คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 966

ดวงอาทิตย์สีส้มค่อย ๆ ลอยขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้าตัดกับท้องทะเล

จนกระทั่งเที่ยงวันแคทเธอรีนก็ค่อย ๆ ลืมตาที่อ่อนล้าของเธอ

เมื่อเธอลุกขึ้นมาพบว่าเธออยู่ลำพังบนเตียงยุ่ง ๆ ที่มีกลีบกุหลาบทั่วทุกมุม

เมื่อลมทะเลพัดผ่านผ้าม่านบนหน้าต่างก็ปลิวไสว

ดวงตาของเธอนิ่งงัน เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะทรยศเวสลีย์

เธอพยายามต้านทานฌอนอย่างสุดกําลังเมื่อคืนนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นดื้อรั้นและทําตัวอย่างกับคนบ้า ร่างกายของเธอยังระบมอยู่จนถึงตอนนี้

เธอยกผ้าห่มขึ้นและซ่อนตัวอยู่ข้างใต้ เธอขดตัวม้วนกลมเป็นลูกบอล

เธอไม่กล้าจินตนาการไปว่าตัวเองจะมีหน้าไปเจอกับเวสลีย์ผู้น่ารักได้ถึงแม้ว่าเธอจะหนีออกจากที่แห่งนี้ไปได้แล้วก็ตาม

เธอไม่คู่ควรกับเขา เธอไม่คู่ควรเลยจริง ๆ

ทันใดนั้นเองประตูห้องก็ถูกผลักให้เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งในวัยราว 40 ปีเข้ามาพร้อมกับกองเสื้อผ้าที่พับเรียบร้อย “คุณผู้หญิงตื่นแล้ว นี่คือเสื้อผ้าสำหรับคุณไว้เปลี่ยนมาใส่ คุณอยากอาบน้ำไหมคะ”

"ไปให้พ้น!" แคทเธอรีนกวาดข้าวของทุกอย่างออกจากถาดบนโต๊ะข้างเตียงเหมือนคนบ้า เธอเอามือกุมรอบศีรษะไว้ด้วยท่าทางอ่อนแรง ผมยุ่งกระเซิงของเธอปรกอยู่บนไหล่

ผู้หญิงคนนั้นตกใจมากจนก้าวถอยหลบไปชนใครบางคนที่เข้ามา

เมื่อเธอหันกลับมาดู เธอร้องออกมาอย่างกังวลใจว่า “คุณชายใหญ่ฮิลล์”

"ส่งเสื้อผ้ามาให้ฉันแล้วออกไป" ฌอนเดินไปที่เตียงพร้อมกับถือเสื้อผ้า

ทันทีที่แคทเธอรีนเห็นเขา เธอก็หยิบกลีบดอกไม้ขึ้นมาปาใส่ที่บนใบหน้าของเขา ใบหน้าสวยของเธอหนักอึ้งด้วยความแค้นใจ

"คุณจบหรือยัง?" การจ้องมองของฌอนยังคงอ่อนโยน “คุณแน่ใจนะว่าต้องการให้ผมไป? คุณไม่ต้องการจะใส่เสื้อผ้าเหรอครับ? หรือว่าคุณตั้งใจที่จะอยู่บนเตียงตลอดไป?”

เมื่อได้รับการเตือน แคทเธอรีนก็ตระหนักว่าเธอเปลือยเปล่าอยู่ นอกจากนี้ชุดแต่งงานที่เธอสวมเมื่อวานนี้ก็ขาดด้วย ถ้าเธอไม่ต้องการเสื้อผ้าเธอคงไม่มีอะไรให้ใส่

“ถ้าคุณไม่ต้องการเสื้อผ้า ก็ไม่เป็นไร” ” ฌอนเลิกคิ้ว เขาแสร้งทําเป็นช่วยอะไรไม่ได้และถอนหายใจ “อันที่จริงผมชอบทีเดียวที่ได้เห็นตอนคุณเปลือยเปล่า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน