดเอง เพราะฉันทำให้คุณรู้สึกพอไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นแฟนสาวที่น่าอับอายตลอดไป ตราบใดที่คุณมีความสุข มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ตราบใดที่ฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแล้วได้เห็นคุณทุกวันเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นมา”

“ฉันรักคุณค่ะ ฉันรักคุณมากขนาดนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่ตอนนั้นที่ฉันได้พบคุณเป็นครั้งแรก ฉันก็ตกหลุมรักคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น ตราบใดที่ฉันได้แต่งงานกับคุณ ฉันก็ตายตาหลับแล้วค่ะ”

เธอผล็อยหลับไปขณะที่พูดพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ยาเอลอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “คุณชายคนโตคะ ตอนที่คุณโกหกคุณนีสันว่ามีงานด่วนต้องจัดการเมื่อคืน จริง ๆ แล้วเธอทรุดลงร้องไห้ แต่เธอบอกฉันไม่ให้บอกให้คุณรู้ เธอยอมแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้เอง เธอยังพูดอีกว่าเธอไม่สนใจที่แคทเธอรีนอยู่เคียงข้างคุณ”

“พอแล้ว” ฌอนกำมือแน่น แววตาของเขาแฝงด้วยความตัดสินใจเด็ดขาด "ฉันจะจัดงานแต่งงานของเราในเดือนหน้า”

“วิเศษไปเลยค่ะ แต่… คุณยังไม่ได้หย่าใช่ไหม?”

“พรุ่งนี้ฉันจะหาหลักฐานการหย่ามาให้ได้” ฌอนตอบอย่างไม่ยี่หระ

...

วันต่อมา

เวลา 08:00 น. ณ สถาบันเฮคเกตต์

แคทเธอรีนกำลังทำอาหารเช้าเมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตูชุดใหญ่

“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำลายชื่อเสียงของซาร่า” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางได้รูปของฌอนนั้นช่างทำให้รู้สึกน่าผิดหวัง “ส่งทะเบียนสมรสของเธอมาให้ฉันซะดี ๆ”

“ฉันไม่ให้” แคทเธอรีนถอยออกห่าง

ฌอนคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วมองไปที่ยาเอล “ค้นตัวเธอ”

หลังจากรอเวลานี้มานาน ยาเอลก็รีบเข้าไปหาแคทเธอรีนทันที

แคทเธอรีนเตะเธอ ทว่าฌอนสั่งให้สมาชิกไลโอน่าทุกคนกดแคทเธอรีนลงกับพื้น

“ฌอน คุณมันไม่ใช่คน ฉันเป็นใครสำหรับคุณกันแน่? ตอนที่คุณต้องการฉัน คุณก็มานอนกับฉัน พอคุณไม่ต้องการฉันแล้วคุณก็เขี่ยฉันทิ้งเหมือนฉันเป็นขยะ”

ไม่ว่าแคทเธอรีนจะเก่งมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถเอาชนะเหล่านักสู้มืออาชีพได้เพียงลำพัง เธอตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธ อีกทั้งดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง