คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 706

หลังจากที่แคทเธอรีนวางสาย เธอก็พูดกับลูก ๆ ทั้งสองคน “คุณตาของลูกอาการไม่ดี แม่เลยต้องไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย ลูกสองคนอยู่ที่บ้านแล้วเป็นเด็กดีตกลงไหม? อีกสักพักคุณแม่ทูนหัวของลูกก็คงจะกลับมา”

“คุณแม่ครับ เราขอไปเยี่ยมคุณตาด้วยได้ไหมครับ?” ลูคัสถามพลางขมวดคิ้ว

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานะลูก ยิ่งไปกว่านั้นคุณตาอ่อนแอเกินไปที่จะคุยกับลูกได้ ลูกค่อยไปเยี่ยมคุณตาทีหลังนะ”

หลังจากที่ปลอบลูกรักทั้งสองคนของเธอแล้ว แคทเธอรีนก็รีบไปที่โรงพยาบาลอย่างช่วยไม่ได้

ระหว่างทางเธอโทรหาเฟรยา ขอให้เธอกลับบ้านเร็วหน่อย

...

หลังจากที่แคทเธอรีนออกไปแล้ว ซูซี่ก็ลากเก้าอี้มาเพื่อเธอจะได้ปีนตู้เก็บของแล้วหยิบขนมออกมา “ฮี่ฮี่ หนูรู้ว่าคุณแม่ซ่อนขนมไว้ที่นี่ คุณแม่คิดว่าเราไม่รู้”

ซูซี่โยนห่อมันฝรั่งทอดให้ลูคัส “พี่อยากทานไหม?”

“พี่ไม่ทานอาหารขยะ มันจะทำให้น้องโง่นะ” ลูคัสมองน้องโดยไม่พูดอะไร เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่าอาหารแบบนี้อร่อย เพราะคุณแม่ไม่ได้ชอบทาน ซูซี่ต้องชอบทานตามฌอนแน่ ๆ

หลังจากคิดไตร่ตรองดูแล้ว ลูคัสจึงเปิดแล็ปท็อปแล้วพิมพ์คำว่า ‘ฌอน ฮิลล์’ ลงไป

หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ใบหน้าผู้ชายที่หล่อเหลาก็ปรากฏขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นสวมชุดสูทสีดำ และสายตาของเขาที่มองมาดูเคร่งขรึม

ซูซี่ที่กำลังทานมันฝรั่งทอดอยู่ขยับเข้ามาหาลูคัส “ว้าว ผู้ชายอะไรหล่อจังเลย! เขาหล่อกว่าคุณลุงเวสลีย์ซะอีก ในอนาคตหนูต้องมีแฟนหล่อให้ได้เท่าเขา”

“ผู้ชายคนนี้ คือ ฌอน ฮิลล์” ลูคัสกลอกตาใส่ซูซี่ “คุณแม่อาจจะโดนนอกใจ เพราะคุณแม่ก็มีความคิดเหมือนน้อง”

“คุณพ่อนิสัยไม่ดีของพวกเราเหรอคะ?” ซูซี่เบิกตากว้าง

ลูคัสตอบเสียงเบา “อืม ดูจากข่าว เขากำลังจะแต่งงานช่วงต้นเดือนหน้า ผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยคือ ซาร่า แลงลีย์ แล้วนี่ก็คือหน้าตาของเธอ”

หลังจากพูดจบแล้ว เด็กชายก็ค้นหารูปภาพของซาร่าอย่างรวดเร็ว

ซูซี่เบ้ปาก “เธอขี้เหร่จริง ๆ นั่นแหละ ไม่เห็นมีตรงไหนที่เธอจะสวยได้เท่าคุณแม่ของเราเลย คุณพ่อนิสัยไม่ดีของเรารสนิยมแย่จริง ๆ”

“เธออาจจะซ่อนตัวอยู่”

“ค้นดูให้ทั่ว”

ได้ยินเสียงคนหลายคนเดินเข้ามาในห้องนอน พวกเขารื้อหาในตู้เสื้อผ้าและใต้เตียง

“ไม่มีใครเลยพี่เวก้า”

สายตาของคนที่พูดกวาดมองไปทั่วห้อง ดวงตาของเขาก็จ้องมองไปที่กระเป๋าเดินทางใบเล็กที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า “เธอซ่อนอยู่ในกระเป๋านั่นได้ไหม?”

พอเขาจะเอื้อมมือไปเปิดออก ผู้ชายที่เขาเรียกว่าพี่เวก้าก็เตะเขา “แกมันโง่! แกคิดว่าผู้ใหญ่จะเข้าไปในกระเป๋าใบเล็ก ๆ ได้ไหม?”

เขาหยุดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะมองไปรอบ ๆ และพูดขึ้น “เอาล่ะ ทำลายข้าวของที่อยู่ที่นี่”

หลังจากนั้นเขาก็ใช้แท่งเหล็กที่ถืออยู่ฟาดไปที่กระเป๋าเดินทาง...